Keuze 3: De kleine geschiedenis van de doden van Kevin Brockmeier (2006)
Laura Byrd en haar twee collega’s zijn op expeditie in Antarctica als hun radio uitvalt en ze afgesloten raken van de buitenwereld. Laura blijft achter terwijl de andere twee hulp gaan zoeken. Dan valt ook de elektriciteit uit, en Laura realiseert zich dat ze er alleen op uit zal moeten gaan. Dit is het begin van een wonderbaarlijk, spannend en adembenemend avontuur. Laura blijkt de laatst levende mens op aarde te zijn. Haar vrienden, collega’s, familieleden en iedereen die ooit met Laura in aanraking is geweest, zijn geveld door een dodelijk virus en bevinden zich in een tussenstation, op weg naar het hiernamaals. In dit tussenstation, dat verbluffend veel op onze wereld lijkt, verblijven de gestorvenen zolang er nog iemand op aarde is die herinneringen aan hen heeft. Terwijl Laura in de bittere kou probeert te overleven, lezen we over de hoop en de angsten van de mensen die haar gekend hebben en die wachten op het onvermijdelijke einde van Laura’s leven, en daarmee ook op dat van henzelf.
Vragen voor discussie:
- Bespreek de structuur van het boek. Hoe grijpen de twee verschillende delen op elkaar in?
Maak een karakterschets van de belangrijkste inwoners van de Stad: Luka Simms, Coleman Kinzler en Marion en Philip Byrd.
- Hoe zou je het karakter van Laura Byrd omschrijven? Wat is zij voor vrouw? Door haar eenzaamheid valt ze voortdurend terug op herinneringen. Noteer en beschrijf drie herinneringen die je speciaal zijn bijgebleven.
- Voor het verhaal begint staat er in het boek een quote van James Loewen over Afrikaanse gemeenschappen die de mens in drie categorieën verdelen. Hoe werkt de auteur dit idee uit doorheen zijn roman?
- Iedereen die in de Stad aankomt, heeft zijn eigen verhaal van hoe hij de overgang van levende naar dode heeft gemaakt. Beschrijf het verhaal van de blinde man. Hoe ervaart hij de overstap? Wat is zijn verhaal? Waarom is het voor hem zo moeilijk om zijn verhaal los te laten?
- De Stad is niet de hemel, niet de hel en zeker ook niet onze wereld. Wat is het dan wel?
- Hoe verschilt de Stad van onze wereld? Wat is volgens jou het geluid dat op het einde van het boek opduikt?
- Sommige mensen maken in de Stad oude dromen waar. Beschrijf twee personages die in de Stad doen wat ze tijdens het echte leven niet konden.
- Beschrijf het belang van herinneringen in dit boek.
- De figuur van Luka is eigenlijk de stem van de Stad. Wat suggereert zijn personage over de rol van de media in het wereldbeeld?
- Bespreek de figuur van Lindell Trimble. Wat is zijn functie in het verhaal? Verbind het thema “schuld” met zijn personage. Welke scène rondom hem is zowel treffend als grappig? Wat is de bedoeling van die scène?
- Bespreek het verhaal van de man die een rode en een blauwe enveloppe vasthoudt en daarna de verkeerde keuze maakt.
- Hoe eindigt het boek? Wat vind je van dat einde?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
35 opmerkingen:
Na het lezen van de eerste twee pagina’s was ik al meteen geboeid. Voor één keer was het geen saai en onbegrijpend begin. Bij het lezen van het eerste hoofdstuk dacht ik meteen aan de les godsdienst. Daar hebben we een schema opgesteld over de verschillende visies na de dood. Zo is er enkel een geestelijk voortbestaan of een voortbestaan in lichaam en geest, op deze wereld of in een andere wereld. In het boek is het een voortbestaan in het eigen lichaam en geest op een andere wereld, maar deze nieuwe wereld lijkt wel heel veel op de Aarde.
Ik vind het leuk dat er eens een boek geschreven is over het leven na de dood. Er wordt met een andere visie over de dood geschreven. Het is dan wel fantasie; toch hoop je stiekem dat het de realiteit mag zijn. Dat je je na de dood terug mag herenigen met je reeds overleden vrienden en familie.
Wat ik ook plezant vind aan het boek is de afwisseling tussen het leven op Aarde, waar Laura Byrd op zoek is naar de andere basis, en het leven op de andere wereld, waar er almaar minder mensen op wonen.
Door het boek te lezen rond Kerstmis begrijp je meer dan ooit de situatie van Laura. Hoe het voelt om alleen te zijn op een geïsoleerde plaats, in de koude zonder elektriciteit.
Inhoudelijke bedenkingen: beschrijving van twee personages die in de stad doen wat ze tijdens het echte leven niet konden.
Bristow is één van de mensen die zijn oude droom waarmaakt in de Stad. Hij had bijna veertig jaar achter het loket van een tolhuisje gezeten zonder het ooit leuk te hebben gevonden. Terwijl hij in zijn loket zat fantaseerde hij dat hij een goed draaiend restaurant had.
In de Stad heeft Bristow nu een restaurant op een steenworp afstand van het monument. Hier komen vele mensen voorbij. In zijn restaurant kan je hamburgers, chili en gebakken aardappels verkrijgen.
Hij is de eigenaar van het oudste restaurant van de hele stad en is daar dan ook heel fier op.
Een ander personage dat in de Stad kan doen wat hij in zijn vorig leven niet kon, is Phillip Byrd. Doordat hij twee hartaanvallen en een lichte beroerte had gekregen, mocht hij van zijn dokter geen zware inspanningen meer leveren. Zo kon hij geen enkele vorm van sport meer beoefenen. Nu hij in de Stad woont en dus geen hart meer heeft, kan hij volop genieten van het gaan wandelen, fietsen, lopen, zwemmen,...
Dit zijn twee voorbeelden van personen die in de Stad doen wat ze tijdens het echte leven niet konden.
Leesbeleving
Het fragment over de reis die Laura Byrd aflegt naar de andere basis vind ik helemaal niet spannend en zelfs een beetje saai. Een beschrijving over een reis op Antarctica en de daarmee gepaard gaande moeilijkheden moet spannend zijn. Je moet je kunnen inleven in het verhaal tijdens haar tocht doorheen de sneeuwstorm.
In het hoofdstuk waarin beschreven wordt dat Laura naar de pinguïnkolonie gaat en onderweg in een spleet valt, wekt de schrijver veel spanning op. Dit fragment vond ikzelf het meest boeiende deel van het boek.
Wanneer ik, op de terugrit van een uitstap, in de auto zat en we op de autosnelweg reden, dacht ik aan het hoofdstuk waarin Laura Byrd naar de andere basis reisde. De wind raasde langsheen de randen van de auto. Het was een rechte baan met een heuvelig parcours. Toen dacht ik aan Laura die in haar tent zat en waarlangs de randen van de tent de wind blies. De rechte baan deed me denken aan haar rechte weg in noordoostelijke richting. De heuvels deden me denken aan de ijs- en steenruggen die Laura moest ontwijken op haar tochten.
Wanneer Marion en Phillip Byrd op zoek gaan naar hun dochter ontdekken ze dat er veel mensen hun dochter kennen. Dit heeft mij aan het denken gebracht hoeveel mensen ik wel ken; vrienden, familie, maar ook mensen van de sportvereniging, de muziekacademie, leerlingen, leerkrachten, mensen die ik ontmoet heb op vakantie, de dorpsbewoners, postbode,... Het zijn er te veel om op te sommen. Ik had nooit gedacht dat ik zoveel mensen zou kennen.
