Keuze 4: Extreem luid & ongelooflijk dichtbij van Jonathan Safran Foer (2005)
Oskar Schell is uitvinder, sieradenontwerper, amateur-entomoloog, francofiel, slagwerker, verwoed schrijver van fanmail, pacifist, archeoloog van Central Park, romanticus, Groot Ontdekkingsreiziger, juwelier, shakespeareaans acteur, inconsequent veganist, verzamelaar van zeldzame munten en vlinders die een natuurlijke dood zijn gestorven. Hij is negen jaar. Oskar heeft zijn vader verloren bij de aanslagen op het WTC in New York. En nu is hij bezig met een geheime zoektocht door New York, en zelfs door de geschiedenis, om het slot te vinden dat past bij een mysterieuze sleutel die van zijn vader is geweest. Dit in een poging betekenis te geven aan de dood van zijn vader.
Vragen voor discussie:
- In Extreem luid & ongelooflijk dichtbij lopen drie vertellers en twee verhaallijnen door elkaar. Welke twee verhalen worden verteld? Welke drie vertellers laat Foer aan het woord? Hoe maakt Foer voor de lezer een onderscheid tussen de vertellers? Welk inhoudelijk thema verbindt de verhaallijnen met elkaar? Waarom zou Foer dat gedaan hebben?
- Communicatie (of het gebrek daaraan) is een belangrijk thema in dit boek. Bespreek deze – mondelinge en schriftelijke – communicatie uitvoerig. Denk b.v. aan de communicatie van opa, tussen Oskar en zijn mama, zijn papa, zijn opa, de Black die Oskars bovenbuur blijkt te zijn, het schrijfmachineverhaal van oma, enz.
- Breng volgende thema’s in verband met het boek: eenzaamheid; afscheid nemen; rouwen en verlies; schuld(gevoel); troost zoeken; hoop; geheimen.
- Verklaar de titel Extreem luid & ongelooflijk dichtbij.
- Een bovenbuur van Oskar is een vreemde kluizenaar die een interessante kaartenbak bijhoudt, een biografische index waarin hij mensen tot één woord terugbrengt. Welk woord zou jij voor jezelf bedenken? Waarom?
- Met wat goede wil zou je Extreem luid & ongelooflijk dichtbij als een queeste kunnen omschrijven. Welke gelijkenissen zie je? Qua opbouw? Personages die erin voorkomen? Einde?
- Hoe heeft het verlies van zijn vader door de aanslagen op de WTC-torens Oskar beïnvloed? Maak een lijst met concrete voorbeelden.
- Op het einde van het boek wordt het mysterie over de sleutel die Oskar in de blauwe vaas van zijn vader had gevonden uiteindelijk opgelost. Hoe reageert Oskar op die ontdekking? Vind jij het een bevredigende oplossing of kan Foer de opgebouwde spanning toch niet helemaal inlossen?
- De laatste pagina’s van het boek zijn een soort flipboekje. Wanneer je de pagina’s heel vlug omdraait zie je een man uit de Twin Towers naar beneden vallen – of juist naar boven. Breng deze visuele vondst in verband met het inzicht dat Oskar op het einde van zijn zoektocht verworven heeft.
- Welke passage uit het boek heeft je het meest geraakt? Het kan een mooie zin zijn, een prachtig beeld, een verrukkelijke oneliner, een sterk inzicht,... Verklaar waarom je de passage het mooist vond.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
64 opmerkingen:
Na het lezen van de eerste 100 bladzijden kan ik blijkbaar nog niet veel antwoorden op deze vragen, ik heb hier zelfs al informatie uitgehaalt waarover ik nog niet gelezen had.
Ik denk dat ik dus maar eerst wat verder zal lezen voordat ik ergens fout op antwoord.
Het moet natuurlijk uitgehaald zijn in plaats van uitgehaalt...
Hallo, ik ben net terug van een vakantie in Krakau en Berlijn, twee landen waar de bevolking fel geleden heeft tijdens WO II. Een goed kader om mij beter in te leven in het verhaal aangezien de personages ook geleden hebben onder deze oorlog en terreur. Wat mij opgevallen is in het boek zijn de vele lege pagina’s tijdens het verhaal van Oscars grootmoeder, die de zware bombardementen op Dresden heeft meegemaakt . Deze leegte heb ik ook gezien in Berlijn in het Joodse museum. In het museum heb ik gelezen dat deze leegte slaat op het Niets, het verlies van mensenlevens en op de onzin om nog te communiceren ten gevolge van de oorlog. Zoals in het museum zijn er ook in het huis van de oma en opa van Oscar iets en niets-ruimtes. De iets ruimte verwijst naar het verhaal van de grootmoeder die beter met haar verlies kan omgaan door verder te willen leven. De grootvader leeft meer in het niets. Hij heeft alle hoop opgegeven.
Oscar en zijn moeder kunnen helemaal niet met elkaar praten over het verlies van de vader. Ook dat wijst op de leegte in hun verhouding tot elkaar. Daarom vertelt Oscar zijn geheime zoektocht doorheen New York niet aan zijn moeder.
Dit is natuurlijk mijn mening. Gaan jullie akkoord?
Doorheen het hele verhaal is de negen jarige oscar opzoek naar ene meneer/mevrouw Black omdat hij in een grote blauwe vaas een sleutel vond in een envelop. Op die envelop stond de naam Black geschreven. Oscar denkt dat dit wel iets te maken kan hebben met de dood van zijn vader of hoe hij geleeft had en daarom ging hij opzoek doorheen heel New York om iets over zijn vader te weten te komen.
Zo ontmoette hij heel wat mensen die Black heten maar niemand kon hem helpen in zijn zoektocht naar het juiste slot (1 van de 162.000.000 sloten in New York). Zo ontmoete hij meneer Black die boven zijn flat woonde en in de voorbije 20 jaar niet meer was buiten gekomen. Hij praatte even met hem, zette zijn gehoorapparaat aan en vroeg of hij met hem mee op stap kon gaan. Meneer Black stemde toe en samen zochten ze nog verder naar andere mensen die van achternaam Black heetten maar niemand kon hem helpen. Uiteindelijk zij meneer Black dat hij op zijn leeftijd de kracht niet meer had om nog verder te zoeken dus stopte hij ermee en verdween plots van de aardbol.
Na acht maanden zoeken had hij nog niets gevonden. Hij luisterde naar het antwoordapparaat, dat was tegen zijn gewoontes in want hij was bang van de telefoon. Hij hoorde dat Abby Black, de tweede persoon die hij had ontmoet, gelogen had en hij ging haar nog eens opzoeken. Haar man, William Black, wist blijkbaar meer over de sleutel dus ging oscar met hem praten. William vertelde hem dat hij al 2 jaar opzoek was naar de sleutel omdat hij een grote blauwe vaas had verkocht aan oscar’s vader en in die vaas zat de sleutel van een kluis die hij weer van zijn vader had geërft. Er was dus helemaal geen verband tussen de sleuten en oscar’s vader. Dat was een hele teleurstelling, hij besefte dat hij acht maanden gezocht had zonder een goede reden.
Wat ervaar ik als lezer
Het boek kwam voor mij nogal traag op gang. Misschien is dit te verklaren doordat je te lezen krijgt wat een klein jongetje allemaal meemaakt of denkt. Oskar, een jongetje van negen jaar, vindt van alles uit. Het is soms lachwekkend wat allemaal . Zo onder andere een soort microfoontje dat je moet inslikken en dat dan je hartslag laat horen aan anderen. Ook een soort wolkenkrabber die in plaats van boven de grond , in de grond gebouwd is zodat alle overledenen kunnen begraven worden zonder al te veel plaatsinname.
Oskar heeft zijn vader verloren tijdens een aanval op de WTC torens. Hij is er erg van aangedaan. Ik zou hetzelfde voelen. Hij weet niet echt goed hoe zijn vader gestorven is ; verbrand, begraven onder het puin of is hij uit een raam gesprongen en te pletter geslagen? Hij hoopt de oplossing te vinden bij de sleutel die hij in de vaas van zijn vader gevonden heeft. Oskarj wil weten vanwaar deze sleutel komt, om zo iets meer over zijn vader te weten te komen. Hij is van plan om bij iedereen die Black heet , na te gaan of ze iets meer weten over de sleutel. Vind ik best grappig! Er zijn misschien wel duizenden mensen die Black als achternaam hebben. Als hij die allemaal wil opzoeken is hij nog lang bezig!
Het boek wordt beschreven door meerdere vertellers. Oskar, zijn grootvader en zijn grootmoeder. Het is soms lastig om te weten wie er nu juist aan het woord is. Na een tijdje went dat wel. Het is vooral in het begin van het boek dat ik hier last van had.
die anoniem is Bernard Pollentier
Hallo iedereen, ten eerste zou ik graag iedereen een spetterend 2008 toewensen. Maar nu meer over het boek. Ik zit aan pagina 200 en tot nu toe vind ik het boek goed, maar dit is niet altijd zo geweest. Het eerste deel van het boek (wanneer Oskar aan het woord is) vond ik echt geweldig, dus begon ik met volle moed het boek te lezen. Maar toen kwam er plots een raar en onverwacht deel dat ik echt niet in Oscars verhaal kon plaatsen.
Ik had een paar hoofdstukken nodig om er achter te komen dat het over Oscars opa ging, wat dit verhaal te maken heeft met het verhaal van Oscar blijft mij nog onbekend.
Buiten Oscars opa komt ook Oscars oma een paar keer aan bod, zij praat over de ontmoeting met Oscars grootvader net zoals hij dat ook deed.
Door deze twee (objectieve) perspectieven van ontmoeting, kon ik mij het verhaal beter voorstellen en verkreeg ik een beter beeld van de realiteit in de tijd waarin het verhaal zich afspeelde. Ik kan het niet zo goed uitleggen maar ik hoop dat jullie het begrijpen en misschien hetzelfde beleefde zoals ik het probeer uit te leggen.
Dus ik denk dat ik in het verdere verloop van het boek met al de verschillende standpunten rekening zal moeten houden en ze proberen samen te laten komen wil ik het boek begrijpen.
Ik heb het vorige bericht geschreven.
Wat ervaar ik als lezer
Het boek kwam voor mij nogal traag op gang. Misschien is dit te verklaren doordat je te lezen krijgt wat een klein jongetje allemaal meemaakt of denkt. Oskar, een jongetje van negen jaar, vindt van alles uit. Het is soms lachwekkend wat allemaal . Zo onder andere een soort microfoontje dat je moet inslikken en dat dan je hartslag laat horen aan anderen. Ook een soort wolkenkrabber die in plaats van boven de grond , in de grond gebouwd is zodat alle overledenen kunnen begraven worden zonder al te veel plaatsinname.
