Keuze 6: Dertien van David Mitchell (2006)
De dertienjarige Jason Taylor heeft een spraakgebrek, en dat maakt hem niet erg populair op school. Ook thuis is het moeilijk zijn plek te vinden tussen een moeder die opeens besluit een carrière te beginnen, een vader met een buitenechtelijke relatie en een oudere zus die hem 'Het ding' noemt. Een personage uit Mitchells eerdere roman Wolkenatlas komt Jason te hulp: Eva Crommelynck, nu een dame op leeftijd, leert Jason hoe hij met taal de werkelijkheid kan bezweren.
Vragen voor discussie:
- Het boek speelt zich begin jaren tachtig af. Hoe slaagt de auteur erin om de tijdsgeest tot leven te wekken? Welke dingen gebeurden er in 1982?
- Mevrouw de Roo probeert Jason van zijn stotteren te verlossen. Op welke manieren probeert ze hem te helpen? En welke methoden gebruikt Jason om zijn stamelen voor de klas onder controle te krijgen?
- Mevrouw Commelynck omschrijft de leeftijd van dertien jaar als "een heerlijke, vreselijke tijd. Geen jongen meer, ook nog geen tiener. Ongeduld maar ook timiditeit. Emotionele incontinentie." Hoe is het voor Jason om dertien te zijn? Hoe was het voor jou? Is wat Jason in dit boek meemaakt herkenbaar?
- Hoe verschilt de innerlijke Jason van de uiterlijke Jason? Beschrijf de evolutie die hij gedurende het boek meemaakt.
- Beschrijf de relatie van Jason met betrekking tot Neal Brose. Wat vind je van Neal?
- Hoe ziet Jason de wereld buiten Black Swan Green? Welke ideeën heeft hij erover? Waar komt zijn wereldbeeld vandaan?
- Hoe realistisch is het schoolleven dat in het boek beschreven wordt? Welke verschillen en overeenkomsten zie je met je eigen schoolleven?
- Al snel in de roman is het voor de lezer duidelijk dat het huwelijk van de Taylors om zeep is. Waaraan merk je dat? Is het voor Jason ook zo duidelijk?
- Hoe belangrijk is humor in dit boek? Welk soort humor komt voor? Spreekt deze humor je aan?
- Taal is belangrijk in het boek. Hoe zou je de taal van de auteur omschrijven? Hoe belangrijk is taal voor Jason?
- De Engelse editie heet Black Swan Green, de Nederlandse vertaling heet Dertien. Wat kunnen de redenen zijn voor de uitgever om de titel te veranderen? Wat vind je van die redenen?
- Het boek telt dertien hoofdstukken. In die dertien hoofdstukken maakt de hoofdpersoon enkele duidelijke ontwikkelingen door. Kan je een paar van die ontwikkelingen noemen en bespreken? Hoe maakt de schrijver die ontwikkelingen duidelijk? (Aanwijzingen: relatie Jason Taylor en zijn vriend Dean / Moron, relatie Jason Taylor en zijn zus Julia, Jason Taylors beleving van de werkelijkheid)
- Het boek begint met het continu rinkelen van de telefoon in het kantoor van de vader. Waarvan is dit een vooruitwijzing? Wanneer wordt het duidelijk waarop dit een vooruitwijzing is? Wat is het effect van een dergelijke opening?
- Bespreek in hoeverre Jason Taylor een sympathiek karakter is en zet het af tegen het al dan niet sympathiek zijn van zijn zuster.
- De vrouwen lijken de sterke figuren in het boek. Ben je het daarmee eens? Indien mee eens: Wat kan daarvan de bedoeling zijn?
- David Mitchell heeft met dit boek een lans willen breken voor mensen met een spraakstoornis. Is hij daarin geslaagd? Vind je dat literatuur een dergelijke rol kan spelen in de maatschappij?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
43 opmerkingen:
Als inleiding wil ik iets meer vertellen over de schrijver van dit boek. David Mitchell is een Britse auteur. Hij is geboren is Southport. Hij is één jaar in Sicilië gebleven en dan heeft hij een lange tijd in Japan gewoond. Nu woont hij met zijn Japanse vrouw en dochter in Ierland.
Zijn eerste roman is Ghostwritten, geschreven in 1999. Zijn tweede geschreven roman is DroomNummerNegen. David Mitchell stond al vlug op de lijst van de twintig beste jonge Britse schrijver in het tijdschrift ‘Granta’.
David Mitchell stond ook in ‘Time Magazines lijst’ van de meest invloedrijke personen in 2007.
Het boek heb ik al lang, maar eraan beginnen is altijd wel moeilijker. Ik dacht dat ik het rap ging uitlezen, omdat het in het begin tof leek. En dat is ook gebeurd. Ik heb nog nooit de 50 eerste pagina’s van een boek zo snel gelezen. De 450 andere nemen wat meer tijd in beslag. Maar dat is niet zo erg, want het is al zo lang geleden dat ik geen leuk boek (voor school) in handen heb gekregen.
Jason is dertien jaar oud, heeft veel vrienden, ouders, een zus en een spraakprobleem. Ik dacht dat de schrijver het meer zou hebben over dat laatste, uiteindelijk blijkt van niet. Maar toch voel je wel zijn aanwezigheid, want op elke pagina wordt ernaar verwezen. En het spraakprobleem heeft zelfs een naam gekregen: Hangman. Nu ja, het leven van de 13-jarige Jason bestaat niet alleen uit zijn spraakprobleem. Hij moet elke dag naar oninteressante discussies van zijn ouders luisteren. Zijn zus is ook geen leuke, eigenlijk lijken die twee wel op mijn kleine zus en ik, altijd ruziën om futiele zaken. Jason is vaak buiten, hij speelt dan in een bosje met zijn leeftijdsgenoten. En natuurlijk gaat hij naar school, waar Hangman veel problemen veroorzaakt. Zoals elke jongen van zijn leeftijd wordt Jason verliefd, leert hij roken en is hij getuige van de zogenaamde fights, gevechten eigenlijk. Het is dus het verhaal van het alledaagse leven van een tiener.
Het boek 'Dertien' verteld ons het verhaal van een 13 jaar oude jongen met een spraakgebrek.
Jason Taylor is anders dan de andere jongens uit zijn buurt, hij stamelt namelijk.
Het verhaal gaat over een zeer turbulent jaar, waarin Jason meer meemaakt dan normaal is voor een dertienjarige. Thuis zijn er vaak conflicten tussen zijn ouders, maar ook tussen hem en zijn 18 jaar oude zus Julia. Ook op school is zijn situatie ook niet erg bevorderlijk, hij wordt namelijk gepest.
Zoals heel het vijfde jaar weet, hadden we keuze tussen 7 boeken en eerlijk gezegd heb ik toch wel spijt dat ik dit boek gekozen heb. Inhoudelijk is het boek echte tegengevallen, alles word zeer gedetailleerd verteld wat dus betekende dat als ik 5 pagina's verder ging kijken het verhaal nog steeds over hetzelfde stukje ging.
Het enige toffe aan het boek was dat het mij iets heeft bijgebracht over de manier van leven van pubers met spraakgebreken. Het feit dat telkens hij weet dat hij een woord niet zal kunnen uitspreken, hij in zijn hoofd al op zoek gaat naar een synoniem, is een heel nieuw gegeven voor mij. Net als het feit dat hij een bijnaam heeft voor zijn gestamel : hangman.
hoi
Toen ik dit boek gekozen heb, heb ik enkel rekening gehouden met de titel : 'Dertien'.
Toen de leerkracht me tijdens de les Nederlands persoonlijk kwam vragen welk boek ik zou lezen, heb ik zomaar 'Dertien' gezegd. Ik had de achterflap van het boek niet eens gelezen. Het viel dus erg tegen tegen toen ik te weten kwam dat het boek ging over een jongen met een spraakgebrek. Ik dacht namelijk dat het boek iets te maken zou hebben met hekserij of het ongeluksgetal 13.