In het geheel bekeken, vind ik het wel een goed boek. Je komt op een andere manier in contact met de dood. Wat ik wel spijtig vind aan het einde van het verhaal is dat er geen beschrijving meer komt van de plaats waar de levende doden naar toe gaan als ze werkelijk dood zijn. Ik wil graag weten of de doden daar ook nog altijd zo’n goed leven leiden als in de Stad. Een ander minpunt aan het verhaal is dat het soms saai en een beetje langdradig geschreven is. Vooral de tochten over het poolijs.
Voor de rest is het een mooi en ontroerend verhaal waarin zowel realiteit als fantasie in vermengd worden.
Inhoudelijke bedenking: karakterschets van de belangrijkste inwoners van de stad
Marion en Phillip Byrd: Na het maken van de oversteek heeft Marion weer zin gekregen in het leven. Toen ze nog leefde, was ze alles beu geweest. Ze was altijd eenzaam geweest. Het liefst van al wou ze sterven. Haar wens kwam dus uit toen ze, zoals velen, stierf aan het virus.
Nu ze in de stad woont, begint haar leven weer vorm te krijgen. Ze heeft weer zin gekregen om te eten, te dansen, te wandelen, ... Toch zal je bijna nooit een gelaatsuitdrukking op haar gezicht kunnen lezen. Ook is Marion een naïeveling, maar dat merkt ze pas op als ze eenmaal in de stad goed en wel gevestigd is.
Haar man Phillip Byrd is gelijktijdig gestorven aan hetzelfde virus.
Hij had in zijn leven twee hartaanvallen gekregen en een lichte beroerte, waardoor hij elke vorm vaan lichamelijke inspanning moest vermijden. Nu hij geen hart meer heeft kan hij terug gaan wandelen, fietsen, zwemmen, ...
De relatie tussen deze twee mensen was verzuurd geworden tijdens hun leven. Nu ze allebei dood zijn, gaat het terug beter tussen hen. Marion en Phillip hadden één dochter, Laura, die op het moment van hun dood op milieuexpeditie was. Ze hopen haar terug te vinden in de Stad.
Luka Sims: Luka Sims is één van de weinigen die als eersten in de Stad woonden. Hij maakt daar iedere dag kranten met een oud stencilmachine. Het L. Sims Nieuws- & Bespiegelingenblad verkoopt hij iedere morgen voor de Rider Road Coffee Shop. Zo brengt Luka de laatste berichten van de wereld over aan de mensen in de Stad.
Luka kan hele goede krantenkoppen schrijven, omdat hij in zijn leven als docent lesgegeven had over ‘de grondbeginselen van de journalistiek’. Daarna was hij beginnen te schrijven.
Luka was het eerste lief van Laura Byrd. Hij had Laura leren kennen op het college waar hij las gaf. Ze vond hem een uitzonderlijke en intelligente man met droge humor. Luka had zich wel schuldig gevoeld over hun relatie, omdat hij veel ouder was dan haar en hij haar docent was geweest.
In de Stad ontmoet hij Minny Rings, waarmee hij een relatie begint.
Coleman Kinzler: Coleman Kinzler is een gelovig iemand die het evangelie verkondigt aan de mensen in de Stad. Dit deed hij al in zijn echte leven, maar in de Stad heerst er een grotere vrije meningsuiting dan in de echte wereld.
Hiervoor heeft hij ook veel doorzettingsvermogen voor nodig, omdat de mensen niet altijd naar hem willen luisteren.
Toch twijfelt hij soms aan zijn visie op het evangelie en raakt dan in tweestrijd met zichzelf.
Inhoudelijke bedenkingen: het belang van herinneringen in dit boek en het idee van Loewen doorheen de roman.
Ik zou durven zeggen dat herinneringen het thema is van het boek. Zo belangrijk zijn de herinneringen, zeker van de mensen die nog op Aarde leven. Wanneer zij ook sterven, zijn de herinneringen weg en kunnen de levende doden niet meer in de Stad blijven. De mensen van de Stad verhuizen dan naar een andere, ongekende wereld.
In het verhaal blijft Laura Byrd helemaal alleen op de Aarde over. Zij is diegene die niet getroffen word door het virus. Alleen de mensen die zij kent en die zij herinnert, kunnen in de Stad blijven wonen. Maar ook haar herinneringen beginnen te vervagen door de hevige kou op Antarctica. Op het einde van het boek is Laura geleidelijk aan het sterven en beschrijft de auteur hoe zij de oversteek maakt. Dit is ook de reden waarom de Stad steeds kleiner wordt.
Waarschijnlijk zal Laura nooit in de stad komen.
Alles in zijn geheel kan je vergelijken met een ballon die vastgehouden wordt door een persoon. De ballon is het symbool voor de Stad waarin de levende doden wonen. De levende doden zijn doden die nog herinnerd worden door mensen op Aarde. De persoon staat symbool voor al de mensen die op Aarde leven en hun doden herdenken. Wanneer alle mensen op Aarde sterven, is er niemand meer om de ballon vast te houden. De doden worden dus niet meer herdacht. Hierdoor vliegt de ballon weg en kan er lucht uit de ballon ontsnappen waardoor de Stad krimpt en niet meer bestaat.
James Loewen vertelt ons in zijn quote dat veel Afrikaanse gemeenschappen de mens in drie categorieën verdelen; de levenden, de sasha en de zamani. De levenden zijn de mensen die op Aarde wonen. De doden die nog worden herdacht door de levenden, noemen de Afrikaanse gemeenschappen de sasha. In het verhaal wonen zij in de Stad. Als er niemand meer op Aarde is die de dode nog herdenkt, wordt de sasha een zamani en verhuist hij naar een andere, ongekende plaats. In het verhaal blijft Laura als enige levende over.
In het begin zijn er veel levenden en sasha’s. Door het virus maakt iedereen, behalve Laura, de oversteek. Het is begrijpelijk dat er meer zamani’s dan sasha’s zijn, omdat er nog maar één persoon op Aarde rondloopt. Laura kon niet alle personen die op de wereld leefden, kennen en dus herdenken. Alleen de personen die een band hadden met Laura kunnen leven in de stad. Door de uitputting van Laura vergeet ze steeds meer mensen, die dan niet meer verder kunnen leven in de Stad. Later, als Laura uiteindelijk ook de oversteek maakt, worden alle sasha’s zamani’s en blijft er alleen nog de groep van de zamani’s over.
Het was zover. Het boek zat in mijn kamer, meerbepaald op mijn bureau, wachtend op het cruciaal moment dat ik het zou openslaan op de eerste pagina en zou beginnen lezen…
Maar dat zou nog een tijdje duren. Niet dat ik niet graag lees, maar ik vind het nooit echt makkelijk om aan een boek te beginnen… Meestal is het eerste hoofdstuk moeilijk en saai. Ik spreek natuurlijk uit eigen ervaring en niet iedereen hoeft hiermee akkoord te gaan, maar geef toch toe dat het meestal niet het beste hoofdstuk is. Je wordt gedropt in een bepaalde sfeer, op een bepaalde plaats in een bepaalde tijd en je moet maar je weg zien te vinden… Zo komt het dus dat elk boek dat ik heb gelezen – en meestal daarna in mijn boekenkast is beland – eerst werd onderworpen aan een welbepaald ritueel. Vanaf het moment dat ik het boek zelf in handen heb, begin ik immers meestal onmiddellijk het eerste hoofdstuk te lezen…zonder het ooit dezelfde dag af te maken. De volgende avond – meestal zo’n avond waarop ik niet in slaap kan vallen – trekt het boek opeens mijn aandacht en besluit ik dat er niets beters valt te doen dan toch noch eens verder proberen te geraken dan de zin waar ik mijn boek de vorige keer heb achtergelaten. Zo gezegd, zo gedaan. Ik grijp het boek vast, sla het voor de tweede keer open en begin weer in een comfortabele positie aan dat zo gevreesde hoofdstuk. En ja, één keer gewend aan de schrijfstijl, kan niets of niemand mij meer verhinderen om te lezen en te lezen totdat mijn ogen toevallen van de vermoeidheid. En daarmee sluit ik dan samen met de dag ook het ritueel af, terwijl een paar al dan niet zachte dromen (afhankelijk van het boek) mijn slaap komen bezoeken…
Leesbeleving: nieuwsgierigheid, één van de gevoelens die me het meest is bijgebleven, samen met een nogal raar gevoel...
