Keuze 7: De vrouw van de tijdreiziger van Audrey Niffenegger (2004)
De vrouw van de tijdreiziger is het verhaal van Clare, een studente kunstgeschiedenis, en Henry, een avontuurlijke bibliothecaris. Ze leerden elkaar kennen toen Clare zes was en Henry zesendertig, en trouwden toen Clare drieëntwintig was en Henry eenendertig. Onmogelijk, maar waar: zonder dat hij er iets aan kan doen verplaatst Henry zich door de tijd, vooral op voor hem emotioneel zware momenten. Samen met zijn grote liefde Clare probeert Henry uit alle macht een leven te leiden zoals ieder ander. Dat dit alles bedreigd wordt door iets wat hij niet kan voorkomen maakt dit ontroerende verhaal onvergetelijk.
Vragen voor discussie:
- In De vrouw van de tijdreiziger ontmoeten de personages elkaar op verschillende tijdstippen van hun leven. Hoe slaagt de auteur erin om dan toch een volgbaar verhaal te schrijven?
- Hoewel Henry de tijdreiziger is, wordt ook Clares leven erdoor beïnvloed. Hoe gaat zij om met zijn reizen en hoe leert ze zijn toestand te accepteren?
- Slaag je er als lezer gemakkelijk in om het tijdreizen te accepteren? Wordt het hele concept geloofwaardig door de schrijfster beschreven? Aanvaard jij wat er gebeurt? Maak een overzicht van alle gevolgen die Henry's spontaan tijdreizen met zich meebrengen. Denk bijvoorbeeld aan zijn job in de bibliotheek.
- Henry en Clare kennen elkaar al jaren voor ze op elkaar verliefd worden. Hoe beïnvloedt het tijdreizen hun relatie?
- De vrouw van de tijdreiziger is zonder twijfel een roman over de liefde. Welke moeilijkheden en opofferingen staan Clare en Henry te wachten in vergelijking met een normale relatie?
- Bespreek het vertelperspectief van dit boek. Welke effecten heeft dit perspectief voor de lezer?
- Bespreek het einde van de roman. Vond je het een bevredigend einde of was je ontgoocheld?
- In de literatuur (en film) zijn er al tientallen manieren beschreven hoe de mens door de tijd zou kunnen reizen. Welke ken je? Hoe verschillen ze van de manier waarop Henry door de tijd reist?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
7 opmerkingen:
1)
Beste lezer,
Na het lezen van de eerste tien bladzijden was mijn eerste reactie ‘wat een gek boek’. Ik kon het tijdreizen niet goed volgen en raakte al helemaal in paniek. Eerst bevond ik me in het jaar 1991, dan plots weer in 2006 en de personages hadden steeds een andere leeftijd! Hoe aangrijpend moet dit voor Henry, de tijdreiziger die het allemaal echt meemaakt, dan wel niet zijn? Je merkt het wel, hoewel het even wennen was, kon ik me toch goed inleven in het verhaal.
De proloog is zeer goed en mooi geschreven. Hierdoor weet je meteen al dat Clare en haar man Henry de hoofdpersonages zijn en het verhaal een ik-verhaal is. Dit vertelperspectief is echter op een speciale manier uitgewerkt. Zo zijn er eigenlijk twee ik-vertellers en zijn de vertellers tegelijkertijd de hoofdpersonages in het verhaal. Je kan de vorm van het verhaal een beetje vergelijken met die van een dagboek, maar dan dat van twee personen tegelijk. Het ‘dagboek’ geeft dan ook niet het gevoel dat het chronologisch geschreven is. Aangezien Henry door de tijd reist en je als lezer mee reist, kan dit soms verwarrend werken. Dit is ook wat ik in het begin ondervonden heb en vandaar mijn eerste reactie. Een keer dat je het principe van het tijdreizen als lezer gewoon bent, laat het verhaal zich heel vlot lezen en merk je dat de schrijfster toch met een zekere chronologie gewerkt heeft.