Ik begon met zeer grote tegenzin te lezen, en zoals verwacht heb ik het boek niet met veel plezier uitgelezen. Het eerste hoofdstuk begreep ik niet, waarschijnlijk omdat mijn inlevingsvermogen en fantasiegehalte op een laag pitje stond die dag. Dat hoofdstuk heb ik dus overgeslagen, dus ben ik begonnen bij hoofdstuk 2. Tijdens het lezen van hoofdstuk 2 begreep ik het verhaal nog minder en heb ik beslist het boek nog een dagje meer op mijn bureau te laten staan.
De volgende dag ben ik herbegonnen vanaf bladzijde 1, en heb ik het boek in 1 keer uitgelezen.
Dertien is een zeer dik boek van 360 pagina's, daarom heb ik er ook 7 uur aan gezeten.
Jason Taylor is een dertienjarige jongen die last heeft van een spraakgebrek.
Hoe hard hij ook probeert om als door het leven te gaan als een 'normale' jongen en fatsoenlijk te kunnen spreken. Hij is en blijft het slachtoffer van vele pesterijen op school. Jason gaat zeer ver om toch maar geaccepteerd te worden door anderen. Volgens mij gaat hij hier extreem ver. Hij probeert tegen zijn wil te
roken om er bij te horen en stoer te doen met zijn leeftijdsgenoten. Elke maand wordt er een gedicht gepubliceerd in het parochiekrantje uit zijn buurt, wat niemand echter weet is dat Jason de geheimzinnige dichter is. Niemand behalve Madame Van Outryve De Crommelynk. Haar personage wordt op een zeer eigenaardige manier in dit verhaal ingewerkt. Vanaf zijn ontmoeting met haar, gaat het verhaal
over niets anders dan de meerdere afspraken na elkaar. Totdat Jason bij haar aanklopt. De vrouw van de pastoor opent de deur en zegt hem dat Madame Van Outryve De Crommelynk door de politie is opgepakt. Eén ding heeft me echter mateloos gestoord, namelijk het feit dat het verhaal in verschillende delen wordt verteld, alsof je een boek leest met verschillende verhaaltjes. Zeer verwarrend, geloof me.
Ik heb eerlijk gezegd het boek al een tijdje in mijn kamer liggen. Ik had het al uitgeleend voor de examens maar had nooit tijd om erin te lezen. Het was kiezen tussen het boek of examens en mijn beslissing was de examens. Het is niet zo dat ik niet graag lees, maar het heeft soms heel veel tijd nodig voor ik begin te lezen in een boek. Dus ook bij dit boek heeft het heel veel tijd nodig gehad. Toen ik er eindelijk aan begon was ik heel verward. Ten eerste sprak Jason over ‘hangman’ en ik wist helemaal niet over wat hij sprak. Dus ben ik hier gekomen en de reacties gelezen. Gelukkig zag ik het al staan, hij geeft zijn spraakgebrek een naam. Ok dit wist ik dan. Maar waarom noemt zijn zus hem het ‘Ding’. Dit ga ik misschien te weten komen als ik het boek verder uitlees. Ik vind het ook raar hoe Jason alles gedetailleerd vertelt. Dit komt misschien ook door zijn spraakgebrek. Alles draait daar rond. Jason moet heel gefrustreerd zijn en misschien was ik dat ook in zijn plaats, met een zus die je ‘Ding’ noemt en een spraakgebrek.
In het tweede hoofdstuk van het boek heeft de schrijver het tijdens een 50-tal pagina’s over een zekere HMS Sheffield een Exocet en nog andere woorden die te maken hebben met oorlog. Daarom heb de discussievragen gelezen en de eerste van deze vragen is “..., wat is er gebeurd in 1982?”. Ik had al door dat het verhaal plaatsvond in de jaren ’80, want Margareth Thatcher was toen premier in Engeland. Maar wat er in ’82 is gebeurd wist ik nog niet. Ik ben dus op Wikipedia geweest en ik heb “Engeland 1982” ingetypt. En dan heb ik ontdekt dat er een oorlog heeft plaatsgevonden in de Falklands. De Falklands is een eilandengroep dat zich in het zuiden van Georgië bevindt. Zij waren bezit van het Verenigd Koninkrijk maar werden al lang door de Argentijnen opgeëist (sinds 1831). Beide landen hadden begin jaren ’80 zware economische problemen en dus gebruikten ze de Falklands als middel om de aandacht van die problemen af te leiden. De Falklandoorlog begon in maart 1982 en duurde 72 dagen. Uiteindelijk wonnen de Britten. Tijdens de oorlog vielen er ongeveer 900 doden. 255 onder hen hadden voor het Verenigd Koninkrijk gevochten. In de omgeving van Jason Taylor is er ook iemand gestorven in de Falklands: Tom Yew. Hij was de grote broer van Nick Yew, een leeftijdsgenoot van Jason. De HMS Sheffield was het belangrijkste schip van de Britten en werd door de Argentijnen getroffen met een Exocet raket.
Dag iedereen,
Ik heb heel veel moeite gehad om het boek ‘Dertien’ te vinden. Dit is de eerste keer dat ik zoveel voor een boek heb moeten zoeken. Ik ben eerst naar de bibliotheek in Evere gegaan, maar daar hadden ze het boek niet. Nadien ben ik naar de bibliotheek in schaarbeek gegaan, maar daar was het gesloten. Dan ben ik naar de bibliotheek dicht bij de school gegaan, maar daar was het ook gesloten. Na al deze bibliotheken heb ik mijn geluk gewaagd in de Standaard Boekhandel, maar ik denk dat het die dag niet mijn geluksdag was, want ze hadden het boek daar ook niet. Uiteindelijk ben ik de volgende dag naar de bibliotheek in Brussel gegaan en daar hadden ze hem. Eens mijn zoektocht beëindigd was ben ik beginnen te lezen.
Toen ik het boek ‘Dertien’ begon te lezen had ik de indruk dat het een urban legend zou zijn. Ik had deze indruk omdat er op de eerste blazijde een telefoon rinkelde en waneer er opgenomen werd was er alleen de muziek van Seasamstraat en een baby bagon te huilen. Ik was aan het wachten op iets ergs dat zou gebeuren, maar dan veranderde de sfeer helemaal. Dit zorgde ervoor dat ik in de war was. Ik begreep wat er gebeurde op de eerste paginas pas als ik pagina 18 gelezen had. Dan werd het me duidelijk dat de vader van Jason waarschijnlijk ook nog een relatie had met een andere vrouw. Ik kwam tot dit besluit omdat ten eerste de kinderen niet in het bureau van hun vader mochten ook al had de telefoon 50 keer gerinkeld. En ten tweede omdat de ouders van Jason niet goed met elkaar leken op te schieten. Wat ik raar vind is dat Jason het heelemaal niet opmerkt dat zijn ouders niet zo goed met elkaar opschieten in tegensteling met zijn zus die het meteen door heeft.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ‘Dertien’ eigenlijk niet mijn eerste keuze was. Liever wilde ik ‘De wijde hemel’ lezen, maar omdat ik de opdracht voor het leesverslag nogal lang had uitgesteld, kon ik niet meer wachten tot de wijde hemel (dat op het moment dat ik in de bibliotheek stond uitgeleend was) terug in de bibliotheek aanwezig zou zijn. Dan heb ik ‘Dertien’ gekozen, want ook dat boek interesseerde me wel en stond in mijn top drie. Daarom (en ook omdat ik ondertussen onder grote tijdsdruk begon te staan), wou ik meteen beginnen lezen.
Het viel echter een beetje tegen. Er gebeurde niet veel en het duurde ontzettend lang om een hoofdstuk verder te geraken. Ik ben niet zó een snelle lezer, maar nog geen 30 bladzijden per uur lezen, verdient denk ik wel een podiumplaats bij de discipline ‘traag lezen’.
Na een week was ik nog maar 60 bladzijden ver en de tijdsdruk werd groter en groter. Afgelopen weekend heb ik dan ook heel vaak met mijn neus in 'Dertien' gezeten.