'De kleine geschiedenis van de doden’.
Gewoon de titel al wekte mijn nieuwsgierigheid op… Dat is natuurlijk de voornaamste reden waarom ik dit boek niet heb laten liggen, maar in tegendeel zo’n 15 km heb afgelegd om het in de bibliotheek van Tervuren te gaan halen. Nieuwsgierigheid… Eén van mijn voornaamste zonden en tegelijkertijd de reden waarom dit boek me zo beviel. Het verhaal heeft me van het voorwoord – jawel! – tot de laatste zin nieuwsgierig gemaakt. Ik wou immers echt weten hoe het zou aflopen. Of neen, de uiteindelijke afloop kende ik al : Laura zou sterven, maar ik wou per se weten op welke manier... Ik ben niet sadistisch, maar het interesseerde me wel om te weten hoe het hoofdpersonage zich ten opzichte van zo’n onvermijdelijke dood zou gedragen. Nu heb ik het boek uit en nog heb ik mijn nieuwsgierigheid niet kunnen temmen. Ik heb immers geen antwoord op de vraag wat er na het leven in de stad gebeurt. Natuurlijk zijn er verschillende hypothesen, maar ik heb geen enkel duidelijk, concreet antwoord op mijn vraag teruggevonden. Sommigen zullen natuurlijk zeggen dat dit juist de charme is van het boek, maar dat houdt niet tegen dat ik hier achterblijf met een raar gevoel, alsof alles nog niet opgelost is. Dit boek was eens iets (heel) anders dan wat ik normaal lees en geeft dus een nieuwe draai aan mijn leesgeschiedenis!
Nu ben ik nog niet uitgepraat over mijn fantastische nieuwsgierigheid, want naast het feit dat ze er weeral eens voor heeft gezorgd dat ik een boek heb uitgelezen, heeft ze mij deze keer ook opnieuw door het ‘land der emoties’ doen reizen. Eén van de emoties die me het meest is bijgebleven is zonder twijfel ‘ontroering’. Het fragment waarin we een beschrijving krijgen van één van de herinneringen van de blinde man heeft me enorm diep geraakt. Ik kan er niets aan doen, maar hij wekte onvermijdelijk medelijden bij mij op. Ik ben heel gevoelig voor pesterijen tegen onschuldige kinderen, dus heb ik dit fragment niet zomaar gelezen: ik zag de scène echt voor mijn ogen gebeuren. De zielige, blinde jongen wordt gepest, hoewel hij zo’n goed hart heeft en bovendien verliefd is op een meisje dat hij nooit echt gezien heeft…Ik was er even niet goed van. Vraag me niet waarom, maar het is gewoon zo: ik kan niet tegen de trieste en harde realiteit. En ik weet dat zo’n gebeurtenissen spijtig genoeg tot die categorie van het leven behoren. Een vriend van mijn broer is blind en werd hier vroeger rond dezelfde leeftijd als de blinde man ( 8 – 9 jaar) verschrikkelijk mee gepest. Ik weet dat hij daar enorm veel door heeft geleden, vandaar dat ik dit fragment zo ontroerend heb gevonden.
Maar het ‘land der emoties’ bestaat gelukkig niet enkel en alleen uit droevigheid… Zo komt het dat ik ergens midden in het boek op een grappig fragment stootte waarin wordt beschreven hoe Coleman Kinzler, in mijn ogen een nogal grappige profeet, zijn begraven tand verdedigd tegen de vogels. De auteur, Kevin Brockmeier, slaagt erin medelijden op te wekken voor deze oude man en tegelijkertijd moet je wat glimlachen om zo’n absurd voorval. Je ziet het weeral gebeuren: de oude profeet die in een kerkhof een bende vogels wegjaagt omdat hij ervan overtuigd is dat ze op zoek zijn naar zijn tand om hem in te slikken. Het benadrukt echt de gekke kant van de oude man. Als lezer weet je dat hij het goed bedoelt, maar de mensen die het zien gebeuren, begrijpen hem niet. Dat wekt – alleszins bij mij – medelijden op, samen met een glimlach…
Na nog vele emoties te hebben bezocht, kwam ik eindelijk terug thuis, blij dat ik weeral eens zoveel had meegemaakt in zo’n korte tijd…
1. Wat ervaar jij tijdens het lezen?
Het is moeilijk om te zeggen wat je voelt tijdens het lezen van een boek. Omdat je dan bezig bent met de gevoelens van de personage en niet met je eigen gevoelens. Als ik een boek lees, dan zit ik in het hoofd van de personage en leef ik met hem/haar mee. Ik ben wel beginnen te denken na het lezen van het boek. Namelijk over de vraag: wat zou ik doen als ik in Laura’s situatie was? Wat zou ik doen als ik de laatste persoon op aarde was? Laura blijft doorgaan, terwijl ze eigenlijk weet dat er niemand anders is. Ze denkt wel dat er misschien toch een andere overlevende is, maar eigenlijk weet ze dat het niet zo is. Als ze in de gletsjerspleet valt, probeert ze er toch uit te komen, ook al heeft dat geen zin. Want waarom zou je nog willen voortleven als je helemaal alleen bent. Je kunt toch niet nog 50 jaar blijven voortleven, helemaal alleen. Ik zou dat niet kunnen. Ik denk wel dat ik toch zou doorgaan met leven, omdat ik geen zelfmoord zou kunnen plegen. Maar als ik dan in een gletsjerspleet zou vallen, zou ik niet meer proberen om er uit te komen.
2. Ervaring tijdens het lezen.
Voor ik het boek las, had ik nog nooit gedacht aan hoeveel mensen je je kan herinneren. Het is ook geen vraag, waar je de ganse nacht zit over na te denken. Omdat je niet aan die vraag denkt, het is ook niet zo belangrijk. Maar in het boek komt die vraag echt te spraken en is die vraag heel belangrijk. Toen Puckett tegen Joyce zei dat iedereen zich vijftig- tot honderdduizend mensen kan herinneren, vond ik dat eerst een beetje overdreven. Maar als je erbij nadenkt, kan dat wel kloppen. Want Puckett beschrijft heel goed wie hij allemaal herinnert en dan klopt zijn telling wel. Natuurlijk herinneren niet iedereen evenveel mensen. Ik kan bijvoorbeeld nu nog niet zoveel mensen herinneren, omdat ik nog maar 16 ben. En ik heb dus nog geen man of werkcollega’s en ik ken dus ook nog niet al hun vrienden en families. De mensen die geïsoleerd wonen, kennen natuurlijk ook minder mensen dan de mensen met heel uitgebreide vriendenkringen. Voor ik De kleine geschiedenis van de doden las, dacht ik er ook niet bij na hoe belangrijk herinneringen kunnen zijn en hoe opeens ze kunnen opkomen. In het begin van het verhaal word er verteld over de kleine, onbelangrijke dingen die je opeens kan herinneren, maar dat gebeurt niet enkel in de stad , ook nu in het echte leven. Je kan je opeens iets totaal onbelangrijks herinneren, als je naar een bepaalde voorwerp kijkt.