Oskar heeft zijn vader verloren tijdens een aanval op de WTC torens. Hij is er erg van aangedaan. Ik zou hetzelfde voelen. Hij weet niet echt goed hoe zijn vader gestorven is ; verbrand, begraven onder het puin of is hij uit een raam gesprongen en te pletter geslagen? Hij hoopt de oplossing te vinden bij de sleutel die hij in de vaas van zijn vader gevonden heeft. Oskarj wil weten vanwaar deze sleutel komt, om zo iets meer over zijn vader te weten te komen. Hij is van plan om bij iedereen die Black heet , na te gaan of ze iets meer weten over de sleutel. Vind ik best grappig! Er zijn misschien wel duizenden mensen die Black als achternaam hebben. Als hij die allemaal wil opzoeken is hij nog lang bezig!
Het boek wordt beschreven door meerdere vertellers. Oskar, zijn grootvader en zijn grootmoeder. Het is soms lastig om te weten wie er nu juist aan het woord is. Na een tijdje went dat wel. Het is vooral in het begin van het boek dat ik hier last van had.
Hallo iedereen,
In het verhaal vind ik twee verhaallijnen terug. Oskars zoektocht naar zijn vader die omkwam in de aanslagen op het World Trade Center in New York en het verhaal van Oskars grootouders die de bombardementen op Dresden hebben meegemaakt .
Zoals eerder verteld zijn er drie vertellers in het boek. Oskar, zijn grootmoeder en zijn grootvader. In het begin kon ik de drie standpunten niet echt uit elkaar houden. Eens dat je verder leest begint er een patroon in het verhaal te komen door typische woorden, zinnen en gebeurtenissen. Zo kan je achterhalen wie er aan het woord is.
Bij Oskar verneem je hoe zijn zoektocht verloopt . Wat hij allemaal uitvindt. Het lijkt mij een gewone verhaalstijl afgewisseld met foto’s waar hij allemaal in New York geweest is.
De Oma vertelt hoe zij met opa leefde en op welke manier. Dit doet ze kort en bondig. Soms zijn er alleen maar blanco pagina’s.
Opa schrijft vooral aan zijn nog ongeboren zoon, de vader van Oskar. Hij schrijft waarom hij oma verliet. De stijl is nogal rommelig, zonder punten. Wat mij direct opviel zijn de vele woorden die omcirkeld zijn in het rood. Ik ontleende mijn boek in de bibliotheek en dacht dat iemand erin kleurde.
Tussen de twee verhaallijnen loopt als gemeenschappelijk thema de zoektocht van Oskar naar zijn vader die dezelfde persoon is als de ongeboren zoon van opa. Waarom zou Foer dat kunnen gedaan hebben? Volgens mij wil de auteur zo de boodschap meegeven dat elke zoektocht eindigt in een oplossing die dichterbij ligt dan verwacht.
!Als je het boek nog niet hebt uitgelezen wacht je beter even met deze post te! ! bekijken !
-Verklaar de titel Extreem luid & ongelooflijk dichtbij.
-De laatste pagina’s van het boek zijn een soort flipboekje. Wanneer je de pagina’s -heel vlug omdraait zie je een man uit de Twin Towers naar beneden vallen – of juist naar boven. Breng deze visuele vondst in verband met het inzicht dat Oskar op het einde van zijn zoektocht verworven heeft.
Op het einde van zijn avontuur ontmoet Oscar eindelijk William Black, de persoon aan wie de sleutel toebehoort. Maar eigenlijk is ontmoeten niet echt het juiste woord. Abby Black had hem al aan Oscar voorgesteld, helemaal in het begin van het verhaal toen een rare man naar haar aan het schreeuwen was, hij schreeuwde heel luid, extreem luid zelfs. Oscar vond hem maar een rare man.
Op het einde ontdekt hij dat de eigenaar van de sleutel die rare man is en al ongelooflijk dichtbij geweest is en dat hij eigenlijk had gezocht zonder de kans om ook maar iets te vinden.
Vandaar de titel: extreem luid & ongelooflijk dichtbij.
Na die (teleurstellende) ontdekking ging hij terug naar huis en keek in zijn plakboek ‘dingen die me zijn overkomen’, hij bladerde er wat door, scheurde er enkele pagina’s uit en stak ze achterstevoren. Zo leek het alsof de man terug in het gebouw vloog. Als hij meer foto’s had kon hij het vliegtuig terug uit het gebouw laten komen, als hij van alles op de wereld foto’s had kon hij ze allemaal achter elkaar steken en zo de tijd terugdraaien, de tijd met zijn vader opnieuw beleven, hem terug zien werken en horen fluiten, opgelucht zijn, niet zo eenzaam meer zijn,...
Breng volgende thema’s in verband met het boek: eenzaamheid; afscheid nemen; rouwen en verlies; schuld(gevoel); troost zoeken; hoop; geheimen.
Het is in dit geval niet echt moeilijk om deze thema’s in verband te brengen met het boek.
Dat is zo omdat Oscar Shell het zelf allemaal meemaakt en hij is immers 1 van de hoofdpersonages (hij is eigenlijk het hoofdpersonage).
Bij de aanslag op de Twin Towers raakte hij zijn vader kwijt en heeft nooit afscheid kunnen nemen. Sindsdien voelt hij zich zeer eenzaam omdat hij geen spelletjes meer kan spelen met zijn vader en nooit meer fouten met hem kan aanduiden in de ‘ New York Times’.
Oscar leidt dus heel erg onder het verlies van zijn vader.
Hij voelt zich schuldig omdat hij de berichten van zijn vader heeft gehoord.
Hij wist dat zijn vader op het WTC-gebouw stond, op zijn dood te wachten. Hij heeft het nooit aan iemand kunnen vertellen. Hij hield alles geheim, nu denkt hij dat dat de reden is waarom niemand zijn vader heeft kunnen redden. De enige persoon die hij vertrouwt, is zijn oma en hij heeft zelfs aan haar niets gezegd.
Na een hele tijd ontmoet hij de huurder (zijn opa) en vertelt hem alles zonder te weten wie die huurder eigenlijk is. Hij ziet dit volgens mij als troost zoeken, de last van zich af werpen.
Hallo iedereen, ten eerste zou ik graag iedereen een spetterend 2008 toewensen. Maar nu meer over het boek. Ik zit aan pagina 200 en tot nu toe vind ik het boek goed, maar dit is niet altijd zo geweest. Het eerste deel van het boek (wanneer Oskar aan het woord is) vond ik echt geweldig, dus begon ik met volle moed het boek te lezen. Maar toen kwam er plots een raar en onverwacht deel dat ik echt niet in Oscars verhaal kon plaatsen.
Ik had een paar hoofdstukken nodig om er achter te komen dat het over Oscars opa ging, wat dit verhaal te maken heeft met het verhaal van Oscar blijft mij nog onbekend.
Buiten Oscars opa komt ook Oscars oma een paar keer aan bod, zij praat over de ontmoeting met Oscars grootvader net zoals hij dat ook deed.
Door deze twee (objectieve) perspectieven van ontmoeting, kon ik mij het verhaal beter voorstellen en verkreeg ik een beter beeld van de realiteit in de tijd waarin het verhaal zich afspeelde. Ik kan het niet zo goed uitleggen maar ik hoop dat jullie het begrijpen en misschien hetzelfde beleefde zoals ik het probeer uit te leggen.
Dus ik denk dat ik in het verdere verloop van het boek met al de verschillende standpunten rekening zal moeten houden en ze proberen samen te laten komen wil ik het boek begrijpen.
Ik las de verklaring van de titel van het boek van Sander. Mijn mogelijke verklaring van de titel “extreem luid en ongelooflijk dichtbij ” is ;
De dingen die je zoekt zijn soms heel dichtbij. In zijn zoektocht naar “Blacks” ontmoet Oskar zijn bovenbuur die ook een “Black” is. Al jaren wonen ze samen maar ze kennen elkaar niet. Ook wat je niet wil zien gebeuren is vaak dichtbij. Voor Oskar was de aanslag op 11 september heel dichtbij . Voor opa en oma was dat het bombardement op Dresden. Oskar kan heel gemakkelijk in contact komen met andere mensen. Hij laat ze heel dichtbij komen. De “ grote mensenwereld “ maakt veel lawaai, is extreem luid. De bovenbuur reageert op het extreem luide wanneer zijn hoorapparaat terug werkt. De gedachten van Oskar kunnen soms ook extreem luid door zijn hoofd malen.
Allemaal losse fragmentjes die de titel kunnen verklaren. Ik zie geen echte eenduidige verklaring.
Zo zie je maar, Sander had nog een andere uitleg
Wat ervaar jij tijdens het lezen? /Inhoudelijke bedenkingen
Beste lezer,
Jonathan Safran Foer is er in geslaagd een intieme, tragische en op momenten grappige sfeer te creëren. Toen ik Oskar in de eerste hoofdstukken leerde kennen, vond ik dat zijn personage ietwat onwerkelijk leek. Hoe kon een jongen van negen jaar zo verschrikkelijk slim zijn? Maar bij nader inzien kreeg ik dat geoel absoluut niet meer. Oskar bleek iemand creatief, slim, vindingrijk maar bovenal bedroefd. Bedroefd omdat hij zijn vader verloren had. Hoe beter ik Oskar leerde kennen, hoe meer medeleven ik met hem had. Ik was ontgoocheld toen Oskar het slot dat bij de mysterieuze sleutel hoorde, had gevonden. Foer had zoveel spanning in de zoektocht gestoken dat ik hoge verwachtingen had gekregen. Maar spijtig genoeg had het slot niets te maken met Thomas, de vader van Oskar. Ook Oskar vond geen voldoening op het einde van de zoektocht. Maar niet om dezelfde reden als ik. Hij wou niet dat de zoektocht was afgelopen, omdat hij bang was dat hij zijn vader zou vergeten. En dat was allesbehalve wat hij wou. Het eindigen van de zoektocht ging in zijn ogen samen met het verdwijnen van zijn papa. Ondanks de kleine ontgoocheling in het verhaal vond ik ‘extreem luid en ongelooflijk dichtbij’ een schitterend boek dat ik voor geen geld van de wereld zou willen missen.Bedankt aan Jonathan Safran Four om dit pareltje van een boek te schrijven!
Groetjes, Berdien
Welke zijn de belangrijke thema’s uit het boek ?
Oskar voelt zich heel eenzaam omdat zijn vader dood is. Vooral omdat hij niet weet hoe hij stierf. Oskar heeft geen goed contact met zijn moeder. Vrienden heeft hij blijkbaar ook niet. De moeder is ook eenzaam en zij is hiervoor in therapie. Zij probeert om samen met Ron, die ook een geliefde verloren heeft, de eenzaamheid te verdringen.
Oskar heeft geen afscheid kunnen nemen van zijn vader. Deze heeft wel nog geprobeerd naar huis te bellen, maar Oskar was te bang om de telefoon op te nemen. Hij voelt zich hier heel schuldig om.