Wat ik jammer vind is dat de hoofdstukken vaak heel abrupt afgebroken worden, bijvoorbeeld wanneer Jason in het huisje in het bos is. Ondertussen ben ik meer dan 200 bladzijden verder, maar begrijp ik nog altijd niet wat daar precies gebeurd is en heb ik nog steeds niet het gevoel dat we al veel verder in het verhaal staan.
Nu ja, uiteindelijk heb ik het boek ook nog niet uitgelezen en misschien (en hopelijk) verrast het einde me wel.
Dag iedereen,
Dit is het antwoord op de vraag:
Mevrouw de Roo probeert Jason van zijn stotteren te verlossen. Op welke manieren probeert ze hem te helpen? En welke methoden gebruikt Jason om zijn stamelen voor de klas onder controle te krijgen?
Jason heeft vaak last van spraakstoornis tussen de maanden november en februarie (in de winter). En dan moet hij ook naar Mevrouw de Roo gaan. Mevrouw de Roo is een spraaktherapeute in de kliniek in Malvern Link. Als Jason bij haar is, daagt Hangman niet op. ( Hangman is de naam die Jason aan zijn spraakgebrek gegeven heeft.) De vader van Jason had voorgesteld dat hij een dag boek zou moeten bijhouden. Mevrouw de Roo denkt dat het een veel belovend idee is om Jason in een dagboek te laten schrijven. Jason gelooft niet dat het dagboek hem zou helpen. Hij denkt dat hij een gouden gids zou krijgen als hij alle woorden moest opschrijven waarbij hij moeite had om ze uit te spreken. Mevrouw de Roo heeft ook een andere manier om hem te helpen. Jason moet lezen met een Metro Gnoom, die een ritme aangeeft. Jason vind het gemakelijker om met een Metro Gnoom te lezen, omdat het lijkt op zingen. Na een van zijn bezoeken bij Mevrouw de Roo moet Jason voor de klas lezen, maar wanneer hij op school aankomt zegt de leerkracht dat hij dat kan uitsellen. Jason krijgt uitstel omdat Mecrouw de Roo zijn school heeft gebeld. Jason heeft echter ook zijn eigen technieken om het stotteren voor de klas te voorkomen. Soms verandert hij zijn zin en gebruikt hij synoniemen die hij wel kan uitspreken. En soms doet hij alsof hij als of hij iets niet weet en zegt hij ‘ euh...’.
Eindelijk heb ik (vanmorgen) ‘Dertien’ uitgelezen. Tegen alle verwachtingen in heeft het einde me dan toch een beetje verrast. Het stond al van het begin als een paal boven water dat Jason uiteindelijk toch van zich af zou bijten, maar de manier waarop vind ik wel origineel gevonden.
Om in te gaan op de discussievragen zou ik het graag even hebben over hoe realistisch het schooleven van Jason wel (of niet) is.
Ik vond het geweldig belachelijk toen Jason begon uit te leggen dat alleen de populaire jongens in de school elkaar met hun voornaam mogen aanspreken en dat je als ‘niet-populaire’ jongen het niet in je hoofd moet halen dat ook te doen. Jason, die niet erg populair is, wordt met zijn achternaam aangesproken. Verder heb je nog een soort van middengroep waarin de leden allemaal een ‘nickname’ hebben. Geweldig overdreven allemaal, als je het mij vraagt! Ik denk trouwens niet dat dat bij ons op school gebeurt. Ik zou me, denk ik, voortdurend vergissen en me heel de tijd afvragen of ik nu de voornaam, de ‘nickname’ of de achternaam moet gebruiken.
Wat mij ook een beetje onrealistisch lijkt, zijn alle gevechten na school. Is het echt zo dat, na een meningsverschil tussen twee mensen of wanneer iemand een medeleerling heeft beledigd, de halve klas samentroept buiten school om te kijken hoe de twee idioten elkaar de kop inslaan? Ik wil wel geloven dat het in sommige scholen gebeurt, maar dan toch niet op de regelmatige basis die in het boek beschreven wordt.
Het pestgedrag tegenover Jason vond ik een beetje extreem, maar dat is nodig voor de plot van het verhaal en het is wel zo dat sommige kinderen (tieners) echt zo zwaar gepest worden. Ook bij ons op school worden er wel kinderen gepest, net als in elke school van Vlaanderen, denk ik.
Volgens mijn (bescheiden) mening zijn de grote lijnen in het schoolleven van Jason wel realistisch (het feit dat Jason gepest werd, ...) maar zijn de ‘iets minder grote lijnen’ (de gevechten en het complexe namensysteem) minder realistisch. In ieder geval zijn ze minder vaak voorkomend in de echte wereld en volgens mij zijn ze eerder het script voor een goedkope Amerikaanse film.
Graag zou ik het nog even hebben over de taal van het boek/de auteur en hoe belangrijk de taal is voor Jason.
Jason heeft een spraakgebrek en dus is het voor hem soms moeilijk om zich uit te drukken met taal. Terwijl hij aan het spreken is, verandert hij vaak zijn zinnen omdat het niet lukt sommige letters/woorden uit te spreken. Hij gebruikt synoniemen om het toch maar niet te laten opvallen dat hij stamelt.
Als compensatie gaat hij geschreven taal gebruiken om zijn gedachten te verwoorden: gedichten. Die gedichten post hij in de pastorie en zo komen ze in het parochieblad. Dit doet hij onder een pseudoniem. Jason zou immers niet willen dat de andere jongens van zijn klas zouden weten dat hij gedichten schrijft omdat ze nu eenmaal vinden dat dat ‘homo’ is.
Op het einde van het verhaal begrijpt Jason hoe belangrijk taal is. Hij vertelt aan Mr. Nixon dat de jongens van zijn klas hem al een hele tijd pesten. Hij begrijpt dat hij de pesters met woorden veel gemakkelijker op hun plaats kan zetten dan door te vechten.
De taal en de zinsbouw van de auteur vond ik niet altijd even gemakkelijk. Dat zal wel één van de redenen zijn waarom ik het boek zo traag heb uitgelezen.
Tijdens het lezen heb ik een paar dingen gevonden die de auteur heel bondig en raak had verwoord en die ik enorm mooi vind.
Wanneer Jason voor de tweede keer naar Madame Crommelynck gaat, mijdt hij zijn vader zodat die niet zou vragen waar hij naartoe gaat en wie die Madame Crommelynck wel is. Hij zegt dat hij immers zelf niet weet wie ze is omdat ze een ‘ongenummerde verbind-de-stippentekening is’. Dit vind ik een heel mooie beeldspraak.
Op het eind van het boek zijn Jasons moeder, Julia en Jason aan het verhuizen en ze staan alledrie voor het lege huis en laden de laatste spullen in de auto. Julia en Jason komen erachter dat ze eigenlijk de hele tijd jaloers waren op elkaars kamer en stellen de vraag waarom ze dan niet gewoon van kamer geruild hebben. Dan staat er: ‘Het galmende huis vroeg het zijn hoeken, maar er weerkaatste geen antwoord.’ Dat vind ik een geweldig mooie metafoor om te benadrukken dat het huis helemaal leeg is en dat ze wel degelijk gaan verhuizen.
Dertien: wat een goed slaapmiddel. Zoals gewoonlijk lees ik ’s avonds in mijn bed. Meestal lees ik dan zo’n 10 tot 15 pagina’s (ja, ik ben een trage lezer). Met dit boek is het wat anders, na 5 pagina’s val ik al bijna in slaap. Ik moet me dus een beetje forceren om meer te lezen. Wat ik nu vertel, doet me eigenlijk denken aan het stamelen van Jason. Hij is in het begin van het verhaal op bezoek gegaan naar een zekere Mrs. De Roo. Zij helpt hem om met zijn spraakprobleem te leren leven. Bij haar heeft Jason geen enkel probleem wanneer hij spreekt. Ze vraagt hem ook om een dagboek te maken met de momenten waarop hij stamelt. Volgens mij is dat geen goede manier om erover te geraken, want als hij weer weg is van bij Mrs. De Roo daagt Hangman weer op. Hangman is de naam van Jasons spraakgebrek. Jason moet eigenlijk sterker worden dan Hangman en ik moet eigenlijk sterker worden dan het feit dat ik traag lees. Over het spraakgebrek van Jason wordt er verder zelden verteld. Toch voel je zijn aanwezigheid doorheen de hoofdstukken. Er zijn namelijk woorden die Jason nooit kan uitspreken. Voor de rest beleef ik geen speciale leesbelevingen. Dertien is een boek zoals zoveel ander dat ik aandachtig lees, zonder meer.