3.James Loewen:
Volgens sommige soorten Afrikaanse gemeenschappen zijn er drie soorten mensen: de mensen die nog leven, de sasha en de zamani. De sasha zijn mensen die gestorven zijn, maar die nog herinnert worden door een levende mens. De zamani zijn mensen die gestorven zijn, maar de mensen die hen herinneren zijn ook al gestorven. De kleine geschiedenis van de doden, is helemaal opgebouwd uit die groepen. De mens die nog leeft, is Laura. De sasha zijn de mensen die in de stad leven. Want ze verblijven enkel in de stad als iemand die nog leeft hen herinnert. In de stad is er eerst heel veel volk, maar dan sterft alle levende mensen, behalve Laura. Dus zijn de enige inwoners van de stad de mensen die Laura zich herinnert. De mensen die de stad hebben verlaten, worden de zamani. Omdat niemand die leeft hen nog herinnert. De sasha worden ook levende doden genoemd, ook dat komt in de verhaal voor.
In de stad leven alleen dode mensen, maar ze leven nog. Ze kunnen alles doen wat ze als ze levend waren ook konden doen . Met als enig verschil dat ze dood zijn, en dus geen rekening moeten houden met hun sterfelijkheid.
4.Sommige mensen maken in de Stad oude dromen waar. Beschrijf twee personages die in de stad doen wat ze tijdens het echte leven niet konden.
Er zijn twee redenen waarom je oude dromen in de stad kunnen uitkomen en toen je leefde niet. De eerste is de grens van het leven, je kan niet alles doen omdat je kan sterven. Als je dood bent, valt die grens weg. De tweede reden is. Dat als je sterft, je beseft hoe ongelukkig je was tijdens je leven. Nu je een tweede kans krijgt:”De stad kan je bekijken als een tweede kans”, kun je daar verandering aanbrengen.
Phillip Byrd had hart problemen en had al een paar hartaanvallen gehad. Dus mocht hij geen zware lichamelijke inspanningen meer doen, want dat kon zijn dood betekenen. Nu hij in de stad leeft, heeft hij daar geen last van. Omdat zijn hart niet meer klopt, kan het dus ook niet meer stilvallen. Hij mag dus nu zoveel zware lichamelijke inspanningen doen als hij wilt. Bill Bristow werkte in een tolhuisje en deed zijn werk absoluut niet graag. Hij droomde om een eigen restaurant te hebben. Maar toen hij leefde voerde hij zijn droom niet uit. Toen hij in de stad aankwam, besloot hij om zijn droom waar te maken en nu is hij heel gelukkig.
5. Hoe eindigt het boek? Wat vind je van dat einde?
Laura sterft op het einde. Na haar dood maakt zij een soort van overgang mee. Maar het is anders dan de ervaringen van de andere mensen toen zij stierven. Want Laura heeft het gevoel dat het voor eeuwig is. De stad wordt steeds kleiner na de dood van Laura, maar het kan ook al begonnen zijn voor haar dood.
Het is een heel open einde. Ik heb niets tegen open eindes, maar ik vind dat dit einde te open is. En dat stoort mij. De stad wordt steeds kleiner, maar je weet niet echt wanneer het begonnen is. Want de krimping van de stad duurde al enkele dagen, toen het verhaal eindigde. Is het begonnen toen Laura stierf, of al wanneer ze heel ziek was? En zal de stad helemaal weg zijn als Laura haar “overgang” voorbij is? Maar zal haar “overgang” ooit eindigen, want ze had het gevoel dat het wel eeuwig zou duren. Kan de stad ooit helemaal verdwijnen, blijft het niet bestaan, maar dan zonder inwoners? En waar gaan de mensen naartoe, wanneer ze de stad verlaten? Misschien gaan ze naar een andere plek, een plek waar de mensen leven die herinnert worden door de mensen die in de Stad leven of verdwijnen ze zomaar? En wat gebeurt er met Laura? Zal ze naar de plek gaan waar de andere mensen naar toe gaan, maar kan dat wel omdat ze nooit naar de Stad is geweest? Of blijft ze eeuwig lopen? Er blijven dus heel veel vragen onbeantwoord.
De Stad is volgens mij een tussenpoort waar de doden naar toe gaan, als ze dood gaan. Ze gaan enkel naar de hemel als er niemand meer op aarde is die nog aan hun denkt. Er kunnen de ene dag heel veel mensen opdagen en de volgende dag al weer weg zijn. Iedereen die daar belandt moet wachten tot dat de laatste sterft die een herrinnering heeft aan die persoon. Hier in het boek is de stad bevolkt met vele oudere personen. De personen verschijnen niet altijd in de leeftijd waarin ze gestorven zijn, maar de leeftijd die ze het leukste vonden. Door de virus halveert de werelbevolking op een schrikwekkend tempo. Hele volkeren belanden in de Stad in een halverklap.
Het geluid dat ze op de achtergrond horen is volgens mij de hartkloppingen van de overlevenden. In het begin is dit geluid heel luid en goed verstaanbaar maar als de tijd nadert wordt dit geluid minder tot dat het helemaal niet zo goed te verstaan is. De Blinde hoort het af en toe nog eens. Het laatste geluid is van de enige overlevende, Laura Byrd is hier de enige overlevende. Haar collega’s zijn op expeditie gegaan om te zien wat er gebeurd is met de radio-stilte.
Ik vond het een goed boek, maar de delen van Laura waren soms te saai. Ik zou het vergelijken met de film Cast Away waar Tom Hanks het personage vertolkt. Tom hanks speelt daar een drenkeling die maanden en maanden op een onbewoond eiland vastzit. De delen met alleen Laura in het hoofdrol werden veel herinneringen opgehaald van voor haar project met Coca-Cola. Al moet ik toegeven dat ik het weer eens grappig vond dat Coca-Cola een rol speelden in het boek. Is dit verborgen reclame? Nog een vergelijking met de film Cast Away, daar kwam om de zoveel tijd eens een pakket bovendrijven met Fed-ex. Ik geef toe dat ik die pagina’s diagonaal heb gelezen. Aan de andere kant vond ik het wel leuk om er achter te komen wat luka en de rest die in de Stad verbleven voor Laura betekenden.
Ik vind het wel een leuk idee om zo dood te gaan. Aan ene kant stelt mij dat gerust te weten dat er mensen op de oversteek nog aan mij denken of waar ik aan denk. Ik begon mijn boek ook te lezen met godsdienst in mijn achterhoofd. De lessen gingen namelijk over doodgaan en hoe verschillende religies er over dachten. Ik geloof wel dat er na de dood wel iets komt. Ik hoop stilletjes dat er nog iets komt! Want een leven is al zo kort. Het zou spijtig zijn als er na dit niets meer interessant komt.
Eerst en vooral wil ik er even op wijzen dat ik de ballon als symbool voor de stad een schitterend idee vind! Proficiat, Liesbeth!