Rouwen en verlies is ook zo’n thema dat in het ganse boek terugkomt. Oskar rouwt om zijn vader. Zijn moeder ook en deze sluit zich hierdoor af van Oskar. Opa kan het verlies van zijn geliefde, Anna, niet verwerken. Hij wordt stom. Opa rouwt ook om het verlies van zijn onbekende zoon. Oma treurt dan weer om haar stukgelopen huwelijk. Zij geeft de moed echter niet op. Ze gaat verder met haar leven.
Oskar zoekt troost in zijn zoektocht naar de sleutel. Als hij de betekenis hiervan kan vinden zou dat hem dichter bij zijn vader brengen.
Oskar verliest zijn hoop even wanneer de bovenbuur, M. Black, niet meer meedoet aan de zoektocht. Het is ook een onbegonnen werk ! Oskar overwint zijn verlies aan vertrouwen echter en gaat gewoon verder met zijn zoektocht. De hoop groeit terug wanneer hij te weten komt dat er iemand iets weet over de sleutel.
Oskar heeft geheimen voor zijn moeder. Hij verzwijgt de zoektocht aan zijn moeder. Hij denkt dat de moeder er niets van afweet, maar dat is niet het geval. Oma heeft ook een geheim. Ze zegt niet veel over de geheime huurder. Opa zegt dan weer niet aan Oskar dat hij zijn grootvader is. Het boek heeft heel veel onuitgesproken geheimen. Dat maakt het soms moeilijk om lezen. Je moet het boek soms even neerleggen om na te denken wat er allemaal bedoeld wordt.
Beste lezer,
In ‘extreem luid en ongelooflijk dichtbij’ komen naar mijn mening enkele personages voor die soms vreemde gewoontes hadden. Denk maar aan de vrouw die bovenop het Empire State Building woonde of Oskar die naar al zijn idolen brieven schreef. Meneer Black had ook enkele vreemde gewoontes, waaronder de volgende.
Meneer Black, de bovenbuur van Oskar hield voor iedere persoon in zijn leven die iets betekent had voor hem een kaartje bij. Nadat hij Oskar had leren kennen, deed hij dat ook voor hem. Op Oskar’s kaartje stond: ‘Oskar Schel: Zoon’. Ik heb gezocht achter een woord dat mij het best kan omschrijven. Het moet geen speciaal woord zijn, maar het moet iets betekenen. Als ik voor mezelf een kaartje zou maken zou er op staan: ‘Berdien De Muylder: dromer’. Waarom? Omdat ik een dromer ben! Ik droom makkelijk weg over allerlei dingen. Over hoe de wereld er zou moeten uitzien, over hoe ik wil dat mijn leven er uit ziet, over chocoladekoekjes, over belangrijke dingen, over onbelangrijke dingen, …
Maar ik vraag me af wat jullie op jullie kaartje zouden zetten. Denk er eens hard over na, maar doe jezelf geen pijn, en laat het mij dan maar weten.
Ik wacht op jullie antwoord!
Groetjes, Berdien
Welke passage uit het boek heeft je het meest geraakt? Het kan een mooie zin zijn, een prachtig beeld, een verrukkelijke oneliner, een sterk inzicht,... Verklaar waarom je de passage het mooist vond.
Het boek voor mij was niet echt spannend, maar op bepaalde momenten wel heel aangrijpend. Ik vond dat er in het boek twee heel mooie zinnen stonden. Deze zijn: ‘Het leven is angstaanjagender dan de dood’ en ‘ Het leven van een mens is net als een wolkenkrabber.’ Deze twee zinnen sprongen er uit omdat ze heel mooi geschreven waren en het doet een mens wel eens nadenken. Zo heb ik gemerkt dat de eerste zin volledig klopt, want in het leven maak je zoveel dingen mee die je zowel kunnen tegen vallen als dingen die kunnen meevallen. Eens dat je dood bent gebeurt er niets meer met je, zolang het niet bewezen is dat er leven is na de dood. Als er leven na de dood zou zijn dan zou de zin niet echt kloppen. Bij de tweede zin schrijft de auteur dat alles wat geboren is ooit eens zal sterven. Dit is waar want kijk maar naar planten en dieren. Het zelfde kan met een wolkenkrabber gebeuren. Een wolkenkrabber wordt gebouwd en kan door een probleem wel eens in brand vliegen en/of ineenstorten. Dit valt niet bij elke wolkenkrabber voor, gelukkig. Een gebouw heeft dus ook een begin en een eventueel einde. Zo vind ik het spijtig dat er ooit een einde komt aan het leven. Ik ben niet bang voor de dood want iedereen moet het eens mee maken. Zo vind ik dat het boek op momenten zeer ontroerend is.
Wat ervaar jij tijdens het lezen?
Eerlijk gezegd begreep ik het boek ‘Extreem luid en ongelooflijk dichtbij’ in het begin totaal niet. Maar eens dat ik vorderde naar het einde begon ik alles te begrijpen. Daarom zullen veel mensen die het boek niet opgelegd moeten lezen allang gestopt zijn. Maar ik wou en ik moest verder lezen, om te zien hoe het verder afliep. Ik hebt mij echt geërgerd aan de vele herhaling. Het boek heeft mij niet altijd tegen gezeten, het was soms ook wel echt heel mooi. Zo vind ik dat Oskar alleen op zoek gaat naar de oorsprong van zijn vader heel mooi. Moest mijn vader gestorven zijn zou ik dat zeker niet doen. Ik vond het ook heel leuk dat er tekeningen en foto’s in het boek stonden. Zo kan je het boek alleen maar beter inbeelden. Het grappige aan het boek waren de uitvindingen die Oskar bedacht om de samenleving te vergemakkelijken. Dit deed me vooral denken aan het programma ‘De bedenkers’. Als ik het boek las dacht ik elke keer maar aan de beelden van de ineestortende WTC torens. Oskar, zijn moeder en zijn resterende familie waren eigenlijk een van de vele slachtoffers van de WTC ramp. Ze hebben daar een dierbare in verloren en hoe Oskar daar mee omgaat was soms echt aangrijpend.
Verklaar de titel Extreem luid & ongelooflijk dichtbij.
Oskar vindt ergens in het begin van het boek een sleutel in een blauwe vaas die hij gevonden heeft in de kast van zijn overleden vader Thomas Shell. Hij is zeer nieuwsgierig en vraagt zich heel de tijd af op wat de sleutel zou passen. De sleutel stak in een enveloppe en op die enveloppe stond ‘Black’. Hij dacht eerst dat het te maken had met de kleur zwart, maar uiteindelijk kwam hij er achter dat het om een achternaam ging. Hij doet verschillende opzoekingen over hoeveel sloten er in totaal in Amerika zijn en hoeveel mensen er de achternaam Black hebben in Amerika. Hij bezoekt ze één voor één om te vragen of ze niets weten van de sleutel, maar zonder resultaat.
Oskar heeft vanaf de dood van zijn vader schrik van de telefoon en heeft dus ook nooit meer geluisterd naar de berichten op het antwoordapparaat. Maar uiteindelijk luistert hij toch nog eens naar de berichten en daar stond een bericht op van iemand die hij bezocht had, genaamd Abby Black. Hij ging naar de woonplaats van Abby Black en daar was er de vrouw waarmee hij gesproken had maanden geleden. Zo vertelde de vrouw dat de sleutel iets te maken had met haar ex-man Abby Black. Oskar bezoekt de ex-man van de vrouw en Abby vertelt dat de sleutel niets te maken heeft met de zijn vader. Oskar denkt terug aan die dag wanneer hij de vrouw was gaan bezoeken en daar was Abby aan het roepen en tieren in de kamer er naast. Oskar zegt tegen Abby Black dat eigenlijk de oplossing van de sleutel extreem luid en ongelooflijk dichtbij was. Vandaar komt de titel.
De laatste pagina’s van het boek zijn een soort flipboekje. Wanneer je de pagina’s heel vlug omdraait zie je een man uit de Twin Towers naar beneden vallen – of juist naar boven. Breng deze visuele vondst in verband met het inzicht dat Oskar op het einde van zijn zoektocht verworven heeft.
In het begin van het boek ziet Oskar het allemaal een beetje te realistisch in. Hij vindt een foto’s op internet van een persoon dat uit een wolkenkrabber springt. Als hij verder inzoomt op de persoon die springt ziet hij precies zijn vader. Op het einde van het boek denkt hij er helemaal anders over. Hij stelt alles omgekeerd voor. Want hij denkt dat hij zo de tijd kan terug draaien. Zo denkt hij als hij die foto’s van de vallende persoon nu eens in een andere volgorde steekt dan lijkt het of die persoon naar boven zweeft, en dan gaat die persoon terug de wolkenkrabber binnen, en dan gaat de rook uit de wolkenkrabber en gaan de vliegtuigen terug naar Boston en was er niets gebeurt. Zodanig dat hij nooit zijn vader was kwijt geraakt en zodat alles terug was zoals vroeger. Maar spijtig genoeg kan hij de tijd niet terug draaien en doen alsof er niets gebeurt is. Oskar zal ook dan gedacht hebben dat de sleutel een andere oplossing ging hebben dan dat het nu in werkelijkheid heeft. Hij wou dat de sleutel iets te maken had met zijn vader en zo een stukje meer zou te weten komen over zijn vader. Volgens mij denken zo veel mensen die hun dierbare hebben verloren in één of andere ramp of gebeurtenis.
Mijn leeservaring:
Mijn persoonlijke ervaringen van het boek zijn niet echt spectaculair. Voor ik het boek heb gelezen was het een hele zoektocht om het boek te vinden. Ik heb alle bibliotheken in de omtrek gedaan en opgebeld op zoek naar het boek, maar nergens was het te bespeuren. Dus was ik zo slim om is naar de fnac te gaan om het boek te gaan kopen, maar daar was het niet meer. Uiteindelijk heb ik mijn mama gevraagd of zij dat boek niet kende en ze had het idee om het eens te vragen aan een leerkracht Nederlands van het college waar zij werkt. Die leerkracht had het boek gevonden in de bibliotheek van zijn woonplaats. Eindelijk kon ik beginnen lezen. Ik heb meestal het boek gelezen op de tram en de metro op weg naar de school. Als ik kon lezen maakte ik er ook gebruik van. Ik heb ook gelezen op weg naar de ijssculpturen te Brugge in de trein. Mijn laatste pagina’s heb ik gelezen in het zwembad van Hofstade. Uren slaap missen voor een boek dat zou ik dus nooit doen, want ik en lezen dat gaat niet zo goed samen. Gefrustreerd van het boek ‘Extreem luid en ongelooflijk dichtbij’ ben ik ook nooit geraakt, want ik stopte altijd juist op tijd. Elke keer als ik terug moest beginnen lezen wist ik niet meer over wat ik de vorige keer had gelezen. Iedere dag had ik het ‘toffe’ boek mee naar het school, maar dat boek dat neemt zo veel plaats in dat er bijna geen andere schoolboeken in konden. Maar het is toch uit geraakt.