Ik wil het hebben over een spraakprobleem dat iemand kan hebben. Ik ken iemand die een spraakprobleem heeft, hij stottert. Het is de partner van mijn nicht. Toen ik hem heb leren kennen merkte ik het gestotter constant, maar nu merk ik het heel zelden nog. Het hangt eigenlijk van de situatie af waarin hij zich bevindt. Toen ik hem voor het eerst ontmoette was hij heel gestrest, omdat mijn nicht hem aan ons kwam voorstellen. Nu ken ik hem al vijf à zes jaar en het gestotter is verdwenen. Hij voelt zich nu ook zelfzekerder bij ons. Maar als hij bijvoorbeeld in een winkel iets moet vragen, dan stottert hij nog altijd. Hij kan daar niets aan doen.
Toen ik hem voor het eerst hoorde praten kon ik mijn lach amper inhouden. Ik was toen ook jonger en was nog nooit geconfronteerd geweest met iemand die een spraakprobleem heeft. Nu heb ik daar begrip voor en let ik niet meer op het gestotter. Ik weet nu ook dat je die personen moet steunen en niet uitlachen. Het is voor hen echt niet gemakkelijk, ze worden constant gepest en dan vooral tijdens de schooljaren.
De Engelse editie heet Black Swan Green, de Nederlandse vertaling heet Dertien. Wat kunnen de redenen zijn voor de uitgever om de titel te veranderen? Wat vind je van die redenen?
Het verhaal gaat over Taylor die in het verhaal dertien wordt. De Engelse titel Black Swan Green verwijst naar het dorp van Taylor. Het verhaal gaat over Taylor en niet over het dorpje. Daarom denk ik dat de titel werd aangepast. Ik vind Dertien daarom ook beter passen bij het verhaal. Dertien is de leeftijd van Taylor en het verhaal is opgebouwd in dertien hoofdstukken. Black Swan Green is een uitgevonden naam voor een dorp en speelt niet echt een rol vind ik. Was de titel Black Swan Green gebleven, dan had ik in het begin veel meer verwacht over het dorpje en minder over het spraakprobleem van Taylor.
Ik zou willen reageren op Claire. Dertien: wat een goed slaapmiddel. Ik heb het boek ook heel traag uitgelezen. Ik lees elk boek nogal traag. Het onderwerp moet mij ten eerste boeien en het verhaal moet spannend geschreven zijn. In Dertien boeide het onderwerp mij wel van een jongen met een spraakprobleem, maar ik vond het verhaal helemaal niet spannend geschreven. Zoals Claire zei: een goed slaapmiddel.
Ik heb veel moed nodig gehad om aan het boek te beginnen, maar ook om het boek uit te lezen. Ik vond het een saai en langdradig boek.
Vorig jaar had ik De wijde hemel gelezen en dus moest ik wel een ander boek lezen. Ik vond het verhaal van De wijde hemel veel beter uitgeschreven en ontroerender. Ik zou Dertien zeker niet aanraden aan de huidige vierdes die volgend jaar misschien dezelfde opdracht krijgen.
Kelly gaf hierboven al een paar redenen waarom de auteur de titel van het boek veranderd zou kunnen hebben. Volgens mij is het voor de uitgeverijen ook gewoon noodzakelijk de titel te ‘vernederlandsen’ als je het boek in België wil verkopen.
Ik bedoel, als Vlaamse lezer ben ik veel minder geneigd een boek te kopen dat “Black Swan Green” heet dan als de titel ‘Dertien’ is. Volgens mij was het gewoon belangrijk voor de verkoop van het boek en was de verandering van de titel een marketingtruc.
Leeservaring
Zoals Claire en Kelly al eerder zeiden en zoals ik al eerder heb gezegd, duurt het echt ongelooflijk lang om het boek uit te lezen en gaat het echt niet vooruit. Net zoals Claire lees ik ook ’s avonds in mijn bed. Na een veertigtal bladzijden leg ik normaal mijn boek weg en kan ik goed slapen. Ook bij mij was het niet nodig om alle veertig de bladzijden te lezen om in slaap te vallen. Na vijf à tien bladzijden begon mijn aandacht te verslappen en begonnen mijn ogen dicht te vallen. Bijgevolg moest ik ook op andere momenten van de dag lezen als ik het boek ooit voor volgend jaar wilde uitlezen. Gisterenmorgen heb ik er twee uur en een half over gedaan om de laatste tachtig bladzijden te lezen. (Dus was het zo ongeveer middag toen het boek eindelijk uit was en kon ik spaghetti als ontbijt eten).
De verhaallijn vond ik niet zo slecht. Iedereen is dertien geweest (of moet nog dertien worden) en dus is het plot voor de meesten wel herkenbaar. Ik vond het soms ook wel enorm grappig de avonturen van Jason, die absoluut probeerde cool over te komen, te lezen.
Wat me wel stoorde was de lengte van het boek, waardoor het allemaal veel te langdradig werd. Mijn gevoel is dat de schrijver genoeg materie had om ongeveer een boek van een kleine tweehonderd bladzijden te schrijven, maar dat hij met alle geweld 360 bladzijden wilde publiceren.
Als het aan mij lag, had de schrijver gewoon ongeveer honderdvijftig à tweehonderd bladzijden minder mogen schrijven. Als hij nu het verhaal een beetje herschrijft en zoveel bladzijden zou weglaten, durf ik te wedden dat het hem nog lukt alles wat nu in het boek staat min of meer te beschrijven. Alleen zal het voor de lezer een beetje minder langdradig lijken en zal het ook hopelijk een beetje sneller gaan om te lezen.
• Dag iedereen,
Jason is zeer onzeeker en probeert cool voor te komen bij zijn vrienden. Als zijn neef hem leert roken, zegt Jason dat het goed smaakt gewoon om er bij te horen. Ook doet Jason alsof hij iets begrijpt ook al begrijpt hij het niet, als hij in de omgeving is van stoere mensen. Wanneer zijn tante, oom en neven op bezoek zijn, verstopt Jason alles wat voor hem van belang is en zet hij een masker op. Zijn gedichten waar hij trots op is, worden een verplichting van de school. En als hij ziet dat zijn kleine neef gepest word door Hugo , dan verdedigt hij zijn grote neef ook al is het tegen zijn zin. Hetzelfde geld bij het stelen van sigaretten en snoep in de winkel. De mening van anderen is van grote belang voor Jason en daarom lijkt hij soms een slecht karakter te hebben, maar Jason is een heel lieve jongen. De zus van Jason probeert altijd het laatste woord te hebben en is zeer brutaal. Ook noemt ze haar broer ‘Ding’, dit toont aan dat ze een heel slecht karakter heeft. Ik denk dat Julia dit karakter heeft, omdat ze nooit gestrafd word door haar ouders als ze iets verkeerd doet. Als Jason iets verkeerd doet word hij meteen gestraft. Ook kan Julia heel goed liegen en zorgt dit ervoor dat haar ouders niet altijd weten dat ze iets verkeerd heeft gedaan. Jason is jonger en word daarom meer in de gaten gehouden. Hij word dus gemakkelijker betrapt op heterdaad. Als hij zichzelf dan uit de problemen wil praten, daagt Hangman op en klinkt zijn excuse dus niet geloofwaardig.