2)
De vrouw van de tijdreiziger is zeker en vast een boek dat bij ieder van ons bepaalde gevoelens losmaakt. In mijn geval was dit medeleven. Het speciaal uitgewerkte ik-vertelperspectief geeft je de kans intens mee te leven met de gedachten van de twee hoofdpersonages die tot in de kleinste details zijn uitgeschreven. Henry, die steeds maar verdwijnt, plots weg reist naar een andere tijd en terecht komt in een geheel ander leven. Clare, die dan telkens alleen en angstig achterblijft. Ze voelt zich zo hulpeloos en vlucht op die momenten naar haar atelier waar ze probeert via haar creativiteit haar angsten te vergeten.
Zoals eerder vermeld, vond ik het tijdreizen in het begin wat vreemd. Je moet er als lezer aan wennen. Dit ging bij mij redelijk snel. Het boek is enorm vlot geschreven waardoor de auteur erin slaagt van het tijdreizen de normaalste zaak van de wereld te maken. De dikte van het boek helpt je als lezer ook om al het rondreizen makkelijker te accepteren. Je weet dat er nog veel zal gebeuren en daarom pas je je bijna verplicht hieraan aan. Hierbij komt dan nog eens dat de schrijfster het fenomeen tijdreizen in het gewone leven van elke dag plaatst waardoor het geloofwaardiger overkomt. Ze mengt het onrealistische met de werkelijkheid. Dit vind ik persoonlijk één van de mooiste elementen van het verhaal. Je kan je fantasie nog steeds de vrije loop laten, maar tegelijkertijd blijf je toch met je voeten op de grond in de echte wereld.
3)
Het eerste deel van het boek, waarin Clare nog een klein meisje is en stilaan een jonge vrouw wordt, vind ik het mooiste. Ik zat steeds te lezen met het verlangen naar weer een ontmoeting tussen Clare als jonge vrouw en Henry. Henry reisde telkens door de tijd naar de open plek in de Weide achter Clare’s huis waar de geliefden samen vele uren doorbrachten. De fragmenten waar de kunstzinnige Clare met haar jonge nieuwsgierige geest Henry over alle mogelijke onderwerpen uitvraagt toverden spontaan een lach op mijn gezicht. Toch maakte ik me er ook bedenkingen bij. Hoe gek moet dit zijn voor een meisje dat midden in haar puberteit zit? Het verwonderde me dat Clare er niet op een bepaald moment genoeg van kreeg en een ‘normaal’ leven wou leiden. Later in het verhaal werd dan duidelijk wat voor een mooie liefdesrelatie de twee hoofdpersonages met elkaar delen en waarom Clare ondanks alles blijft volhouden. De liefde overwint haar onzekerheden. Het deel waarin het koppel er alles aan doet om een kind te krijgen vond ik zeer aangrijpend. De verschillende korte fragmenten waarin duidelijk werd dat Clare het zoveelste miskraam te verduren kreeg, zijn zo bondig maar raak geschreven dat ze je allesbehalve koud laten. Dit hele gebeuren is zo een tegenslag en als gevoelige lezer ging ik al snel meeleven in het verdriet van de geliefden. Dit verdriet werd echter snel weer omgetoverd in geluk wanneer Clare na talloze pogingen uiteindelijk toch zwanger raakt. Clare en Henry krijgen samen een dochtertje, Alba. Twee weken voor de bevalling liggen de toekomstige ouders in bed en zijn ze op zoek naar een naam voor hun kindje. Jane, Irette, Pearl, Philomele, Zoe, Blanche, allemaal namen waarover ze discussiëren. Deze twee bladzijden deden me dan ook terugdenken aan onze lessen Nederlands omtrent voornamen en achternamen en meerbepaald aan het stukje tekst ‘Kelly of Febronie’ van Paul Mennes wat ik erg lachwekkend vond. Bij het stukje ‘Alba, een kennismaking’ heb ik ook een hoekje omgeplooid om het niet vergeten te vermelden. De situatie is hier zo bizar maar zit tegelijkertijd vol liefde. Henry reist naar de toekomst, ziet daar hun dochter voor het eerst als tienjarige en komt te weten dat hij dan al dood is…