Een zeer interessant aspect van dit boek is de beschrijving van herinneringen. Ze spelen een zeer belangrijke rol in het verhaal. De herinneringen zorgen immers voor de samenhang van het verhaal. Het leven in de stad en het leven op aarde zijn verweven en je zou kunnen zeggen dat de herinneringen de machines zijn waarmee ze zijn verweven. De bewoners van de stad blijven in ‘leven’ dankzij de herinneringen van de mensen die nog op aarde leven. Maar achter die herinneringen zit nog een diepere betekenis. Herinneringen en flarden van details komen vaak op de meest onwaarschijnlijke momenten bovendrijven. Het zijn meestal herinneringen die je ooit diep hebben geraakt. Dat is volgens mij ook de reden waarom ‘ de kleine geschiedenis van de doden’ zo’n ontroerend boek is. Het fragment waarin de herinnering wordt beschreven van Coleman Kinzler, namelijk de dag waarop hij zijn geliefde bijbel aan een hindoe-vrouw geeft, vind ik persoonlijk heel treffend. Hij lijdt er precies nog altijd door en het wekt weeral medelijden op bij de lezer. Laura Byrd herinnert zich op een gegeven moment een man met een bord waarop staat: “Jezus zal terugkeren. Laat u niet misleiden.” Die man is in feite Coleman Kinzler. Hij is dankzij Laura een ‘levende dode’, hij woont in de stad. Dit is een voorbeeld van zo’n schijnbaar onbelangrijke herinnering, want voor Coleman heeft ze wel belang, aangezien zij hem in ‘leven’ houdt! De herinneringen van de blinde man zijn een andere soort herinneringen: het zijn herinneringen die hem zijn bijgebleven omdat ze hem ooit pijn hebben gedaan. Denk maar aan de herinnering over Mary Elizabeth, waarop hij verliefd was. Zelf noemen ze hem een ‘arme stumper’. Zijn heel leven is geconstrueerd van dergelijke momenten. Hij heeft ze als kralen aaneengekregen en alleen die gebruikt die het meest pijn deden. Al deze herinneringen hebben zijn karakter gevormd. Ik denk dat het belang van herinneringen in dit boek dus overduidelijk is. Ze zijn voor de doden van ‘levensbelang’, letterlijk en figuurlijk!
Een inhoudelijke bedenking: de quote van James Loewen.
Wat mij het meest is bijgebleven van dit boek is het voorwoord en hoe het idee dat daarin vermeld staat concreet wordt uitgewerkt doorheen het verhaal. De ‘sasha’ – dit zijn de bewoners van de stad – leven voort in de herinneringen van de mensen. Ze zijn wel overleden, maar zolang iemand aan hen denkt, verblijven ze in de stad. Sommigen herbeginnen daar een compleet nieuw leven en maken hun dromen waar, anderen veranderen hun manier van leven en hun kijk op het leven. Het leven in de stad is verweven met het leven van de mensen op Aarde. Hoe meer mensen leven op Aarde, hoe groter de bevolking van de stad. Bovendien worden de bewoners van de stad op de hoogte gehouden van de gebeurtenissen op aarde dankzij de verhalen van diegenen die net zijn overleden. Het eerste hoofdstuk heet ‘De stad’. Hierin maken we als lezer kennis met Luka Simms, een journalist die stencils draait. Hij schrijft zowel over het leven in de stad als over de gebeurtenissen in de vorige wereld. In dit hoofdstuk wordt ook veel gesproken over de ‘oversteek’, het moment waarop de levenden overgegaan zijn naar de stad. Maar dan gebeurt er iets dat heel het leven in de stad in en rep en roer zet: een dodelijke virus roeit alle mensen van de Aarde uit. Omdat er minder en minder mensen overblijven op aarde, zijn er ook minder en minder herinneringen die de bewoners van de stad in leven kunnen houden. Meer en meer mensen verdwijnen uit de stad en worden zo de ‘zamani’, de doden. Het onvermijdelijke gebeurt: het mensenras sterft uit. Als laatste overlevende probeert Laura Byrd haar dood zo lang mogelijk uit te stellen. Ze probeert zich zoveel mogelijk mensen te herinneren. Langs hun kant beginnen de mensen in de stad ook door te krijgen dat ze niet meer zo lang te ‘leven’ hebben. In haar tocht naar een verder gelegen basis dwalen de gedachten van Laura af naar mensen die ze al dan niet goed heeft gekend. Zo komen de bewoners van de stad geleidelijk aan terecht in een omgeving waarin bijna uitsluitend mensen leven die Laura heeft gekend of gezien. Uiteindelijk sterft Laura zelf en hiermee ook al de mensen die in haar herinneringen bleven voortleven…
Ik zou graag nog wat dieper ingaan op het einde van het boek. Ik ben voor het grootste deel wel akkoord met wat Dorothy al zei: het einde blijft nog steeds een mysterie dat heel wat vragen oproept, zonder een duidelijk antwoord te geven. Je kan je zelfs afvragen of dat nu degelijk wel het einde van het verhaal is, of enkel dat van het boek. Maar nu ik erover nadenk, kan je misschien wel een antwoord terugvinden…
Op aarde sterft de laatste overlevende: Laura Byrd. Zoals alle andere doden zou je kunnen zeggen dat ze een ‘oversteek’ meemaakt. Maar is dat wel zo? In het begin van het verhaal wordt de oversteek eerder gedefinieerd als een overgang van de Aarde naar de stad. Maar als Laura sterft, is er niemand meer om de bewoners van de stad in leven te houden! Blijft ze dan voor eeuwig, zoals gezegd wordt op het einde van het hoofdstuk, in die rare wereld rondlopen? En dan zijn er die knikkers, waarvan ik eerlijk gezegd het nut in het verhaal niet goed begrijp. Stellen ze iets voor? Waar leiden ze Laura naartoe? Volgens mij bevindt Laura zich in een soort paradijs, waar alle andere bewoners van de stad naartoe trekken. Ik vind het goed gevonden dat in die wereld alles wordt bepaald door de gedachten die door je hoofd schieten. Die gedachten zijn grotendeels herinneringen. Dit bewijst dus nogmaals hun belang! Er staat geschreven: “Alles werd bepaald door de gedachten die door haar hoofd schoten en haar gedachten waren niet geheel en al van haarzelf” Volgens mij wijst dat dus op het feit dat er andere mensen aanwezig zijn in die wereld. Misschien wel de vroegere bewoners van de stad…
In het laatste hoofdstuk wordt beschreven hoe de stad alsmaar meer krimpt. De schrijver legt veel naruk op het geluid van de hartslag. Is het de hartslag van Laura? Logisch gezien is dat onmogelijk, aangezien ze dood is. Is het dan de hartslag van God? Moest dat het geval zijn, zou het nog altijd niet verklaren waarom de mensen het soms duidelijker horen dan anders. Ik sluit dus aan bij het besluit van Dorothy: het is een open einde. Maar dat is eigenlijk net het leuke: je kan zelf wat fantaseren en het geeft je wat nadenkwerk als je je verveelt tijdens een les!
Het is een heel aangenaam boek om te lezen. Om heel eerlijk te zijn vreesde ik er in het begin een beetje voor dat het een saai boek ging zijn. Maar het boek is allesbehalve saai. Het is ontspannend en langs de andere kant informerend. Ik vind persoonlijk dat de schrijver, Kevin Brockmeier, door elk hoofdstuk af te wisselen tussen de twee werelden een originele manier heeft gevonden om de spanning in het boek te houden. De afwisseling tussen de twee werelden, die van de levenden en de levende doden of de sasha, was in het begin wel even wennen. Het leuke aan deze afwisseling is dat er nog een verband is tussen de twee werelden zodat je makkelijk kan volgen. Ook is het eens tof om eens een visie te krijgen van het leven na de dood. Boeken moeten niet alleen over de levenden gaan, ook de doden leven verder. Zijnde in onze herinneringen. Het is niet omdat je dood bent, dat je ook meteen vergeten bent. Daarom vind ik dit boek zo aangenaam om te lezen. Een reden waarom ik dit boek koos is omdat de dood en alles wat daarmee te maken heeft mij aanspreekt. Een andere reden is dat ik dankzij het werk van mijn ouders niet afgeschrikt word door dit onderwerp. Het boek is een echte aanrader, vooral voor degenen die geloven in leven na de dood. Maar de mensen die niet in het leven na de dood geloven kunnen hun visie misschien eens herzien na het lezen van dit boek.