• Dag iedereen,
Ik vind dat het boek informatief kan zijn. Je leert bijvoorbeeld dat stotteren en stammelen niet hetzelfde is en toch vind ik dat dit boek mensen met spraakstoornis niet veel gaat helpen. Meestal hebben kinderen problemen met gepest worden wegens zwakheden. En dit boek is op een vrij moeilijke manier geschreven. Dit boek is vervolgens ook voor volwassenen.. Ik vind dat David Mitchell een ander publiek had moeten kiezen bij het schrijven van zijn boek. Op die manier zou hij jongeren hebben aangetoond dat mensen met spraakstoornissen net als gewone mensen zijn. Het enig probleem dat ze hebben is dat ze soms sommige wooorden niet in één keer kunnen uitspreken. Volgens mij zal dit boek niet zo’n belangerijke rol spelen voor mensen met spraakgebrekken. Hoeveel mensen lezen dit boek? Hoeveel daarvan zijn er pesters? Als je echt iets wil veranderen aan de problemen van mensen met spraakgebrekken, moet je dat op een andere anier doen. Een iedee die volgens mij zou kunnen werken is als je bijvoorbeeld een tiental schrijvers verzamelten ze krijgen een opdracht om elk een boek te schrijven over hetzelfde onderwerp (spraakgebrek). Dan zullen er verschillende boeken verschijnen en als je een stijl van een bepaalde auteur niet graag hebt kan je een ander boek nemen van een auteur die je wel graag hebt. Zou dit project op het nieuws komen, zou er nog een groter publiek zijn. Pas dan denk ik dat literatuur een rol zou kunnen spelen bij het helpen van die mensen in de maatschappij.
Dag iedereen,
Mijn volgende reactie is de vergelijking tussen Jasons' schoolleven en het onze.
Vraag: Hoe realistisch is het schoolleven dat in het boek beschreven wordt? Welke verschillen en overeenkomsten zie je met je eigen schoolleven?
Persoonlijk vind ik het schoolleven in het boek vrij realtisch. Hij beschrijft zijn lessen zoals de onze. Het lijkt alsof zijn school, in de jaren tachtig, gelijk is aan onze school. Bij hem is er een schoolbus, bij ons ook. De verscillen zijn dan wel hoe hun klas genummerd word. Bij ons wordt hret jaar waarin je zit vooropgesteld, gevolgd met een letter van het alfabet. Bij hun worden er verschillende letters achteropgesteld en dat via het niveau. In Mater Dei wordt er geen onderscheid gemaakt tussen TSO en ASO. In Jasons' school heb je ook verschillende gebouwen waarin er les wordt gegeven. In verschillende "blokken" zoals er in het verhaal vermeld wordt. Bij ons zijn er gewoon 3 gangen met de nummeringen van de lokalen.
Als ik niet wist dat het boek zich afspeelde in 1982, dan had ik nooit over een vergelijking nagedacht.
Wel moet ik toegeven dat er in het boek niet veel verwezen werd naar zijn school. Er werd eerder gefocust op zijn spraakprobleem, zijn avonturen, het meisje waarop hij verliefd is en de befaamde Mevrouw Crommelnyck.
Mijn conclusie over zijn schoolleven en het onze is dat zijn school realistisch overkomt en er weinig verschillen zijn met de onze.
Groetjes,
Elise Humbeeck
Leeservaring:
Ik was erg gemotiveerd toen ik de korte inhoud van het boek 'Dertien' las. Tot ik het boek ging halen. Mijn mond viel open van verbazing, 360 pagina's?! Veel zin had ik er niet meer in. Maar toch, ik begon met goede moed en in het begin viel het wel mee. Maar na het eerste hoofdstuk was ik niet meer gemotiveerd. Nog vele pagina's stonden op mij te wachten. Ik las, maar erg veel vooruitgang kwam er niet. Zoals vele anderen las ik in bed, na 7 pagina's begon ik te geeuwen, maar ik gaf niet op! Sprak mezelf de moed in: 'Komaan Elise, nog even doorbijten!'
Hoe verder het boek evolueerde, hoe duidelijker het werd hoe het voelt om dertien te zijn. Zelf ben ik ook dertien geweest maar ik stamelde niet. Hij heeft zus die hem het 'Ding' noemt, een moeder die hem niet veel aandacht geeft en een vader die hem verbiedt om in zijn kantoor te komen. Dus erg fjn is het niet om in zijn situatie te leven.
In het boek wordt er veel afgewisseld met dialogen en zijn gedachten en zijn avonturen. Wat hij allemaal meemaakt met zijn vrienden en welke bijnamen hij en zijn vrienden krijgen. Hij kent de personen waarmee hij optrekt door en door.
Wel snap ik de auteur niet. Waarom 360 pagina's vertellen over een jongen die stamelt? Soms werden zijn avonturen en belevenissen net iets te langdradig waardoor ik gewoon die pagna's wou overslaan tot ik opnieuw een dialoof tegenkwa.
Ik verkies liever een boek met dialogen dan een boek vol met ervaringen en avonturen.
Dag iedereen,
Volgend vraag: De Engelse editie heet Black Swan Green, de Nederlandse vertaling heet Dertien. Wat kunnen de redenen zijn voor de uitgever om de titel te veranderen? Wat vind je van die redenen?
Ik denk dat de redenen voor het veranderen van de titel van het boek vooral is omdat Jason dertien is. Zo hebben we onmiddelijk een idee kunnen maken van de inhoud van het boek. Mijn eerste gedachten waren: Het hoofdpersonage is een jongen van dertien, een puber. Hierin wordt het verhaal vertelt van een jongen en met welke problemen hij kampt tijdens zijn puberteit. Hier is dat zijn stamelen en zijn thuissituatie.
Als de uigeverij de titel had behouden zoals 'Black Swan Green', dan had ik waarschijnlijk de link gelegd met een dorpje. Een verlaten dorpje, met enkele dorpsgekken. In Black Swan Green zou idereen iedereen kennen.
De uitgeverij heeft, volgens mij, goed geredeneert door de titel te veranderen.
Als de titel onveranderd bleef, dan zou je eerste gedacht fout zijn en zou je theorie eraan zijn. Met het gevolg dat je opnieuw moet redeneren: waarover zou het boek dan wel gaan? Het gaat toch over een dorpje?
En naarmate het boek dan vorderd, zal het uiteindelijk wel duidelijk worden.
Groetjes,
Elise Humbeeck
Hallo,
De vraag over hoe het voekde om derien te zijn is mijn volgende reactie:
'De leeftijd van dertien jaar is als "een heerlijke, vreselijke tijd. Geen jongen meer, ook nog geen tiener. Ongeduld maar ook timiditeit. Emotionele incontinentie." Hoe is het voor Jason om dertien te zijn? Hoe was het voor jou? Is wat Jason in dit boek meemaakt herkenbaar?'
Jason ziet zijn dertien-jaar zijn als een ware hel, denk ik. Hij stamelt, erg populair is hij nietc op school en ook thuis verloopt het niet erg vlotjes.
Zoals mevrouw Crommelynk zei dat dertien zijn een "heerlijke vreselijke tijd" is, vind ik dat persoonlijk ook.
Je bent dertien, geen kind meer, net geen tiener en ook voor je ouders en anderen niét volwassen. Zo voelde ik me ook. Ik vond het '13
zijn' niet erg "plezant". Om het in biologische termen te zeggen: 'Je lichaam verandert.' En dat ervaart iedere dertienjarige mee. Ookal merkt niet iedereen het. Je gedraagt je als een puber, iedereen merkt het. Het woordje "PUBER!" komt vaker uit vaders en moeders mond. Toen ik 13 was, was ik niet zo'n echte helse puber, denk ik. Oke, mijn ouders maakten wel een wat mee maar zaten niet met hun handen in het haar.
"Dertien zijn is ongeduld maar ook timiditeit."