4)
Langs één kant is de liefde tussen de twee hoofdpersonages in dit boek zo echt en normaal als in de werkelijkheid, maar toch verplicht het tijdreizen de twee geliefden heel wat zaken op te offeren en allerlei moeilijkheden te doorworstelen. Clare kan elk moment alleen gelaten worden. Haar ware liefde verdwijnt zomaar, soms zelfs zonder dat ze het weet. Ze moet zich dan vreselijk alleen voelen, radeloos en ongerust. Op een bepaald moment in het verhaal zal Clare Henry meer dan twee jaar niet zien. De laatste ontmoeting voor die twee jaar is wanneer Clare voor het eerst met Henry vrijt. Clare begint hierna te huilen en de laatste zinnen die ze in dit fragment zegt zijn: ‘waarom moet ik altijd wachten?’ Waarop Henry antwoordt: ‘omdat er aan jouw DNA niets mankeert.’ Ik vond dat deze twee zinnen mooi de grote moeilijkheden van Clare en Henry weerspiegelen. Clare die eindeloos blijft wachten en Henry die zonder dat hij het wil door de tijd reist. Henry leeft met de angst elk moment naar een andere tijd te verdwijnen en in een gevaarlijke situatie terecht te komen. Hij komt vaak met een blauw oog of zelfs vol bloed terug en kan hier niets aan doen. Ook reist Henry soms terug naar de tijd waarin hij nog met Ingrid samen was. Dit moet wel erg raar zijn als je in een andere tijd dan nog een vrouw en later een kindje hebt dat op je zit te wachten. Ondanks alles houden Clare en Henry heel erg veel van elkaar en proberen ze de ander altijd te steunen. Het tijdreizen maakt dit natuurlijk soms onmogelijk en moeilijk. Toch geloof ik erin dat hun liefde altijd zal blijven verder reizen.
Spijtig dat ik met niemand van mijn leeftijdsgenoten mijn bedenkingen over het boek kan delen. Ik vind het zelf ook erg leuk om de andere reacties te lezen. Hierdoor ben ik nog meer overtuigd geraakt van dat ik het boek 'extreem luid en ongeloofelijk dichtbij' zeker ook eens moet lezen!
5)
Het jaar 2053. Het einde van het boek. Clare is 82 jaar oud en vraagt zich nog steeds af wanneer ze Henry terug zal zien. Iedereen ervaart het einde anders, maar ik vond het mooi. Om eerlijk te zijn had ik er eerst wel mijn bedenkingen over, maar uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat het voor mij een mooi en bevredigd einde was. Enerzijds stopt het verhaal op een goed punt, je kan niet meer verder. Maar anderzijds vroeg ik me na het lezen van het laatste hoofdstuk toch nog af hoe het nu verder ging met Clare als oude vrouw en of de geliefden elkaar nog zullen ontmoeten of niet. Maar nee, dit is een goed einde. Aangrijpend was het zeker ook. Vanaf het fragment waarin Henry zijn voeten afvriezen merk je al dat dit het begin van het einde is. Op oudejaarsavond tijdens het feestje dat Clare en Henry bij hen thuis houden, sterft onze tijdreiziger. Bij het lezen van deze passage heb ik toch een paar tranen gelaten. Je was er als lezer wel al op voorbereid, maar dan gebeurt het toch maar plots en blijft Clare hopeloos en vermoeid achter. De bladzijden hierna zijn erg triestig. Clare is doordrenkt van verdriet en blijft nog steeds wachten, hetgeen wat ze al heel haar leven doet en altijd zal blijven doen... Kortom een opmerkelijk liefdesverhaal om niet te vergeten!
ja extreem luid en ongelooflijk dichtbij moet je zeker eens lezen. het is echt een super goed boek.
Een reactie posten