Het hele boek draait om Laura Byrd. Haar ouders zijn jaren geleden overleden en bevinden zich net zoals alle andere doden die herinnerd worden in de Stad. In de Stad bevinden zich heel veel mensen, meer dan je je kunt inbeelden. In het eerste opzicht hebben al deze mensen helemaal niets met elkaar gemeen, ze kennen elkaar niet, op enkele uitzonderingen na natuurlijk, bijvoorbeeld een koppel zoals meneer en mevrouw Byrd die beiden nog herinnerd worden door hun dochter Laura Byrd. Je kan je alleen maar in de Stad bevinden als je nog door een levend iemand herinnerd wordt. Op een gegeven moment komen er in de stad veel nieuwe mensen bij maar zijn er ook veel mensen verdwenen. Dit komt doordat er in de echte wereld een virus verspreid wordt dat door de meesten de ‘oogbrand’ genoemd wordt omdat het eerste symptoom prikkende ogen zijn. Uiteindelijk krijgt het virus iedereen in zijn greep en sterft heel de wereld uit. Op één persoon na, Laura Byrd. Zij is de enige die nog niet met het virus in contact is gekomen. Het virus werd verspreid door Coca-Cola flesjes. Omdat zij zich op Antartica bevond en op haar vooraad overleefde kwam ze niet in contact met de nieuwe productie. Alle mensen die zich op dat moment in de Stad bevonden zijn mensen die Laura zich nog kon herinneren van vroeger. Hieruit blijkt dat een mens zich meer kan herinneren als we soms wel denken. Als ze op het einde van het boek zich minder weet te herinneren van vroeger vallen de randen van de Stad weg zodat deze steeds kleiner en kleiner wordt. Uiteindelijk zal er maar een kleine plaats overblijven die overvol zal zitten van de mensen en nog later zal er niets meer zijn. Als er niets meer is betekend het de dood van Laura Byrd, degene die het langst bleef leven.
Toen ik in Marokko op vakantie was las ik elke avond een half uurtje in het boek net voor ik ging slapen. Ik had, zoals al eerder vermeld, verwacht dat het een saai boek ging worden, maar al na de eerste pagina’s was ik meteen verslingerd aan het boek. Elke avond las ik met plezier een halfuur of langer in het boek. Ik vond persoonlijk dat het boek heel vlot en aangenaam las. Dit kan liggen aan de afwisseling tussen de twee werelden die de spanning in het verhaal hield of aan mijn interesse voor de dood en alles wat er mee te maken heeft. Het is een leuk boek dat je op elk moment van de dag kan lezen. Rond de kerstperiode kun je je meer inleven met Laura Byrd, omdat ze zich op Antartica bevindt waar ze het ijskoud heeft. Rond de kerstperiode hebben wij het ook koud, maar zijn wij blij en zijn wij omringd door familie Laura wordt alleen maar omringd door ijs en pinguings, dus voelt ze zich triest en eenzaam. Je krijgt alle gevoelens die in het boek nauwkeurig beschreven worden, als een golf over je.
De schrijver Kevin Brockmeier geeft alle personen die in het verhaal voorkomen heel gedetailleerd en realistisch weer. De mensen die hij omschrijft, zouden vrienden van hem in het dagelijkse leven kunnen zijn. Hij legt zo veel gevoel in zijn personages, dat je op het einde van het boek denkt dat je de mensen ook werkelijk kent of beter gezegd dat je ze kende. Wat pas meer op het einde in het verhaal duidelijk wordt is, dat het weer in de Stad afhangt van het weer dat Laura zich herinnert. Als ze helemaal omgeven is door sneeuw en ijs en er geen uitweg in vindt, is het weer in de Stad enorm slecht. Het is er ijskoud en de straten liggen onder de sneeuw. Als ze in een herinnering terugdenkt aan een zomerdag, stijgt de temperatuur in de Stad terug en begint de zon te schijnen. Helemaal op het einde van het verhaal en op het einde van Laura’s leven begint ze te ijlen. Ze denkt dat ze plots in een soort van woestijn zit, dat ze knikkers volgt en dat de kleuren op het ijs regelmatig van kleur veranderen. Plots beseft ze dat dit allemaal fantasiën zijn en herinnert ze zich dat ze zich op Antartica bevindt. Dit alles is mogelijk in de realiteit. Als wij op het einde van onze laatste krachten zijn, zouden wij ook niet beginnen te fantaseren en ineens alles heel kleurrijk inzien? Maar er zijn altijd uitzonderingen, je hebt mensen die op het einde alles heel donker en somber gaan inzien. Maar ik verkies de houding van Laura, positief denken en met een leuke herinnering sterven.
Ik heb bewust voor het boek ‘De kleine geschiedenis van de doden’ gekozen. Waarom ik juist dit boek gekozen heb, heb ik al eerder uitgelegd. Het was wel heel moeilijk om het boek te vinden. Het werd namelijk niet meer gedrukt. Mijn vader en ik hebben veel boekenwinkels en bibliotheken afgebeldvooraleer we het boek gevonden hadden. In een bibliotheek in Anderlecht was er één exemplaar van het boek te huur. Ik was gerustgesteld, ik had het boek gevonden en moest niet op zoek gaan naar een ander boek. Als ik op het laatste moment nog vlug van boek moest veranderen, had ik geen flauw idee gehad welk boek ik moest lezen. Dit was het enige boek dat me echt aansprak. De andere boeken zeiden me niet veel. Achteraf gezien ben ik blij dat ik en mijn vader hebben doorgezet met het zoeken naar het boek. Het was niet wat ik gedacht had, in tegendeel zelfs, het was beter. Ik had nooit gedacht dat een boek mij zo ging aanspreken. Neem dit niet verkeerd op, Ik lees vaak boeken en er spreken mij er veel aan, maar niet vaak op dezelfde manier als dit boek. Het heeft mij in bepaalde opzichten veranderd. Ik heb door het boek zelf een andere kijk gekregen op het leven na de dood. Voor mensen die kritisch zijn tegenover het leven na de dood, lees dit boek, je zal je mening herzien. Later ga ik zeker en vast dit boek nog eens huren, om nog eens te lezen. Spijtig dat het niet meer gedrukt wordt, anders zou ik meteen naar de winkel lopen en het kopen.
Het boek ‘De kleine geschiedenis van de dode’ is een boek dat gaat over twee werelden. Een stad waar doden een twede kans krijgen om dromen, die ze toen ze levend waren niet konden vervullen, waar te maken en de aarde waar Laura Byrd is, een overlevende van het virus.
In de stad, kan je veel dingen waarmaken die je voorheen niet kon zoals de vader van Laura, Phillip Byrd. Door zijn verschillende hartaanvallen en zijn lichte beroerte, mocht hij van zijn dokter geen zware fysieke inspanningen meer leveren, in de stad is hij dood, zijn hart klopt niet meer, is misschien zelf niet meer aanwezig, hierdoor kan Philips eidelijk weer eens op stap gaan met zijn vrouw en terug gewoon sporte, fietse, lopen,…
Ook Bristow Billy is een voorbeeld van een twede kans krijgen, toen hij levend was droomde hij ervan een eigen restaurant te openen, maar helaas heeft hij zijn hele leven gewerkt in een tolhuisje. Toen hij als één van de eerste de stad inkwam, heeft hij besloten zijn kans te grijpen en heeft hij een restaurantje geopend, nu hij zijn droom heeft kunnen waarmaken en eindelijk kan leven zoals hij wil, op zijn manier is hij echt gelukkig.