Groetjes,
Elise Humbeeck
Dertien is mijn lievelingsgetal, dat is een reden waarom ik dit boek gekozen heb. Ik heb dit boek ook gekozen omdat de inhoud me aanspreekt en omdat het over problemen gaat, wat nu rondom ons ook kan gebeuren. Het kan een waargebeurd verhaal zijn. Wanneer ik dertien was heb ik veel meegemaakt, er zijn ook veel veranderingen in me opgekomen, en dat maakte mij nieuwsgierig over het boek. Wat Jason allemaal meemaakte enzovoort.
Ik zie dat ik niet de enige ben die er zo lang aan dat boek gezeten heeft! Net zoals Claire, Kelly en Anneleen, was Dertien voor mij een goed slaapmiddel. s’Avonds voor het slapen lag mijn boek altijd op dezelfde plaats, naast mijn bed op het nachttafeltje. In het begin had ik er veel moed voor, maar na een tijdje lijkt het dat het boek nooit uitgelezen zou worden. Het boek is veel te langdradig, het is ook vrij saai. Je hebt vlug de neiging om ergens anders met je hoofd te zijn. Na enkele bladzijden gingen mijn ogen stilletjes dicht. Vorige week ben ik zelfs in slaap gevallen met mijn boek in mijn bed. Ik ben blij dat het eindelijk uitgelezen is. Ik zou het boek volgend jaar zeker niet aanraden voor de huidige vierdes.
Wanneer? Dertien speelt zich af in de 20ste eeuw.
Waar? Het speelt zich af in een Brits dorpje ‘Black Swan’.
Vandaar ook de engelse titel van het boek ‘ Black Sawan green.
Waarom ‘Dertien’? Het boek moest vertaald worden naar het nederlands. Dat getal heeft veel meer te maken met het boek dan wat ik dacht. Ten eerste omdat het boek dertien hoofdstukken heeft, ten tweede omdat het hoofdpersonage, Jason Taylor, dertien jaar wordt in het begin van het verhaal en ten derde omdat het verhaal dertien maanden uit zijn leven verteld. Het nummer dertien is ook gezien als een ongeluksnummer, dus kan het een verklaring geven voor al zijn problemen tijdens de puberteit. Wie er in gelooft natuurlijk.
[Ik wil tussendoor zeggen dat ik net zoals Janina op een dertiende geboren ben, en dat het helemaal geen ongeluksgetal is!]
Personages?
Jason Taylor is een jongen van dertien jaar. Hij heeft één groot probleem die hem veel ongelukken brengt in zijn jeugd, namelijk dat hij stottert. Daarom word hij heel veel gepest op school. Stotteren betekent eigenlijk dat hij het eerste stuk van een woord zegt en zich niet kan tegenhouden om het steeds opnieuw te zeggen. Jason is een heel gevoelige jongen. Hij schrijft heel graag gedichten vandaar dat hij deel gaat nemen aan een Poëzieclub onder een pseudoniem zodat niemand hem kan herkennen.
Madame Crommelynck is een Belgische dame die Jason ontmoet heeft met die Poëzie.Zij toont heel veel interesse voor de poëzie van Jason.
Julia is de zus van Jason, zij is achttien jaar oud. Tussen hem en haar gaat het niet. Zij noemt hem ‘ding’. Dit is voor Jason nog een pak erger als je met iemand woont die je altijd voor niets uitmaakt en zomaar ‘ding’ noemt.
In dagelijkse situaties zie je ruzies tussen broers en zussen, maar iemand die je uitmaakt als 'ding' moet echt wel erg zijn, vind ik.
Het boek begint met het continu rinkelen van de telefoon in het kantoor van de vader. Waarvan is dit een vooruitwijzing? Wanneer wordt het duidelijk waarop dit een vooruitwijzing is? Wat is het effect van een dergelijke opening?
Dit is een vooruitwijzing dat de vader van Jason, Michael, een andere vriendin heeft. Deze pleegt spooktelefoontjes op alle momenten van de dag. Jason mag van zijn vader eigenlijk niet in zijn kantoor komen of de telefoon opnemen, waarschijnlijk uit angst dat Jason en zijn gezin erachter komen. Jason doet dit toch, maar de persoon aan de andere kant van de lijn antwoordt niet. Dit maakt het allemaal nog veel geheimzinniger. Waarom zou iemand de telefoon immers zo lang laten overgaan en dan nog niet eens iets durven zeggen?
We komen pas helemaal op het einde van het verhaal te weten dat dit eigenlijk een vooruitwijzing was. Dan pas wordt uitgelegd dat de vader van Jason een andere vriendin heeft. Eigenlijk hadden we het al veel langer kunnen vermoeden, omdat we door de spooktelefoontjes wisten dat er iets niet pluis was met de vader (en ook al omdat het op de cover van het boek staat).
Door op die manier te beginnen creëert de schrijver een extra spanning. De spooktelefoontjes vind je als lezer maar grimmig. Je beseft meteen dat de vader een belangrijk geheim heeft. Waarom zou hij de andere leden van zijn gezin anders uitdrukkelijk verbieden om zijn kantoor binnen te gaan?
Een vraag die er nauw bij aanluit is deze.
Al snel in de roman is het voor de lezer duidelijk dat het huwelijk van de Taylors om zeep is. Waaraan merk je dat? Is het voor Jason ook zo duidelijk?
De ouders van Jason maken voortdurend ruzie. Voor hen is er is altijd wel iets om over te discussiëren en meestal de stomste dingen eerst. Op bepaalde momenten in het verhaal praten de ouders helemaal niet meer met elkaar. Ze hebben ook nog maar weinig contact. Michael zit voortdurend in Oxford en Helena, Jasons moeder, is vijf dagen in de week in de galerij waar ze werkt.
Doorheen het verhaal wordt voor de lezer ook duidelijk dat Helena weet dat Michael een andere vriendin heeft. Op een bepaald moment zijn de twee aan het praten waar Jason bij is en staat Helena op het punt om het te zeggen, maar Michael trekt een gezicht waaruit duidelijk blijkt dat ze het niet moet zeggen waar Jason bij is. Als je als lezer op dat moment nog niet doorhad dat er iets niet klopte, kon je in ieder geval iets beginnen te vermoeden.
Op het einde zegt Michael aan Jason dat hijzelf en zijn moeder gaan scheiden. Voor Jason zelf komt het een beetje als een verassing. Ik denk niet dat hij het heeft zien aankomen. Voor zijn zus Julia, die achttien is, is het dan wel veel duidelijker. Zij heeft immers nog veel contact met Helena en we kunnen als lezer wel vermoeden dat zij er wel over praatten.
Jason merkte wel dat zijn vader en moeder meer ruzie maakten dan anders, maar wist niet dat zijn vader een andere vriendin had. De scheiding was dan ook een schok voor hem.
Ik vind het jammer dat het feit dat de vader van Jason een andere vriendin heeft op de cover van het boek staat. Als het er niet zou staan, ben ik er zeker van dat het bij mij heel wat langer zou duren eer ik het door had (meestal ben ik niet zo snel in die dingen). Op deze manier was er voor mij eigenlijk al een stukje plezier van het lezen en een stukje verhaallijn weg.
Omdat het boek een deel te maken heeft met zijn probleem en pesten, ook over gedichten schrijven, heb ik een gedicht gevonden die erbij past.
Een jongen klein maar fijn,
was blij om op de wereld te zijn.
Met zijn stotterprobleem,
was hij nou eenmaal geboren.
Zijn hele leven werdt hij gepest,
door zijn klasgenoten en de rest.
Maar hij kende ook mensen die hij kon vertrouwen,
dus moest hij niet de hele dag rouwen.
In de wereld worden veel mensen gepest,
en dat is niet al te best.
We zouden ervoor op moeten komen,
en de pesters moeten dwarsbomen.
Dat lukt niet altijd even goed,
maar hou toch goede moed.
We moeten onze aandacht naar de gepeste mensen richten,
om hun wonden vlug te dichten.