Ik heb eerst heel lang moeten zoeken achter het boek want bleek dat ze het nergens meer verkochten. Het boek word niet meer gedrukt. Ik heb dus aan iemand gevraagt die het boek had, om kopies te nemen en zo heb ik dan toch het boek kunnen lezen, ik moet wel toegeven dat een boek via kopies lezen niet echt leuk was, maar door het verhaal zelf is alles vlotter verlopen dan ik had verwacht. Toen ik begon te lezen was ik al meteen opgenomen in het verhaal, het was net of ik zelf een dode was die zich in de stad bevond. Ik heb me heel vaak zelf een personage gevoeld in het verhaal, door de beschrijving van de ruimte en mijn fantasie. Ondertussen ben ik ook naar een film gaan kijken en het begin deed mij onmiddelijk aan het boek denken, de film I’m Legend met Will Smith gaat ook over de laatste overlevende op de aarde, de rest van de bevolking is of een monster geworden of opgegeten door die monsters. Ze zijn door een virus dat normal kanker moest genezen, in een monster veranderd. Het verhaal verschilde uiteindelijk wel maar het was wel raar dat de film in het begin toch gelijkend was. De personage in de film en in het boek, Will Smith en Laura Byrd zijn eigenlijk niet veel verschillende van elkaar, ze zoeken allebei naar sociaal contact, gezelschap anders gezegd andere overlevenden.
Verklaar de titel:
Beste lezer
Ik heb het boek deels gekozen omwille van de toch wel speciale titel.
In Oskar’ s zoektocht ontmoet hij heel veel mensen. Maar geen van hen blijkt de oplossing te hebben die hij zoekt, het slot die bij de mysterieuze sleutel hoort. Het is zelf zo dat niemand van de naam Thomas Schell had gehoord. Maar Oskar blijft voort zoeken. Op het antwoordapparaat was een bericht achtergelaten. Een bericht van de vrouw die Oskar als tweede had bezocht, Abby Black. Ze was niet helemaal eerlijk geweest toen Oskar had gevraagd achter de sleutel. Op die dag was er een man naast hen in de andere kamer. Hij was hysterisch en aan het roepen. Het bleek de man van Abby te zijn. Ze vertelde Oskar dat hij wel iets over de sleutel wist. De oplossing van zijn zoektocht was zo extreem luid en ongelooflijk dichtbij. De oplossing was de schreeuwende man, de man in de kamer naast hen. De oplossing was William Black. Hij vertelde Oskar alles. Maar spijtig genoeg behoorde de sleutel niet toe aan de vader van Oskar. Hij was van de vader van William. Oskar was teleurgesteld, maar niet omwille van het feit dat de sleutel niets te maken had met zijn vader. Maar omwille van het feit dat zijn zoektocht beëindigt was. Hij was bang dat hij zijn vader ging vergeten. Dat zijn vader nu voorgoed uit zijn leven ging verdwijnen.
Berdien
Het is duidelijk dat deze thema’s in het boek voorkomen. Oscar heeft zijn vader verloren bij de aanslagen van 11 september, hij moet rouwen om zijn verlies en voelt een ontzettende leegte. Hij zou afscheid moeten nemen van zijn vader en hem loslaten maar dat kan hij niet. Hij is op zoek naar een slot waar de sleutel die hij gevonden heeft in een vaas op zou passen. Hij denkt dat dit nog een zoektocht was die zijn vader voor hem heeft opgesteld zoals hij al zo vaak had gedaan. Ergens hoopt hij ook dat die zoektocht nooit zal eindigen, gewoon omdat hij schrik heeft om zijn vader te vergeten. Maar door deze zoektocht probeert hij ook een betekenis te geven aan de dood van zijn vader. Hij onderzoekt de foto’s die genomen zijn van de aanslag, in de hoop zijn vader te herkennen en te weten te komen hoe hij gestorven is. Maar Oscar is niet de enige die zich eenzaam voelt, ook zijn mama leidt onder het verlies van haar man. Het is een boek vol met emoties, Oscar was de enige die de laatste berichten van zijn vader gehoord had en heeft het nooit aan iemand verteld. Hij denkt dat het nu zijn schuld is dat niemand hem heeft kunnen redden. De enige aan wie hij alles verteld is de huurder die eigenlijk zijn opa is (maar dat wist hij nog niet). Het boek zit helemaal in elkaar verwikkeld en alles sluit mooi aan bij elkaar. Ik vond het zeker de moeite waard.
Toen Oscar het raadsel in verbant met de sleutel had ontrafeld ging hij terug naar huis, heel ontgoocheld weliswaar. Hij had het eigenlijk helemaal anders verwacht. Hij kwam thuis en keek nog is in zijn boek met al de dingen die hem zijn overkomen. Hij bladert en komt op de foto’s van een man die uit de WTC torens springt. Hij zet de foto’s achterstevoren en draait ze snel om. Zo lijkt het dat die man in de plaats van naar benden te vallen naar boven gaat, helemaal de torens terug in. Hij bedenkt zich dat als hij meer foto’s zou hebben hij zijn papa ook terug naar huis zou kunnen laten komen en dat de vliegtuigen nooit opgestegen zouden zijn. Kortom, de aanslag zou nooit plaatsgevonden hebben en zijn papa zou er dan nu nog zijn. Alles zou veilig zijn geweest. Dan had hij ook al zijn zoektochten met zijn papa kunnen overdoen, hem opnieuw horen fluiten en gewoonweg zijn papa weer gelukkig zien. En Oscar zou dan niet meer zo eenzaam zijn.
Reactie op Berdien de Muylder over Oskars bovenbuur.
Ik vind die meneer black wel een raar iemand. Sinds de dood van zijn vrouw is hij niet meer buiten geweest. Hij heeft een soort kaartenbak. Een biografische index waarin hij elk persoon tot een woord omschrijft. Volgens mij staat dit voor het terugbrengen van alles en iedereen tot de essentie, de kern. Welk woord voor mij van toepassing is? Ik denk dat dit “twijfelaar” is. Ik ben vaak onzeker van mijn eigen.
Als ik de tussenkomsten van de anderen lees heb ik geluk gehad om mijn boek te vinden. Ik heb het nogal snel gevonden. Gewoon de bibliotheek van Overijse binnengestapt, kijken waar het boek staat en ik had het. Ik heb het boek nu wel al veel te lang. Ik denk dat ik een boete zal moeten betalen. Maar ja, veel zal het wel niet zijn.
Tijdens het lezen van het boek is er mij iets opgevallen, de thema’s eenzaamheid: verlies en afscheid komen vaak in het boek terug. Oscar mist zijn vader zeer hard, Oscars opa heeft zijn vrouw in de steek gelaten, meneer Black leeft alleen in zijn appartement sinds hij zijn vrouw heeft verloren en mevrouw Black die in het Empire State Building woont, leeft er constant na de dood van haar man. Na het lezen van ‘Waarom ik niet ben waar je bent 12-4-78’ heb ik ontdekt dat er sommige, fout geschreven woorden, omcirkeld zijn. Deze brief is bestemd voor de vader van Oscar. Als je goed kijkt zie je dat niet enkel de foute woorden zijn omcirkeld, maar ook bepaalde zinnen. Die zinnen zijn misschien omcirkeld omdat de lezer het niet eens was met de schrijver en zo verkrijgt men stilaan een beeld van Oscars vader. Zo geven ‘mijn kind’ en ‘je houdt van niets zoveel als van dat wat je mist’ een negatief beeld van de zoon-vader relatie. Er zijn ook nog andere woorden die omcirkeld zijn, die kan ik niet echt plaatsen in het verhaal, misschien weet iemand anders het wel? In dit deel van het boek komt de geweldige schrijfstijl van J. Safran Foer nog eens naar boven. Hij kan je een verhaal achter een verhaal vertellen, maar als lezer moet je juist zelf dat ander verhaal weten te vinden, hij maakt het boek zowaar interactief.
Communicatie (of het gebrek daaraan) is een belangrijk thema in dit boek. Bespreek deze – mondelinge en schriftelijke – communicatie uitvoerig. Denk b.v. aan de communicatie van opa, tussen Oskar en zijn mama, zijn papa, zijn opa, de Black die Oskars bovenbuur blijkt te zijn, het schrijfmachineverhaal van oma, enz.
Beste lezer
Ik denk dat jullie allemaal wel gemerkt hebben dat er veel personages in het boek waren die op een opmerkelijke manier met elkaar communiceerden. Ik zou er graag twee personen uithalen, waarvan hun verhaal mij het meest geraakt heeft. De oma en opa van Oskar hebben allebei een heel indrukwekkend leven beleefd, zowel samen als alleen.
De opa van Oskar kon niet meer praten. Hij praatte met mensen via boekjes. Hij schreef op in plaats van te praten. Maar als tegen het einde van de dag de blaadjes in zijn boekje op waren, moest hij op zoek naar een zin dat kon dienen voor een antwoord op iemand zijn vraag. Dat leverde soms grappige situaties op. Naast grappige situaties leverde zijn spraakgebrek ook ontroerende situaties op. Vooral zijn gesprekken met de oma van Oscar waren heel ontroerend en emotioneel. In het verleden hadden ze al zoveel meegemaakt dat ze elkaar begrepen zonder woorden nodig te hebben. Een blik, een expressie of een gebaar was genoeg om over te brengen wat ze wilden zeggen. Ik geloof dat zijn spraakgebrek meer diepte gaf aan hun relatie die in het verleden abrupt werd beëindigd.
Naast opa’s speciale manier om te communiceren, had ook de oma van Oskar haar eigen manier om haar levensverhaal te vertellen. Toen opa haar nog niet had verlaten, was ze op een dag begonnen met het typen van haar levensverhaal. Ze ging hele dagen achter de schrijfmachine zitten totdat haar hele leven verteld was. Ze had stapels papier verslonden, om alles er op te zetten. Toen opa het wilde lezen, zag hij iets vreemd. Hij bladerde door één van de stapels. Al de pagina’s waren leeg, onbeschreven. Maar oma zag het niet. Vaak had ze al gezegd “mijn ogen zijn snert”. Maar opa wist niet dat ze amper iets kon zien. Haar levensverhaal bestond uit honderden lege pagina’s. Maar dat was niet omdat haar ogen snert waren. Haar ogen waren helemaal niet snert. Het was een schreeuw om hulp. Ze voelde het aankomen dat hij haar ging verlaten. Ze wilde hem bij haar houden. Maar spijtig genoeg lukte dat niet. Hij verliet haar, omdat ze zwanger was van Thomas, de vader van Oskar.
Bovenstaande verhalen heeft Foer erg ontroerend en pakkend omschreven. Gedeeltelijk omwille van de manier dat ze met elkaar communiceerden. Hierbij bewijst Foer dat hij een geboren schrijver is. Dit is althans mijn mening.