In het boek zijn herinneringen belangrijk, want alles wat in de stad leeft, leeft op basis van iemand die nog op aarde leeft en zich de dode persoon herinnerd. Zou Laura haar vader, moeder,.. niet meer herinneren, zouden zij al lang niet meer in de stad zijn. Door de herinneringen van Laura blijven Philip Byrd, marion Byrd en al de rest die ze zich kan herinneren in de stad. De stad is een soort van tussenplaats waar je verblijft om allereerst dromen waar te maken die je toen je leefde niet kon. (Maar dit heb ik al gezegd in mijn vorige reactie.) Ik denk dat de stad ook een plaats is waar je je kan verenigen met verloren kennissen, vrienden en familie, die voor je of na jou zijn gestorven. Eenmaal dat er niemand meer op de aarde is die aan je denkt of je herinnerd, ga je ergens anders heen. Het ‘klop’ geluid dat men hoord in de stad, is waarschijnlijk een hart, en net zoals Janina zei, is het, het hart van de overlevenden op aarde, in het begin is het inderdaad goed hoorbaar want er zijn nog veel mensen op de wereld en geleidelijk aan wordt het geluid zachter en zachter en is het bijna niet hoorbaar omdat de enige die nog leeft, Laura is en één hart maakt niet veel lawaai.
Luka Sims is een van de eerste personen die in de Stad zijn beland. Hij was vroeger voor zijn dood, een docent van journalistiek. In de Stad maakt hij werkt van zijn leerstof die hij aan zijn leerlingen had gegeven. Later in het boek blijkt dat hij het lief was van Laura.
Marion Byrd, de moeder van Laura, is geen gewone moeder. Zij is zoals de vele andere het slachtoffer geweest van het virus, maar ze heeft al veel meegemaakt waardoor het leven op een bepaald moment tegen haar keert. Ze verandert ook in de Stad van zware depressieve naar een opfleurende vrouw. Op de aarde was ze een moeder die het leven moe was. Ze had ook de zorg van haar man, phillip, op haar schouders. Phillip heeft drie hartaanvallen gekregen waarbij de derde bijna fataal was. In de Sad was ze weer een levensgenieter. Ze waardeerde terug de dingen des levens.
Phillip Byrd was voor zijn dood een hartlijder die al drie hartaanvallen heeft moeten trotseren. In de Stad leeft hij helemaal weer op. Hoe kan hij zich zorgen maken voor zijn hart als zijn hart niet meer klopt? Hij citeert: “Het is alsof je bij je geboorte allemaal prachtige dingen meekrijgt, maar je realiseert pas hoe mooi het allemaal is als je het bent kwijtgeraakt.maar als je het kwijt bent in het leven, besef je pas als je het terug hebt.” Hiermee bedoelde hij dat hij zijn conditie dankzij zijn hart was kwijtgeraakt en nu terug zijn conditie kan doen heropleven.
Ik heb dit boek gekozen omdat het onderwerp me aanspreekt, de dood zelf en leven na de dood. Sinds de dood van mijn opa heb ik me steeds weer afgevraagd waar ik of iemand anders naartoe zouden gaan na onze dood, of we de andere nog zullen zien voortleven of helemaal niets meer zullen zien, denken, ruiken, voelen,... Dit boek heeft me op één of andere manier een beetje gerust gesteld. Zelfs al is dit verhaal verzonnen en dus dat wat je leest in het boek misschien niet de echte waarheid is, omdat je niets anders hebt, is het een fundament waar je je op kunt baseren.
Ik vond het boek de moeite waard om te lezen, het neemt je mee op avontuur van grappige momenten naar droevige momenten, herinneringen van Laura uit haar jeugd, en zo veel meer. Door de details doorheen het boek word je opgenomen in het verhaal en ben je er zo op gefocust dat je blijft doorlezen en steeds meer wil weten over wat er met Laura zal gebeuren en met de mensen in de stad. Op sommige momenten was het boek wel wat langdradig maar dat wordt allemaal goed gemaakt met spannende scenes achteraf. Zoals ik al zei in mijn eerste reactie (dat per ongeluk in de verkeerde keuze is terechtgekomen– keuze 4-) je wordt in het verhaal zelf een personage dat een nietszeggende rol speeld, maar je maakt net deel uit van het verhaal. Dat is wat ik ervaren heb tijdens het lezen voor iemand anders kan het natuurlijk altijd anders geweest zijn.
De stad wordt stillaan kleiner, de herinneringen van Laura worden ook steeds beperkter, alle personen die ze zich nog kan herinneren zitten vast in de stad, je komt er stil aan achter wie welke relatie met Laura had en hoe ze met elkaar verbonden zijn, zoals dat Luka Sims, Laura’s eerste life was. Uiteindelijk, op het einde van het verhaal sterft Laura Byrd, en iedereen in de stad die op haar dood wachte kan nu eindelijk ergens anders heen gaan. Maar naar waar? Je komt niet te weten waar de andere figuranten naar toe gaan, na de dood van Laura en evenmin waar zei (Laura) zelf naartoe gaat. Het open einde in dit boek valt eigenlijk tegen, ik lees niet graag verhalen en kijk niet graag naar films, waar het slot open is en veel vragen onbeatwoord blijven, het maakt me nieuwsgierig naar wat er misschien nog zou kunnen gebeuren. En het is een teleurstellend gevoel, omdat je meer had verwacht. Het boek was zo goed dat je een soort van einde verwacht, met alle vragen beantwoord. Zoals, waar gaat Laura heen? Waarom is zij niet naar die stad geweest? En kan ze naar dezelfde plaats gaan als de rest? Als ik het boek een score zou moeten geven zou ik het een 8.5/10 geven, omwillen van het einde en sommige langdradige momenten in het boek.
Bram vermeulen heeft ooit gezegd: “Dood ben ik pas als jij me bent vergeten”. Wanneer ik het boek las, moest ik denken aan dat citaat. Dit citaat heeft namelijk een blijvende herinnering achtergelaten. Deze citaat staat echt op Laura’s leven of liever op het boek geschreven. Mijn mening over het boek geldt nog altijd zoals er voren. Het is gewoon een raar boek. Ik heb het boek nu uit en ik was niet verbaast. Ik had gedacht dat Laura verder zou komen dan de Zuidpool. Ik had verwacht dat ze toch terug thuis kon geraken en eerst een drama ging maken of dat het heel dramatisch zou eindige…
Ik ben dit weekend naar de film I Am Legend gaan zien. Ik moet zeggen dat ik hier en daar een vergelijkenis heb gezien. In de film praten ze ook over een virus. De virus zou normaal kanker uitroeien. Deze virus deed heel veel meer dan dat. In de film kwamen drie soorten mensen voor: de mensen die van het virus stierven, de mensen die er immuum voor zijn en de mensen die in een beest veranderd waren. De vergelijking is dat er ook in het boek drie soorten voorkwamen. In het begin van de film dacht je dat er maar één persoon over was.
Kevin brockmeier is een gekende auteur voor fantasie en literaire fictie. Hij is in de Verenigde Staten ook gekend voor zijn korte verhalen. Hij schrijft boeken voor jong en oud. Romans, kort verhalen,… Alles kan kevin Brockmeier aan. Hij geeft ook les in de Iowa writers’ workshop. Hij heeft voor de Kleine geschiedenis van de doden een paar awards gekregen. Hij is ook in New York verschenen met zijn kort verhalen. Zijn eerste roman schreef hij in 2002 en noemde De waarheid over Celia. De oorspronkelijke naam voor de kleine geschiedenis van de doden is the brief history of the death. Hij is een Amerikaan die zijn verhaal ook doet afspelen in zijn geboorteland.