• Dag iedereen,
Ik wil wat meer informatie met jullie delen over David Mitchel en waarom hij dit boek schreef. Na mijn laatste reactie werd mijn nieuwschierigheid opgewekt. Waarom zou David Mitchell het onderwerp spraakstoornis gebruiken? Deze vraag zat me echt dwars. Ik heb dus wat informatie opgezocht op het internet. Dit is wat mijn zoektocht leverde:
David Mitchel lijdt zelf aan spraakgebrek. Toen hij dit boek begon te schrijven heeft hij geen historische feiten moeten nagaan, zoals in zijn andere boeken. David Mitchell heeft het boek uit herrineringen geschreven. Hij herrinerde zich de Falkenoorlog. Ook heeft hij zelf leren lezen met behulp van een metronoom en heeft hij een dakboek bijgehouden. Zelfs het anoniem schrijven van poezie heeft hij gedaan. Toch heeft David Mitchell wat onderzoek gedaan. Hij heeft herrineringen van oude klasgenoten geraadpleegd. Hij heeft hulp gehad om zijn oude klasgenoten te vinden, omdat hij geen gesloten wonden wou heropenen. Als voorbereiding op het boek is hij ook een avond samengekomen met vrienden en hebben ze bijvoorbeeld gezocht naar welke muziek nummers er in dat jaar werden gespeeld. David Mitchell gebruikt een zeer uitgebreid woordenschat in dit boek om aan te tonen dat hij zoals Jason al op jonge leeftijd veel synoniemen gebruikte. Zijn boeken in het Engels hebben ook heel wat symbolen, maar als de tekst vertaald wordt komen die symbolen er niet zo duidelijk in terug. Er is een symbool die ik nooit zelf zou hebben achterhaald, maar David Mitchell heeft het zelf uitgelegd. Het horloge van zijn grootvader dat word gebroken is een symbool voor het huwelijk van zijn ouders.
Nog nooit heeft een hoofdstuk in een boek me zo gefascineerd. In het begin dacht ik dat madame Crommelynck weer zo’n persoon was zoals er vroeger in het boek waren. Ik denk dan aan die zotte met zijn honden en de vrouw met haar zieke broer. Toen ik las wat madame Crommelynck tegen Jason zei, voelde ik me in een les godsdienst. Wat er geschreven staat over de waarheid, het schrijven, een andere naam gebruiken,... lijkt zo geloofwaardig, dat ik hier wel wou verder lezen zonder te stoppen. Ik heb toen eindelijk kennisgemaakt met de echte Jason. De dertienjarige jongen weg van al dat spokengedoe en de ruziënde ouders. Eigenlijk is hij wel interessant en begerig naar kennis. Maar natuurlijk mag niemand in Black Swan Green het weten. Hoe zouden zijn leeftijdsgenoten reageren? Dat is natuurlijk het probleem van de puberteit. Je hebt nog geen persoonlijkheid en je bent continu op zoek naar wie je echt bent. Jason wil natuurlijk in de groep van de “stoere gasten” horen en Dawn Madden (het meisje waarop hij verliefd is) van Ross Wilcox afpakken. Maar het feit dat hij stottert en zijn interesses vormen daarin een hindernis. Jason kan zijn gevoelens enkel via geschreven woorden uiten en gedichten schrijven is schaamtelijk voor iemand van zijn leeftijd. Ik begrijp nu het belang van madame Crommelynck. Zij helpt Jason te ontdekken wie hij is en leert hem zoveel nieuwe dingen over het leven. Soms doet ze het met harde woorden, maar ik denk niet dat ik haar woorden rap zal vergeten.
Hallo iedereen,
vraag: Mevrouw de Roo probeert Jason van zijn stotteren te verlossen. Op welke manieren probeert ze hem te helpen? En welke methoden gebruikt Jason om zijn stamelen voor de klas onder controle te krijgen?
Mevrouw de Roo is een spraaktherapeute die Jason helpt met zijn stotteren, of liever gezegd zijn stamelen. Jason heeft vooral last van zijn stamelen tijdens de winter. Hangman, zo noemt hij spraakprobleem, zorgt ervoor dat Jason problemen heeft met's-woorden'. Wanneer hij voelt dat hij gaat stamelen, zoekt hij snel een ander woord. Waardoor hij eigenlijk intelligenter gaat klinken. Maar welke jongen van dertien wil nu intelligenter klinken? Niemand toch?
Mevrouw de Roo heeft de opdracht gegeven aan Jason om een dagboekje bij te houden waarin hij al zijn stamelwoorden opschrijft en welke gevoelens hij daarbij heeft. Eigenlijk is het een idee van zijn vader, want hij wil hem ook van zijn stamelen af helpen.
In de klas heeft Jason er een hekel aan om voor de klas te spreken en is nooit kandidaat om iets voor te lezen. Hij ziet er dus verschrikkelijk tegen op wanneer hij de opdracht krijgt om tijdens de les iets voor te lezen. Daarom heeft mevrouw de Roo ervoor gezorgd dat hij dit niet moet doen door dit aan zijn leekracht te melden. Wanneer Jason dit hoort, is hij door het dolle heen en kan hij opgelucht ademhalen.
Groetjes,
Elise Humbeeck
- Al snel in de roman is het voor de lezer duidelijk dat het huwelijk van de Taylors om zeep is. Waaraan merk je dat? Is het voor Jason ook zo duidelijk?
Jasons ouders zijn al sinds het begin van het boek constant in ruzie. Jason is nog te jong om te snappen dat de relatie van zijn ouders niet meer is wat het geweest is.
Ookal beleven we het verhaal door Jasons ogen, toch is het voor ons als lezer duidelijk dat er iets gaande is. Als lezer krijg je vanaf het eerste moment tips die duidelijk maken wat er gaande is: ten eerste zijn er die rare telefoontjes, ten tweede is het feit dat de kinderen hun vaders kantoor nooit mogen betreden en de telefoon er nooit mogen opnemen een zeer raar fenomeen en ten derde is er het gesprek tussen zijn moeder en tante waar ze het hebben over die telefoontjes.
- Beschrijf de relatie van Jason met betrekking tot Neal Brose. Wat vind je van Neal?
Neal Brose is één van de populaire jongens. Hij heeft geen expliciete rol in het verhaal, maar hij is wel zeer belangrijk om vermeld te worden omdat hij de enige is die lief is tegen Jason en hem niet kleineert om stoer over te komen bij de anderen.
Jason heeft Neal wel graag om die reden. Maar echte vrienden zijn ze niet,
Neal is eerder een rolmodel voor Jason.
Mijn vorige reactie was een antwoord op mijn 2 vorige discussievragen.
Vraag: Al snel in de roman is het voor de lezer duidelijk dat het huwelijk van de Taylors om zeep is. Waaraan merk je dat? Is het voor Jason ook zo duidelijk?
Ik merkte het niet onmiddellijk, maar na een paar hoofdstukken had ik door waarom de kinderen de telefoon niet mochten opnemen. Dat het niet meer zo goed gaat tussen de ouders van Taylor bevestigde mijn voorgevoelens. Taylor had niet onmiddellijk door wat er gaande was. Hij had het pas door wanneer zijn ouders hem vertelden dat ze gingen scheiden. Zijn zus had het wel al langer door, ze is dan ook ouder en begrijpt zo’n zaken sneller.
Voor mij zou het bijvoorbeeld niet zo’n grote schok zijn moesten mijn ouders mij vertellen dat ze gaan scheiden. Maar ik ben dan ook beter op de hoogte van wat er tussen mijn ouders gebeurt dan Taylor. Ook mijn zus en mijn omgeving is daarvan op de hoogte. Taylor daarentegen is precies de enige die van niets afweet. Het was voor hem een grote verrassing.
Aansluitende vraag: Het boek begint met het continu rinkelen van de telefoon in het kantoor van de vader. Waarvan is dit een vooruitwijzing? Wanneer wordt het duidelijk waarop dit een vooruitwijzing is? Wat is het effect van een dergelijke opening?
Ik vond - zoals sommigen al hebben gezegd - het begin lijken op een urban legend. Ik verwachtte mij aan iets anders dan het uiteindelijke verhaal. Ik dacht dat alles meer rond de telefoon ging gaan, maar uiteindelijk ging het over Taylor.