Groetjes, Berdien
Eerst en vooral bedankt aan Bernard om als eerste, en hopelijk niet de laatste, te reageren op mijn bericht. Ik ben het er mee eens wanneer je zegt dat je een persoon zijn karakter niet kunt omschrijven in één woord. Maar ik vind wel dat je de essentie, het belangrijkste uit een persoon kunt omschrijven in één woord.
Tot zover bestaat ons lijstje uit:
Berdien De Muylder: dromer
Bernard Pollentier: twijfelaar
Ik wacht nog steeds op jullie antwoord!
groetjes, Berdien
Het boek vinden:
Er was voor mij om te beginnen al een zeer groot tegenslag. Ik ben (samen met mijn vader) de hele voormiddag op zoek geweest naar het boek. In Kortenberg was het uitgeleend en gereserveerd, dat zou dus nog veel te lang geduurd hebben. Dan ben ik maar naar Leuven gegaan om eens te kijken in winkels zoals Club, Fnac en Standaard Boekhandel. Maar alle boeken waren uitverkocht. Vervolgens hebben we naar enkele andere verkooppunten getelefoneerd, ofwel gingen ze pas om tien uur open (wat soms maar 5 minuten later zou zijn), ofwel was het boek niet meer in voorraad.
Uiteindelijk hebben we een kaart gekocht in de bibliotheek van Zaventem en daar was het boek net teruggebracht zodat ik het kon uitlenen.
Mijn leeservaring:
Ik vind dit een tof boek, het leest heel vlot en het wordt (bijna) nooit saai.
Soms was het wel eens moeilijk om te volgen, vooral in het begin toen ik nog niet besefte dat er ook een verhaal was van de opa en een van de oma, maar dat went wel.
Soms was ik ongerust dat ik zou aangeklaagd worden omdat ik woorden in het rood omcirkelde maar dat is blijkbaar niet alleen in mijn boek zo. Nu ben ik bang dat ik last ga krijgen omdat het boek helemaal met tipex is beschilderd (dat is natuurlijk niet waar).
Het was ook wel even schrikken toen ik de pagina’s zag waarop te veel letters gedrukt staan waardoor de pagina zwart wordt en je niets meer kan lezen.
De dingen die Oscar bedenkt (als uitvinder) of uithaalt (als 9-jarige jongen) maken je soms hard aan het lachen. Oscar is echt iemand die handelt als een volwassene maar aan zijn reacties zie je toch dat hij nog een kind is.
Het is al bij al een ongelooflijk goed boek en een aanrader voor de boekenwurmen onder ons!
Welke passage uit het boek heeft je het meest geraakt? Het kan een mooie zin zijn, een prachtig beeld, een verrukkelijke oneliner, een sterk inzicht,... Verklaar waarom je de passage het mooist vond.
Ik vond de passage waar Oscar terug na lange tijd in kleerkast van zijn vader keek echt ontroerend. Dat is een grote stap in het rouwproces. Hij raakt al de kleren van zijn vader opnieuw aan, daarbij komen ook veel herinneringen naar boven. Al die kleren ruiken nog naar zijn vader en wetend dat hij dood is en dus niet meer terug zal komen is dat echt een heel zwaar iets.
Toen mijn opa was gestorven hebben we zijn hele huis moeten leegmaken. Het was soms echt pijnlijk omdat het hele huis eigenlijk vol met herinneringen zat, maar tegelijkertijd was het wel een goede stap richting de verwerking van zijn dood.
Het is ook op dat moment dat Oscar de blauwe vaas ontdekt waar de sleutel in verborgen ligt. Dit was een grote stap in het rouwproces maar tevens ook de eerste stap dat leid naar een grote zoektocht die een lange tijd Oscars leven volledig zal inpalmen. Hij begon te liegen tegen zijn moeder om toch maar zo rap mogelijk het slot te vinden waarop die geheimzinnige sleutel zou passen. Maar die zoektocht heeft veel langer geduurd dat Oscar ooit had kunnen denken.
Welke passage uit het boek heeft je het meest geraakt? Het kan een mooie zin zijn, een prachtig beeld, een verrukkelijke oneliner, een sterk inzicht,... Verklaar waarom je de passage het mooist vond.
Ik vond de passage waar Oscar terug na lange tijd in kleerkast van zijn vader keek echt ontroerend. Dat is een grote stap in het rouwproces. Hij raakt al de kleren van zijn vader opnieuw aan, daarbij komen ook veel herinneringen naar boven. Al die kleren ruiken nog naar zijn vader en wetend dat hij dood is en dus niet meer terug zal komen is dat echt een heel zwaar iets.
Toen mijn opa was gestorven hebben we zijn hele huis moeten leegmaken. Het was soms echt pijnlijk omdat het hele huis eigenlijk vol met herinneringen zat, maar tegelijkertijd was het wel een goede stap richting de verwerking van zijn dood.
Het is ook op dat moment dat Oscar de blauwe vaas ontdekt waar de sleutel in verborgen ligt. Dit was een grote stap in het rouwproces maar tevens ook de eerste stap dat leid naar een grote zoektocht die een lange tijd Oscars leven volledig zal inpalmen. Hij begon te liegen tegen zijn moeder om toch maar zo rap mogelijk het slot te vinden waarop die geheimzinnige sleutel zou passen. Maar die zoektocht heeft veel langer geduurd dat Oscar ooit had kunnen denken.
Sorry, ik heb per ongeluk mijn tekst 2 keer geplaatst.
Leesbelevenis
Ik vond het wel een aangrijpend boek. Omdat er verschillende vertellers zijn, had ik het in het begin wel even moeilijk. Ik wist niet zo goed wie er nu zijn verhaal aan het vertellen was en moest dus soms een paar pagina’s terug of vooruit bladeren. Maar eenmaal dat ik het helemaal doorhad vond ik het echt geslaagd. J.S.Foer weet echt in te spelen op je emoties. Het feit alleen al dat je weet dat een negenjarig jongetje zijn vader heeft verloren bij de aanslagen van 11 september raakt je wel. Ook het leven van zijn grootvader bevatte ontroerende gebeurtenissen. Het enige waar ik een beetje over teleurgesteld ben is in verband met de sleutel. Foer heeft de zoektocht naar het slot echt spannend gemaakt maar het einde vond ik een beetje teleurstellend. Maar toch blijf ik het boek heel mooi vinden. Wat ook wel leuk was waren al die aantekeningen in het boek. Het zorgde voor een beetje afwisseling. Het is een boek dat ik echt aanraad aan mensen die graag gevoelige en emotionele boeken lezen.
Toen we onze opdracht kregen was ik heel snel overtuigd om dit boek te lezen. Het sprak mij meteen aan. Ik ben die week nog naar de bibliotheek van Sint-Pieter-Woluwe gegaan om het boek te lenen. Het was de eerste keer dat ik zoveel geluk had, het boek was er nog en ik kon hem meteen meenemen. Toen ik opnieuw in de auto zat bij mijn moeder bladerde ik is door het boek. Op een gegeven moment kwam ik pagina’s tegen waar de letters steeds kleiner werden en op het einde van de pagina was het gewoon helemaal zwart. Ik ben meteen weer uitgestapt een bracht het boek terug. Toen ik bij de bibliothecaris aankwam gaf ik het boek terug en zei dat er een drukfout in was. De man bladerde door het boek en kwam ook op die pagina’s. Ik had ondertussen al gevraag of ze een ander exemplaar hadden. Hij keek op en begon een beetje te lachen, ik begreep helemaal niet waarom. Hij zei dat dat normaal was en toonde mij zelfs pagina’s waar er rode aantekeningen bij stonden. Toen ik besefte wat voor een genante fout ik had gemaakt werd ik bijna even rood dan die aantekeningen in het boek. De meneer zij dat het niet erg was en dat het niet de eerste keer was dat mensen die vraag stelden. Maar ik ben er toch ergens van overtuigd dat hij dat gewoon zij om mij op mijn gemak te stellen. Ik denk dat ik in het vervolg toch eerst beter ga kijken voor ik zo’n domme vraag stel.
Ik zou graag reageren op een post van Berdien. Net zoals zij en Bernard ben ik het er volkomen mee eens dat je onmogelijk iemand kan omschrijven in één woord en zelf de essentie van een persoon vind ik ook niet te omschrijven in één woord, hier ben ik het dus niet mee eens met Berdien. In mijn ogen wordt het karakter van een persoon bepaald door de evenementen die in zijn leven gebeuren en dit maakt dat iedere mens uniek en veelzijdig is, misschien springen er wel één of meerdere specifieke eigenschappen uit maar dit maakt nog lang niet uit wie de persoon is. Ik zou het echt triest vinden als ieder individu slechts één woord heeft dat zichzelf beschrijft, zijn leven beschrijft, dat alle emoties en gebeurtenissen die hij gedurende zijn leven heeft moeten doorstaan slechts herleid wordt tot één woord. En neem daarbij dat praktisch iedereen een dubbel leven leidt (werk en privé), dus kan iemand vast en zeker én vader én baas zijn. Het zou pijnlijk moeten geweest zijn voor een moeder, een vader, een zoon, een dochter of een vrouw die achter de naam van hun geliefde ‘bedrijfsbaas’ zien in de krant na 9/11. Nu, als ik echt moest kiezen om mijzelf in één woord te omschrijven, wat ik echt onmogelijk vind, zou ik kiezen voor veelzijdig, maar zoals ik daarnet zei is iedereen veelzijdig dus echt uniek is dat niet.
Remi Sisani: Uniek.
In het begin dacht ik dat het boek over geluid ging. Trillingen die door de oor waarneembaar zijn zoals we het kennen in de fysica. Maar het gaat helemaal niet over akoestiek of wisselende golven in lucht. Oskar heeft zijn vader verloren bij de aanslag op de World Trade Center in New York op 11 september. Na de dood van zijn vader gaat onze held Oskar de spullen van zijn vader bekijken. Hij vind een envelop met een sleutel erin in een vaasje. De sleutel is de oorzaak van zijn zoektocht naar het slot om een zin te geven aan de dood van zijn vader. Wat is nu de link tussen de titel en het verhaal ? Jullie hebben allemaal verschillende verklaringen ervoor gegeven. Er zijn verschillende zaken inhet boek naar de titel verwijzen. Ik heb een beetje opgezocht op Google wat de verklaring zou kunnen zijn. De auteur zegt in een interview dat sommige dingens in zijn roman luidruchtig en dichtbij zijn en andere dingens stil en ver weg. Wanneer Oskard in New York op zoek gaat naar het slot, dan zoekt hij te ver en wordt het doel steeds stiller en minder waarneembaar. Uiteindelijk waren de antwoorden op zijn vragen extreem luid en ongelovig dichtbij. Het was gewoon de sleutel van het kantoor die William had vergeten. De titel verwijst niet alleen naar Oskard maar ook naar andere personages zoals zijn grootouders die een bombardement hebben meegemaakt. Ik heb een nieuwe verklaring gevonden en ik ben zeker dan niemand eraan heeft gedacht. De vader van Oskard zat ongelooflijk dichtbij de twintowers en de knal van de vliegtuigen was extreem luid. Zijn zoon gaat hetzelfde als hem meemaken, maar in een filosofische context.