Hij schrijft op de eerste pagina een citaat van James Loewen. De citaat beschrijft het geloof van vele Afrikaanse stammen. Zij geloven erin dat je de mens in drie categorieën kunt delen: de mensen die op de aarde leven, de mensen die net gestorven zijn en in de oversteek zitten (de sasha) en de mensen die dood zijn (de zamani). Mensen op aarde herinneren zich nog de mensen van de sasha. Pas als de mesnen niet meer aan je denken gaan ze naar de zamani. Ik vind dit een leuk en goed geloof.
De reden waarom ik dit boek heb gekozen is omdat ik altijd al gefascineerd ben geweest door de dood. De herinneringen en geliefden die mensen achterlaten, het gemis, de leegte. Wat gebeurd er als je dood bent? Deze vraag zal zeker ook wat andere mensen boeien. In dit verhaal wordt er alvast een theorie opgesteld. de mensen die sterven komen in een soort van tussenstation terecht tussen dood en leven. Deze mensen verblijven hier zolang iemand op aarde herinneringen aan hen heeft. Ik vind dit een erg bizarre gedachte het is ook een erg unieke visie. Stel je voor dat je je in het tussenstation verblijft, wat zijn je gedachten en je gevoelens? In dit boek is Laura nog de enige levende op aarde, maar naar het einde toe vervagen haar herinneringen over andere mensen door de slechte levensomstandigheden op Antartica: geen warmte en erg weinig eten. De plaats waar de gestorven mensen na de Stad naartoe gaan is niet duidelijk gemaakt in dit boek. Het boek doet je daarom dus enorm nadenken over de dood, wat je een erg raar gevoel geeft. Ik ben eigenlijk wel blij dat daar ook geen theorie over bestaat, zo blijft er de mysterie die nodig is...
Herinneringen is eigenlijk het centraal thema in dit boek. Alles draait om herinneringen. Laura is nog de enige overlevende op aarde, de rest is gestorven aan een virus. Als enige overlevende blijf je toch alleen maar achter met je gevoelens, gedachten en herinneringen aan andere mensen ? Ik ga helemaal akkoord met Janina over de vergelijking met de film ‘I am Legend’ maar ik bekijk het vanuit een andere manier. Net zoals Laura is Neville in de film iemand die immuun is gebleven aan het virus. Ze denken allebei dat ze de enige overlevenden zijn maar in het geval van Neville is dit niet waar, wel in Laura haar geval. Laura en Neville hebben beide erg veel herinneringen aan hun vorige geliefden. Langzaam aan worden ze erg eenzaam, dit voel je zowel in het boek als in de film, je voelt de eenzaamheid gewoon. Na een tijdje beginnen bij beide gevallen de herinneringen weg te gaan, Neville wordt gek van eenzaamheid en Laura haar gedachten worden steeds minder en minder helder door de stevige koude die er in Antartica is. Op het beiden sterven zowel Neville in de film als Laura in het boek. ‘De kleine geschiedenis van de doden’ en ‘I am Legend’ kan je dus op heel wat punten vergelijken. Er is wel één erg groot verschil : in ‘De kleine geschiedenis van de doden’ wordt de dood in het middelpunt gezet, het doet je daar erg over nadenken. In ‘I am Legend’ staat vooral de eenzaamheid van Neville centraal.
De Stad is niet de hemel, niet de hel en zeker ook niet onze wereld. Wat is het dan wel?
De Stad is een soort tussenstation tussen leven en dood, je blijft er zolang iemand herinneringen aan je heeft. Ze lijkt erg op de aarde maar is tegelijk ook heel anders.
De Stad kan een erg fantastische plek zijn om te verblijven, je kan er al je dromen waarmaken die je niet kon vervullen op aarde. Je ben van al je fysieke pijn verlost waardoor je heel wat meer mogelijkheden hebt. Een voorbeeld hoervan is Philip Byrd die in het echte leven geen fysieke inspanningen meer mocht leveren omwille van twee hartaanvallen en een beroerte. Door zijn verlossing van deze ‘kwalen’ kon hij weer volop zijn zin doen en opnieuw sporten, wat zalig was voor hem. Wat ik ook prachtig vind aan de stad is het feit dat je met je geliefden herenigd kunt worden. Je kunt er je geliefden terugvinden die eerder gestorven zijn, dit moet gewoonweg prachtig zijn. Er zijn natuurlijk ook wel een paar dingen aan de Stad die mensen schrik zouden kunnen aanjagen: als je hier weg bent, weet je nogmaals niet naar waar je gaat en wanneer word je vergeten? De Stad is eigenlijk een soort van laatste kans...
Voor het verhaal begint staat er in het boek een quote van James Loewen over Afrikaanse gemeenschappen die de mens in drie categorieën verdelen. Hoe werkt de auteur dit idee uit doorheen zijn roman?
Dit idee wordt bijna overgenomen, er zijn erg veel gelijkenissen! Volgens vele Afrikaanse gemeenschappen waren de mensen inderdaad in drie categorieën verdeeld: de levende mensen die op aarde rondlopen, de sasha en de zumani. Personen die onlangs zijn overleden en van wie het verblijf op aarde samenviel met dat van degenen die nog in leven zijn, worden sasha genoemd: de levende doden eigenlijk. Zodra de laatste levende persoon die nog een herinnering heeft van die persoon sterft, gaat die persoon van de sasha naar de zumani. Dan behoort hij pas tot de echte doden. Dit is ook zo in het boek zelf, hier zijn er ook drie categorieën: de levenden die ook nog steeds op aarde rondlopen, de levende doden die in de Stad leven; zij blijven in leven door middel van de kleinste herinnering die ook maar iemand op aarde van hem of haar heeft. Zodra elke herinnering verdwenen is en de persoon dus vergeten is of zelf niet de vaagste kennis is van een levende op aarde, sterft deze persoon helemaal en verdwijnt uit de Stad. Naar waar de zumani gaan is nog steeds een groot vraagteken. Ook in het boek blijft dit een groot mysterie dat niet onthuld word.
Ik vond het boek in het algemeen erg goed. Ik wist al vanaf het begin dat dit mij zou interesseren. Het doet je zeker vragen stellen over de dood en het hiernamaals als dat er is. Het boek kan soms wel wat langdradig zijn, een klein minpuntje dat ik wel moet vermelden. Het doet je ook erg nadenken over het feit dat er een Stad zou kunnen bestaan. Ik vind dat mensen niet moeten wachten totdat ze weten dat ze hun laatste kans krijgen maar hun leven meteen beginnen leiden zoals zij het zelf willen, hun dromen waarmaken. Je kan natuurlijk wel persoonlijke grenzen meemaken waaraan je zelf niets kan doen zoals Phillip Byrd (al eerder vermeld). Het boek kan in tijden erg een ontroerend, droevig, eenzaam maar soms ook een gelukkige sfeer hebben. Het grootste pluspunt aan dit boek vind ik het feit dat als je het gelezen hebt, je er dan nog steeds een lange tijd blijft nadenken en filosoferen. Dit filosoferen gaat natuurlijk vooral over de dood en het hiernamaals maar het zet je ook aan het denken aan het leven en aan je geliefden. In het algemeen heeft het boek dus een stevige indruk nagelaten die je niet zomaar loslaat.
Een reactie posten