Ik ga de volgende discussievraag beantwoorden:
- Hoe realistisch is het schoolleven dat in het boek beschreven wordt? Welke verschillen en overeenkomsten zie je met je eigen schoolleven?
Volgens mij is het schoolleven dat in het boek beschreven wordt zeer realistisch.
In elke school zijn er verschillende groepjes: de populairen, de seuten...
Maar in dit verhaal worden deze groepen lichtjes afgebeeld als stereotypen.
De populairen roken en komen samen om te vechten bijvoorbeeld.
Jason hoort eigenlijk nergens bij, hij is niet populair, hij is geen seut en komt door
zijn spraakgebrek zelfs dom over.
Mijn schoolleven is zeer verschillend van dat van Jason,
ik ben bijvoorbeeld niet het type dat me makkelijk laat doen of makkelijk laat beinvloeden door anderen. Als ik zou beginnen met roken, zou dat niet zijn omdat mijn vriendinnen me
beinvloedt hebben of om erbij te horen. Bij Jason was dit wel het geval.
Als ik een spraakgebrek zou hebben, zou mijn schoolleven er ook helemaal anders uit hebben gezien: ik zou waarschijnlijk associaler zijn en minder de behoefte hebben om zoveel
te praten.
De enige overeenkomst tussen mij en Jason waar ik op kan komen is dat wij beiden soms een dag hebben dat minder vlot verloopt op school, terwijl hij zich slecht voelt over zijn spraakprobleem zal ik mij eerder slecht voelen omdat ik er niet mooi genoeg uitzie. Natuurlijk is dit enkel een voorbeeld.
Ik wou gewoon nog even mijn mening zeggen over het boek.
Ik vond dat het verhaal beter kon uitgewerkt zijn rond het spraakgebrek. Ik dacht echt dat het daarover ging gaan. Ik was teleurgesteld. Er wordt wel constant naar verwezen, maar niet echt over gesproken. Dat vind ik jammer.
Ik wil graag even meedelen dat ik dit een zeer toffe en originele opdracht vond.
Het was zeer tof omdat je ook de reacties van andere leerlingen kunt lezen jouw reacties dus ook vkunt vergelijken met die van de anderen.
Ik heb deze opdracht eerlijk gezegd wel zeer hard onderschat,
ik heb er veel langer aan gewerkt als verwacht. Maar ik vond het geen saaie of irritante opdracht.
Het enige dat is tegengevallen is het boek zelf, maar dat is mijn eigen schuld.
Ik zou zeer graag een zin willen verbeteren uit mijn vorige reactie :
Het was zeer tof omdat je ook de reacties van andere leerlingen kunt lezen jouw reacties dus ook vkunt vergelijken met die van de anderen.
Wat ik bedoel is :
Het was zeer tof omdat je ook de reacties van andere leerlingen kunt lezen en jouw reacties dus ook kunt vergelijken met die van de anderen.
Al snel in de roman is het voor de lezer duidelijk dat het huwelijk van de Taylors om zeep is. Waaraan merk je dat? Is het voor Jason ook zo duidelijk?
In het begin begreep ik het verband tussen die telefoontjes en de ouders niet. Maar ik wist wel, dat de ouders veel ruzie hadden. Jason in nog vrij jong, en hij denkt er niet aan. Zijn zus had het natuurlijk wel door, dus was het voor Jason een grote schok, hij verwachtte het helemaal niet.
Jason mocht nooit het kantoor van zijn vader binnentreden, hij mocht de telefoontjes nooit opnemen, dit was al heel raar. Ik heb al een echtscheiding meegemaakt, die van mij ouders. Ik moet toegeven dat ik in het begin niet veel opgemerkt had, maar na een tijdje al je groeit begrijp je veel meer dingen en zie je ook veel meer. Ik heb het ook zelf ontdekt, wat nog erger is.
- Hoe realistisch is het schoolleven dat in het boek beschreven wordt? Welke verschillen en overeenkomsten zie je met je eigen schoolleven?
Het schoolleven vindt ik vrij realistisch tegenover nu. Ze geven niet zo veel informatie over de school zelf in het boek, maar ik heb gelezen dat er drie verschillende onderdelen waren in de school. In Mater Dei is dat niet zo, de school is een groot geheel, er worden geen vergelijkingen gemaakt tussen de verschillende richtingen. Bij onze scholen zijn er schoolbussen, dat bestond ook al in 1982. Eigenlijk zijn er dus geen grote verschillen.
Ja, hier ben ik nog. Ik had de eerste reactie geplaatst op deze opdracht en ik wou dan ook de laatste plaatsen, ik zal tot op het laatste moment checken dat er niemand mijn poging zal verpesten. Ik zou willen toevoegen dat ik deze opdracht echt leuk vond, het was iets helemaal nieuws voor ons allemaal. Het is heel origineel en het maakt de opdracht een stuk leuker, het heeft mij meer motivatie gegeven om het boek uit te lezen. Het boek heb ik niet goed gekozen, ik had het verhaal anders verwacht. Maar je kunt nooit weten of het verhaal je zal aanspreken voor dat je het boek hebt gelezen. Volgende keer beter!
Ik hoop dat iedereen al zijn reacties heeft geplaatst!
Nog een prettige avond aan iedereen.
Groeten
Céline
Eindelijk uitgelezen!!! Ik dacht dat het leuk ging zijn (dat heb ik in mijn eerste reactie geschreven), maar toch is het tijdens het lezen zelf wat tegengevallen. Want als je over het boek zelf nadenkt dan vind ik dat het wel de moeite waard is. Ik ga nu concluderen met enkele antwoorden op inhoudsvragen. Ten eerste: “ Taal is belangrijk in dit boek. ...? Hoe belangrijk is taal voor Jason?” Ik denk dat Jason zich in het begin van het boek niet bewust is van het belang van taal. Met taal kan je immers je gedachten verwoorden, oplossingen vinden zonder te vechten,... Ja, Jason heeft die taal nodig om zich te verdedigen tegen de pesterijen van zijn klasgenoten. De taal helpt hem dan ook om gedichten te schrijven en om woorden die hij niet kan uitspreken te vervangen door anderen.
De volgende vraag waarop ik een antwoord zou willen geven is waarom de Nederlandse titel anders is dan de Engelse. Ik heb hier twee redenen voor gevonden. De Eerste is, zoals Anneleen al zei, een boek met een Nederlandse titel is gemakkelijker te verkopen in België dan een boek met een Engelse titel. Ten tweede er is een nuance tussen het Engelse “Black Swan Green” en het Nederlandse “Dertien”. Black Swan Green is de naam van het dorp waar Jason woont, dertien is de leeftijd van Jason. Ik denk dus dat de vertalers een leeftijd een zeer aantrekkelijke titel vonden. Dat vind ik eigenlijk ook. Dertien past immers helemaal bij het varhaal, terwijl Black Swan Green er wat minder bij past.
De laatste vraag waarop ik een antwoord wil geven is: Hoe realistisch is het schoolleven dat in het boek beschreven wordt?...” David Mitchell is er in geslaagd om het schoolleven in Jasons school zeer waarachtig te maken. Pesterijen, klikjes en andere dingen in die aard zijn in elke school aanwezig en niet per se in een klas waar de leerlingen dertien jaar oud zijn. Ik denk niet dat er veel verschillen zijn met mijn eigen schoolleven, behalve dat de leerkrachten wat soepeler zijn geworden, maar je moet natuurlijk rekening houden met het feit dat we nu in 2008 zijn en niet meer in 1982.
Toen we deze opdracht hebben gekregen vond ik het een stomme opdracht. Maar nadat ik het had gedaan, is mijn mening wat veranderd. Ik heb een betere kijk op het boek gehad dankzij de reacties van mijn medeleerlingen en de inhoudsvragen die we moesten beantwoorden. Ik ben blij dat we is een originele boekbespreking hadden.
Een reactie posten