Er zijn zo te zien heel wat mogelijkheden voor een titel. Maar komt wat hier gezegd is niet een beetje op hetzelfde neer?
ik weet niet zeker of de titel wel op zijn vader slaat hoor. de vader van Oscar is niet echt een belangrijk personage in het boek.
Het kan wel een mogelijke verklaring zijn maar volgens mij duidt de titel meer op oscar's leven dan op de dood van zijn vader.
ziezo, hier is hij dan. mijn 5de en laatste, echte blog.
- Een bovenbuur van Oskar is een vreemde kluizenaar die een interessante kaartenbak bijhoudt, een biografische index waarin hij mensen tot één woord terugbrengt. Welk woord zou jij voor jezelf bedenken? Waarom?
Reactie op Berdien en Bernard:
Ik vind die meneer Black, de bovenbuur van oscar, ook een rare kerel als ik eerlijk mag zijn. En ik kan al helemaal niet begrijpen hoe hij het thuis heeft volgehouden sinds zijn vrouw is gestorven. Een van mijn grootste vragen over hem, hoe heeft hij dat eten dan kunnen bestellen (zoals uitgelegd in het boek) als hij zijn oorapparaten had uitgeschakeld... voor zover ik weet kunnen niet veel mensen liplezen via de telefoon...
Maar nu ter zake, ik denk dat er bij mij op het kaartje heel wat zou kunnen staan en ook ik vind het onmogelijk. Ik ben zowat een mengeling van alles. Maar ik denk dat , als ik even heel goed nadenk, ik toch wel een grote lekkerbek ben. Want dat is het eerste waar ik aan denk. Mijn kaartje zal er dus zo uitzien:
Mertens Sander: “lekkerbek”.
Dat kies ik dus omdat ik ongelooflijk graag eet, veel eet, en alles probeer. Zelfs als ik helemaal geen trek heb kan er wel een reep chocolade in of een cakeje of ...
Hierbij weten jullie dus ook wat er op mijn kaartje staat. Zijn er nog reacties? Want wij zijn niet de enigen die dit boek lezen vermoed ik.
Voor diegenen die het boek nog niet hebben uitgelezen, maak er dan maar werk van en nog veel leesplezier.
Sander.
Vorig jaar hadden we meneer Arijs als leerkracht godsdienst. Het was altijd interessant om met hem over de metafysische wereld te praten en de waarheid over ons bestaan te zoeken. We hebben ooit iets geleerd over de Joodse filosoof Levinas. Meneer Black is de perfecte personificatie van de vooroordelen die we hebben wanneer we iemand ontmoeten. Hij reduceert elk mens in één woord om zijn totaliteit te beschermen. Levinas leert ons dat de mensen geneigd zijn om de maatschappij rondom hen te beschouwen als een object. De mens maakt de ander begrijpelijker door bepaalde woorden aan hem te hechten. Maar toch blijft elk mens een mysterie. Zelf al gebruiken we alle bomen op aarde als papier en al het zeewater als inkt, we zullen nooit een mens in zijn geheel kunnen definiëren. Maar de opdracht is dat ik toch één woord voor mij moet bedenken. Dus als ik ooit een persoon zoals meneer Black ontmoet dan zou hij op zijn kaart iets schrijven zoals : " Kevin Somany : Uniek ". Ik kan echt geen ruimere woord vinden om mij te beschrijven. Ik had narcistisch, zeloot of dikke nek kunnen schrijven, maar ik vind dat het mij niet goed beschrijft. Hopelijk gaan jullie nooit zoiets doen als meneer Black. Oordeel niet over een mens vooraleer je twee weken in zijn schoenen gelopen hebt !
Mijn laatste tussenkomst
Zoals ik in de vorige tussenkomst heb gezegd, heb ik mijn boek zeer vlug gevonden. Ik kon er dan ook vroeg aan beginnen lezen. Ik heb het boek eerst een tijdje laten liggen want we hadden nog een Frans boek te lezen. Het franse boek moest namelijk vroeger uit zijn. Ik heb “extreem luid en ongelooflijk dichtbij” dan mee op vakantie genomen. In de hoop dat ik dan zin had om te lezen. Ik lees namelijk niet graag. Tijdens de rit probeerde ik mijn boek te lezen. Ik zeg probeerde ; zoals velen zeggen is het boek nogal saai en moeilijk te volgen, zeker in het begin. Ook had ik mijn mp3 op tijdens het lezen. Halverwege ben ik in slaap gevallen. Ligt het aan de mp3 of aan het boek? Gelukkig telden de pagina’s vlot door omdat er in het begin veel lege en betekende pagina’s waren. Dat gaf de moed om door te lezen. Uiteindelijk heb ik tijdens de terugreis het boek helemaal uit kunnen lezen. Naar het einde toe was ik toch een beetje benieuwd om te weten waarvoor de sleutel nu diende. Had het iets met zijn vader te maken of niet. Het einde vond ik wel een beetje triest. De moeder heeft ook een telefoontje van Oskars vader gekregen. Zij heeft dit net als Oskar verzwegen. Dit maakte hun leven zo moeilijk. Waarom dan niet spreken tegen elkaar?
Zo, dit was mijn laatste bijdrage. Ik vond deze boekbespreking wel leuk. Het is eens wat anders dan vaste vraagjes oplossen.
Groetjes , Bernard
Herinneren jullie nog iets over Walewein en andere ridderverhalen ? Normaal gezien zouden we het nog moeten weten. We hebben ooit geleerd dat de Arturepieken een soort van stereotype opbouw of queestestructuur had. Het boek van Foer is het bewijs dat dit structuur ook hedendaags wordt gebruikt. In begin is er een soort van ordo, alles is stil en rustig. Oskard beschrijft zijn saaie dagelijkse leven. Dan is er een soort van verstoring van de ordo. Het begon allemaal door de dood van zijn vader. Wanneer onze held de sleutel gaat vinden, dan trek hij erop uit om de ordo te herstellen. In dit geval kan Oskard zijn vader van de dodenwereld niet terugbrengen, maar hij gaat toch een zin geven aan de dood van zijn vader. Hij verlaat zijn wereld, zijn huis om het slot te vinden. Hij komt in een onbekende wereld terecht. We kunnen dat wereld Black noemen. Black is een soort van onhoofse wereld met verschillende inwoners die allemaal dezelfde naam hebben. Uiteindelijk is de ordo hersteld wanneer hij de leider van de Blackwereld vindt. William Black, zijn bovenbuur, gaat Oskard leiden naar het slot. Eigenlijk zijn er toch verschillen met de queestestructuur, zeker op het einde. In de ridderverhalen die we hebben gelezen worden de ridders altijd beloond, maar Oskard heeft zijn doel in het leven verloren door het slot te vinden. Hij heeft er niks bij gewonnen. Het is dus toch een tragische einde.
Mijn persoonlijke mening van het boek is verdeeld, ik heb zowel goede als extreem slechte ervaringen bij dit boek. Eerst en vooral was het zeer moeilijk dit boek te verkrijgen, ik heb alle bibliotheken uit de streek geraadpleegd zonder enig resultaat.
Uiteindelijk heb ik het boek gekocht, waar ik nog steeds spijt van heb. Het boek zelf komt echt moeilijk op gang, het is echt zwaar om te blijven lezen in een boek waar je echt helemaal niet door geboeid bent. Het is ook een moeilijk boek, je gaat van de ene verteller naar de andere zonder dat dit duidelijk word aangebracht door de schrijver, dit is enorm verwarrend en je hebt soms geen idee wat je aan het lezen bent.
Natuurlijk is dit boek niet helemaal slecht, sommige momenten heeft het boek me echt weten te raken. Je leeft mee met het personage Oskar, een jongen met een hart van goud, die problemen heeft om zijn gevoelens op een correcte manier uit te drukken. Hij lijdt heel veel verdriet, stompt zichzelf regelmatig en weent elke dag om de dood van zijn vader. Er zijn ook vrolijke momenten, de naiviteit en de denkwijze van een jongen van 9 kunnen soms ludieke en vertederende gevolgen hebben. Kortom een boek vol contrasten.
Een van de meest markantste zaken van het boek is, naast J. Safran Foers schrijfstijl, de titel, er zit veel meer achter dan op het eerste zicht lijkt. Na wat denken vond ik twee mogelijke betekenissen, namelijk liefde en oorlog (twee antoniemen). Liefde omdat in het boek liefde dichtbij en luid is maar toch ver weg, denk maar aan Oscar’s opa die zijn kleinzoon wel ziet maar er niet mee mag praten en ook aan de overleden vader van Oscar die constant aanwezig is in Oscars dagelijks leven maar toch niet bereikbaar, tastbaar is. In het boek is de oorlog ook ‘extreem luid & ongelooflijk dichtbij’ zoals het bombardement in Dresden, die Oscars grootouders heeft getroffen en natuurlijk ook de aanslagen op de WTC torens die leidde tot de dood van Oscars vader. Dit is mijn eigen interpretatie van de titel, Sander en Bernard hebben een andere betekenis die ook wel iets hebben. Misschien is het de bedoeling van Safran Foer om een veelzijdige titel te gebruiken voor zijn boek en is elke verklaring die gegeven is wel correct. Nog iets dat me heeft geraakt is wanneer Oscar zijn grootvader ontmoet. Het is een zeer emotioneel deel in het boek en je voelt het verlangen van Oscars grootvader om uit de kast te springen en naar zijn kleinzoon te gaan. Na een tijdje zoekt Oscars grootvader toch contact en beginnen ze met elkaar te praten De auteur werkt hier met het Jan-Klaasen syndroom. De lezer weet dat Oscar met zijn grootvader bezig is maar zelfs weet Oscar het niet.
In het boek komt eenzaamheid meerdere malen aan bod. Oskar die zijn verhalen en avonturen niet meer aan zijn vader kan vertellen, en zich zo eenzaam voelt. Oma die ongeveer 40 jaar van haar leven alleen doorbracht, ze heeft geen activiteiten behalve omgaan met haar kleinzoon. Opa, ook wel de huurder, die omwille van zijn stomheid met niemand kan communiceren zoals hij wil, hij moet steeds zijn conversaties neerschrijven. Mama is na de dood van haar man ook eenzaam, ze zoekt daarom oo gezelschap bij Ron, waarmee ze een vriendschappelijke relatie begint. Ron is ook eenzaam, omdat hij zijn gezin is verloren bij een auto ongeval. Meneer Black heeft in jaren zijn flat niet meer verlaten, omdat hij de wereld niet meer onder ogen kan komen nadat hij de vrouw van zijn leven is verloren. Eenzaamheid is eigenlijk de rode draad in dit verhaal, iedereen in het boek kampt met zware emoties en is op zoek naar iemand om op te steunen. Zo zijn Ron en de mama allebij op zoek naar iemand om op te steunen na zo’n zwaar verlies in hun leven. Oskar kan vaak wel terecht bij zijn oma om te praten, maar ook voor haar moet hij bepaalde dingen verzwijgen, dingen die met de dood van zijn vader te maken hebben. Het boek zit vol geheimen, verdriet en eenzaamheid.
De titel van het boek, extreem luid en ongelofelijk dichtbij, stamt letterlijk af van een passage uit het boek waarin Oskar een bepaalde uitvinding doet. Wanneer vogels ongelofelijk dicht bij een gebouw komen, zou hij bepaalde detectors een extreem luid lawaai laten maken om de vogels weg te jagen. Zo zou Oskar het probleem van de vogels die tegen de gebouwen vliegen oplossen. Natuurlijk zit hier een diepere betekenis achter, als je de vogels door vliegtuigen vervangt krijg je een idee van hoe Oskar tot de uitvinding is gekomen. Oskar is bezig met hoe hij de aanslagen had kunnen voorkomen met een bepaalde uitvinding, dit zal waarschijnlijk een van zijn gedachten zijn geweest. In het boek komen ook enkele andere manieren aan bod, om bijvoorbeeld een vliegtuig uit de lucht te schieten in de richting van een gebouw vliegt, een gebouw dat van plaats kan veranderen als er een vliegtuig te dicht bij komt of een gebouw met een gat in het midden waar het vliegtuig zo door kan vliegen. Oskar is een ontdekker, dit is zijn manier om de dood van zijn vader te verwerken. Helaas gaat hij op deze manier zichzelf verwijten dat hij de uitvinding niet eerder deed, en gaat hij zichzelf de schuld geven.
Het mysterie van de sleutel is eigenlijk het algemeen thema van dit boek, Oskar gaat maandenlang van deur tot deur om de eigenaar van een mysterieuze sleutel te vinden, die hij gevonden heeft in een enveloppe waar de naam Black op vermeld stond. Het boek staat vol conversaties met mensen die als achternaam Black hebben, omdat Oskar ze allemaal vraagt of ze zijn vader hebben gekend. Op het einde van het boek komen we te weten dat dit bijna allemaal overbodig was omdat de tweede persoon die hij opzocht het antwoord al wist. De sleutel behoorde tot de man van Abby Black, de man had deze sleutel gekregen als erfenis van zijn vader. Wanneer Oskar op het einde van het boek William Black ontmoet, de man van Abby Black, legt die hem uit dat de sleutel past op een kluis van zijn vader. De sleutel had dus helemaal geen invloed op Oskar of zijn vader, het zat gewoon per ongeluk in een vaas die Oskar’s vader had gekocht. Dit is natuurlijk een ontgoochelende ontdekking voor zowel de lezer als Oskar, maar dan besluit Oskar om niet mee te gaan naar de kluis. Zo neemt de schrijver de lezer volledig in de maling, want het mysterie raakt niet opgelost.
De passage uit het boek die mij het meest geraakt heeft was wanneer Oskar na de aanslagen onder zijn bed schuilde. Hij zat me een overvloed aan emoties, die hij zoals gewoonlijk niet zo goed kon verwerken. Hij weet niet of zijn vader nog leeft of niet, maar hij heeft ook de kans gemist om een laatste keer met hem te spreken. Oskar keek echt op naar zijn vader, dit was dus een van de ergste momenten uit zijn leven. Het feit dat hij in een donker hoekje onder het bed schuilt zegt veel over Oskar zelf, hij is bang om zijn emoties te tonen en kropt zijn emoties op in plaats van ze te verwerken. Het is vreselijk dat een kind van 9 jaar oud zijn vader verliest bij een terreur ongeluk, hij heeft daarom enorm veel liefde en geduld nodig. Persoonlijk vind ik dat Oskar te veel aan zijn lot wordt overgelaten doorheen het boek, zo doet de school er bijvoorbeeld niets aan om Oskar te helpen tegen pesterijen van klasgenootjes, of heeft zijn moeder al een relatie met een andere man op zo’n korte periode na de dood van zijn vader.
Kevin ik hoop dat je hebt gezien dat je een blog hebt gepost bij de uitlegpagina in plaats van hier. Zo niet, dan kan je het hier lezen. En als je het hier niet leest kan het je wat punten kosten denk ik (maar ik hoop van niet want je hebt hem gemaakt).
Breng volgende thema’s in verband met het boek: eenzaamheid; afscheid nemen; rouwen en verlies; schuld(gevoel); troost zoeken; hoop; geheimen.
Oskar Shell verliest op zeer jonge leeftijd zijn vader tijdens de aanslagen op de WTC-torens. Omdat hij met hem zo’n sterke band had heeft hij het zeer moeilijk met het verwerken van dit verlies. Oskar is een jongen die erg op zichzelf gesteld is, hij heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn, zolang hij maar bij zijn vader is, maar nu hij dood is heeft hij het zeer moeilijk, Oskar zoek daarom troost bij verschillende mensen zoals zijn oma waar hij zeer goed mee overeen komt.
Over de dood van zijn vader geeft Oskar vooral zichzelf de schuld omdat hij, toen de vader belde dat hij in nood was, de telefoon niet heeft opgenomen om te luisteren. Dit schuldgevoel blijft hem in het hele verhaal achtervolgen.
Na de dood vindt Oskar een bepaalde sleutel met een briefje waar Black is opgeschreven. Oskar ziet dit als een nieuwe zoektocht die hij van zijn vader heeft gekregen en hij gaat alle mensen bezoeken die Black heten. Telkens wanneer hij op zoek gaat, hoopt hij de waarheid te vinden maar telkens komt hij bij de foute persoon terecht.
Verklaar de titel Extreem luid & ongelooflijk dichtbij.
De titel Extreem luid en ongelooflijk dichtbij wil een aantal zaken in het boek duidelijk maken o.a. de oorlog, de aanslagen, maar ook liefde en de band tussen Oskar en zijn vader, enz…
De oorlog is luidruchtig en dichtbij slaat op de bombardementen die de grootouders van Oskar hebben overleefd. Dit geldt ook voor de aanslagen waar de vader van Oskar zich in bevond. Daarentegen zijn er ook bepaalde dingen die zeer dichtbij en stil zijn zoals de “huurder” van de oma die niet kan spreken, maar ook de relatie met de vader waar niets meer aan kan veranderd worden, maar toch zal blijven voortduren.
Een andere verklaring van de titel kan ook zijn dat er momenten kunnen zijn die je zeer fel moet koesteren om dat een relatie op één bepaald moment kan kapot gaan door onder andere oorlog.
Op het einde van het boek wordt het mysterie over de sleutel die Oskar in de blauwe vaas van zijn vader had gevonden uiteindelijk opgelost. Hoe reageert Oskar op die ontdekking? Vind jij het een bevredigende oplossing of kan Foer de opgebouwde spanning toch niet helemaal inlossen?
Oskar reageert een beetje teleurgesteld omdat hij had verwacht dat zijn vader een ander soort zoektocht had voorbereid. En ik als lezer was ook zeer teleurgesteld. Je hoopt in de loop van het verhaal dat er een spannende ontknoping komt maar uiteindelijk blijkt de sleutel te behoren aan iemand die de vaas aan de vader van Oskar verkocht had en de sleutel werd zonder het besef van da man mee verkocht.
Ik vind dat de schrijver de spanning die hij toch creëert in het verhaal niet volledig kan inlossen. Je denkt dat de sleutel leidt naar een andere opdracht of naar iets dat de vader aan Oskar nog wou geven na zijn dood. Alles blijkt dus op het einde dat er een misverstand heeft plaatsgevonden wat ik persoonlijk een slecht einde vind, zeker als je als schrijver je lezer zo in het verhaal kan mee betrekken.
drie vertellers en twee verhaallijnen:
Beste lezer
Het boek begint met Oskar zijn verhaal. Hij vertelt ons over zijn vader ’s dood en over zijn uitvindingen. We leren hem kennen. We delen zijn gedachten. Na enkele hoofdstukken had ik het gevoel dat ik Oskar al wat beter begreep en dat ik zijn gedachtegang beter kon verstaan. Maar dan begon er plots een nieuw verhaal, verteld door de oma van Oskar. Dit verhaal is in de vorm van een brief die bestemd is voor Oskar. In deze passages komt haar jonge zusje Anna voor. Ik had in het begin niet goed begrepen dat het de oma was die aan het woord was. Bijgevolg vond ik de eerste pagina’s verwarrend. De derde verteller in ‘Extreem luid en ongelooflijk dichtbij’ was Thomas Schell , de opa van Oskar. We kregen van hem een brief te lezen die bestemd was voor de vader van Oskar die ook Thomas Schell heette. Oskar kreeg de brief in handen na de dood van zijn vader. Doorheen de tekst waren er rond woorden of zinnen rode cirkels getrokken. Dat was één van de gewoontes die Oskar ’s vader had. Al de woorden die fout waren geschreven en al de zinnen die onjuist waren, had hij omcirkeld. De laatste zin ‘Ik hou van je, je vader’ stond ook omcirkeld.
Opa vertelde in deze brief waarom hij was weggegaan. Hij vertelde over de oorlog in Oschatz. Anna kwam ook in het verhaal voor. Ze was het liefje van Thomas, maar na de oorlog heeft hij haar nooit meer gezien.
Ikzelf vond het af en toe verwarrend dat de verhalen door elkaar liepen. Ik zat dan bijvoorbeeld nog in gedachten bij het verhaal van oma, terwijl het verhaal van Oskar opnieuw begonnen was. Maar nadat ik het boek helemaal had uitgelezen, werd alles duidelijk.
Groetjes, Berdien
Een ander thema dat in dit boek voorkomt is hoop, de hoop dat Oscar het slot vindt dat bij de mysterieuze sleutel past. Ik ben nu aan pagina 284 en ik heb nog niet door wat Oscar precies hoopt te vinden. Misschien heeft het iets met zijn vader te maken en hoopt hij een boodschap van hem te ontvangen. Maar misschien gebruikt Oscar deze bezigheid om een reden te hebben om bezig te zijn met zijn vader. De auteur gebruikt hiervoor een metafoor in het boek, namelijk de sleutel die rond Oscars nek hangt, zonder de pleister komt de sleutel in direct contact met Oscars lijf en voelt hij koud aan. De pleister is hier de opdracht waarmee Oscar bezig is en de sleutel staat symbool voor zijn vader. Je kan zijn zoektocht een beetje vergelijken met een queeste. In het begin is er orde (ordo) alles is perfect in Oscars ogen, maar de ordo wordt ineens onderbroken door de aanslagen op de twin towers. Oscar gaat op queeste naar het mysterieuze slot en hoopt zo terug rust te vinden, ordo. Bij de queeste zijn er een aantal medespelers, zoals meneer Black en Thomas Sr. Schell. Er zijn wel geen tegenspelers maar wel een aantal factoren die tegenwerken om het slot te vinden, zoals de grote moeilijkheidsgraad van zijn opdracht.
Wat ervaar jij tijdens het lezen? Met andere woorden: wat is je leesbeleving?
Voor mij kwam dit boek iets te traag op gang. Ik vond het te verwarrend dat de schrijver bij bijna elk hoofdstuk veranderde van personage. Het was daarom vrij lastig om te weten wie er nu aan het woord was.
Ik had eigenlijk voor ik aan het boek begon het gevoel dat het een verhaal ging zijn dat me ging aanspreken, maar jammer genoeg heeft de schrijver niet aan mijn verwachtingen voldaan. Toch waren er bepaalde stukken die ik soms wel grappig vond om te lezen, vooral de uitvindingen die Oskar bedacht, toverde spontaan een glimlach op mijn gezicht. Toch zijn niet alle stukken om te lezen even leuk. Wanneer de oma aan het woord was een vertelde over de oorlog waren voor mij de stukken die ik graag zo wou overslaan.
Het verhaal gaat vooral over een zoektocht naar een slot dat op een sleutel past die Oskar na de dood van zijn vader gevonden heeft in een vaas. Gedurende het hele verhaal bouw de schrijver een spanning op om te weten wat nu het slot is. Die spanning kan de Jonathan Foer niet uitwerken. Daarom ben ik teleurgesteld over het verhaal. Het einde had zeker beter gekunt.
Welke passage uit het boek heeft je het meest geraakt? Het kan een mooie zin zijn, een prachtig beeld, een verrukkelijke oneliner, een sterk inzicht,... Verklaar waarom je de passage het mooist vond.
Wat ik de mooiste passage in het boek vond was de laatste pagina waar Oskar beschrijft over een man die terug in de Twin Towers vliegt. Oskar doet dit door middel van foto’s die hij in omgekeerde volgorde legt. Waarom vind ik dit nu zo mooi? Omdat ik vindt dat in deze passage zijn liefde voor zijn vader pas echt naar buiten komt. Hij zou zoveel foto’s willen hebben dat hij die dag volledig kon terugspoelen. Zo zou zijn vader de berichten omgekeerd hebben ingesproken, zijn koffie terug in zijn kop gespuwd,… Oskar zou niet liever willen dat zijn vader terug bij hem is, dat alles terug is zoals vroeger, dat alles terug veilig is met hem.
Ik vond dit de mooiste passage uit het boek, ik vond het fantastisch hoe zo’n jong kereltje zoveel van zijn vader hield. Het was jammer dat ik heb moeten wachten tot de laatste pagina om zo’n mooie tekst te kunnen lezen.
Oskar is een Amerikaanse jongen van negen, die zijn vader (aan wie hij zeer gehecht was) verloor tijdens de terroristische aanslagen op 11 september op de WTC-torens. Op een dag wanneer hij aan het rondneuzen is in de kast van zijn overleden vader stoot hij een vaas, waardoor deze per ongeluk breekt en hij een misterieuze ontdekking maakt. In de vaas zat een envelop met het opschrift ‘BLACK’ en een sleutel in. Hij begrijpt er niets van en heeft als enige aanwijzing de naam Black. Hierop besluit hij om op zoek te gaan naar een persoon die Black noemt en dat een verband heeft met de sleutel of zijn vader. Hierdoor ontmoet hij verschillende nieuwe mensen, namelijk verschillende personen met de achternaam Black, maar er is er maar één waarbij er een band ontstaat, zijn bovenbuur, hiernaast heb je nog zijn grootvader die plots tevoorschijn komt.
Ook de band met zijn die moeder versterkt eigenlijk naarmate het verhaal vordert, dit eigenlijk zonder dat Oskar het eigenlijk zelf beseft. Hij die denkt in de steek te zijn gelaten door zijn moeder na de dood van vader, zit er eigenlijk helemaal naast. Zijn moeder houdt verschillende oogjes in het zeil wanneer haar zoon doorheen de straten van New york ronddoold op zoek naar het antwoord op zijn raadsel.
Het verhaal wekt vershillende emoties los, enerzijds met het verhaal van Oskar die zijn vader verliest en op zoek is naar het ultieme slot/raadsel. Waarbij hij vindt dat in de steek wordt gelaten door zijn moeder (wat niet helemaal juist is).
Maar ook anderzijds met het meisjesverhaal van de oma waarin blijkt dat deze het vroeger ook moeilijk heeft gehad en dat ze Oskar leert leven hoe hij moet omgaan met tegenslagen.
Ook had ik het soms moeilijk met de taal en de vershillende verhaallijnen (die van Oskar, zijn oma, zijn grootvader), waarbij de auteur vaak van de ene op de andere gaat overgaan met gevolg dat je naar meer snakt en dat je blijft verder lezen.
Waarbij je nog veel andere zaken ontdekt dat je helemaal niet had verwacht, zoals de band die ontstaat tussen Oskar en zijn bovenbuur die de vreemdste voorwerpen heeft in zijn appartement, bijvoorbeeld ; een bed zelfgehouwen uit hout, een steunpilaar, een verzameling van allemaal verschillende namen met bij elke naam één bijpassende eigenschap. Door deze band gaat bovenbuur Black eigenlijk voor de eerste keer in vierentwintig jaar zijn flat verlaten en genieten van de frisse lucht al zoekende naar het raadsel achter oskar zijn sleutel, dit samen met Oskar.
Ik vond de verhaallijnen het verwarrendst aan het boek. Dit is doordat ze eigenlijk een beetje op elkaar lijken, je hebt de grootmoeder die in dresden heeft geleefd gedurende de bombardementen van de 2de wereldoorlog en van wie haar leven, zeker in het begin zeer zwaar/verwarrend was. En dan heb je Oskar , een jongen wiens vader stierf tijdens de aanslagen op elf september op de wtc-torens en die toevallig op een vaas stoot waarin een misterieurze envelop steekt met een sleutel. Hier begint het verhaal van een jongen die op zoek is naar iets dat aan zijn vader toebehoorde maar dat hem niet gekend is met als enige hulp de naam ‘BLACK’ . Hij gaat rondneuzen in New York, op zoek naar alle mogelijke aanwijzingen die hij nodig heeft om de eigenaar van de naam Black terug te vinden. Om de structuur van het verhaal toch een beetje een vorm te geven gaat foer bepaalde tekstjes, foto’s, gedichtjes, waardoor je geheugen een beetje wordt opgefrist, naar wat er zich afspeelt.
Hierin heb je dan de drie personnages verwerkt die aan het woord komen
Oskar zelf, waarbij je vooral merkt dat hij zeer op zichzelf is gesteld en dat hij alles zelf moet ondervinden voor hij iets kan aanvaarden.
Dan heb je de grootmoeder die vooral op een slordige manier verteld over haar ongelukkig verleden, de bombardementen, de weggevluchte vader en de opvoeding van oskars vader.
Als laatste heb je dan oskars grootvader waarbij het bij het lezen van de tekst het vooral opvalt de sommige woorden zijn omcirkeld en dat dit uiteindelijk bijna onleesbaar/onprettig is om te lezen, dit geeft misschien een deel van zijn leven weer, waaruit blijkt dat deze persoon vrij onstabiel was en niet altijd de goeie/directe keuzes nam, bijvoorbeeld ; vij het in de steek laten van oskars grootmoeder.
‘Jong’
Dit is hoe ik mij zou beschrijven in één woord, waarom juist dit, omdat ik een beetje hoop altijd jong te mogen blijven, geen kind, maar ook geen volwassene. Als puber heb je veel vrijheid om te ontdekken hoe het leven in elkaar zit. Je ouders gaan niet meer op u vingers kijken en zeggen wat je niet en wel moet doen. Ze zullen zeggen dat je zelf de verantwoordelijkhed moet nemen van wat je zelf hebt gedaan. Maar je hebt ook de vrijheid om op een of andere manier te leren genieten van je leven, met personen die achter u staan en die u zullen steunen.
Dit is eigenlijk ook een deel van het verhaal, de moeder van oskar laat hem zelf de kans om te ontdekken wat het raadsel is achter de misterieuze sleutel en het opschrift ‘black’, waardoor hij zich een beetje in de steek gelaten voelt door zijn moeder maar uiteindelijk blijkt dat ze hem telkens een stapje voor is en eigenlijk zeer goed weet wat er zich in zijn wereld afspeelt. Maar hij moest het zelf doen zonder hulp van bovenaf, hij moest zelf uitzoeken wie die onbenkende persoon is, genaamd black en waarom er een sleutel stak in een envelop met dit opschrift.
Titel ‘extreem luid en ongelooflijk dichtbij’ :
Eigenlijk is de titel ; extreem luid en ongelooflijk dichtbij, een citaat is die eigenlijk de gebeurtenissen van het boek gaat weerspiegelen. Bijvoorbeeld het feit dat Oskar zijn vader op die manier verloor is luid (het is oskar zwaar gevallen) en tegelijkertijd dichtbij ( het gebeurde in New York). Of zijn grootouders die de bombardementen meemaakten in Dresden tijdens de WO 2, dat is tegelijkertijd luid en dichtbij.
Hiernaast heb je dan de relatie tussen Oskar en zijn moeder, die eigenlijk het tegenovergestelde is er wordt niet al te veel gezegd en oskar heeft het gevoel dat hij een beetje in de steek wordt gelaten (wat uiteindelijk helemaal niet waar is, zijn moeder loopt een beetje voor op hem zonder dat hij er niets van beseft, de afstand is groter en het is vrij stil. Zoals bij de oma, die in de steek werd gelaten door haar man bij de geboorte van Oskars vader en die tot na deze zijn dood (de papa van Oskar) niets van zich laat weten en plots tevoorschijn komt.
Dan heb je ook de relatie tussen Oskar en zijn vader soms is ze luid en zijn ze intiem , maar soms zijn ze ook stil en afstandelijk, waarbij er zich dan een prachtige band ontstaat
De passage uit het boek die mij het meest heeft geraken staat op pagina 346 samen met het flipboekje. Wij doen allemaal fouten in ons leven en soms hebben we zin om terug in de tijd te gaan. Om sommige dingens te kunnen begrijpen moet je het verleden bestuderen. Dit heb ik ooit geleerd in het eerste graad bij geschiedenis. Oskard is misschien volwassener geworden dankzij zijn ervaringen, maar toch is het droevig om in het verleden te kijken. De emoties komen terug naar boven, en we proberen een soort van alternatieve situatie in te beelden om de waarheid te ontsnappen. Ik vraag mij af wat de laatste gedachten waren van de vallende persoon. De familieleden van de slachtoffers van de World Trade Center ervaren elke dag de spijt dat ze niet terug in het verleden kunnen gaan. Spijtig is dit een psychologisch boek en geen filosofische boek, dus zijn er niet veel symbolen in dat boek. Het gaat meer om Oskard's gevoelens en niet over de waarheid rond leven en omgaan met de dood.
Een reactie posten