Keuze 5: De bekentenissen van Max Tivoli van Andrew Sean Greer (2004)
Max wordt verliefd op een buurmeisje, Alice, maar omdat hij zoveel ouder lijkt wordt het niets alleen krijgt Max herkansingen als hij haar later weer ontmoet en hij jonger is gegroeid en zij hem niet herkent. Tegen de historische achtergrond van San Francisco aan het begin van de twintigste eeuw, volgen uit Max' leven en zijn bekentenissen vragen over het karakter van de tijd, over schijn en werkelijkheid en over de liefde. De bekentenissen van Max Tivoli is een schitterende en gedurfde sprong van de verbeelding, en toont de wereld door de ogen van een 'monster' dat de zekerheden waarmee wij leven op losse schroeven zet, en daarmee belichaamt wat het betekent mens te zijn.
Vragen voor discussie:
- Ga na in welke mate De bekentenissen van Max Tivoli een romantisch boek is. Aanwijzingen hiervoor zijn er genoeg: de nostalgie van Max, zijn liefde voor Alice, de eenzaamheid van de personages, het voortdurend verwijzen naar maan en sterren,...
- Onderzoek op welke manier de auteur in dit boek spanning opbouwt. Denk hier ook aan de vertelinstantie die op bepaalde momenten expliciet tussenkomt in het verhaal.
- Bespreek volgende drie thema’s in dit boek: 1) het monster-thema; 2) herinnering tegenover realiteit; 3) vermomming; 4) vaderliefde.
- Dit zijn de bekentenissen van Max. Ze worden gepresenteerd als een dagboek. Vind je Max een betrouwbaar verteller of zijn de gebeurtenissen door zijn bril gekleurd? Bewijs met voorbeelden uit het boek.
- Maak een uitgebreide karakterschets van Max. Wie is hij? Hoe zit hij in elkaar? Hoe ziet hij het leven? Is zijn omgekeerde leeftijd het enige dat zijn geluk in de weg staat?
- Bespreek uitvoerig het personage van Alice. Ze is duidelijk een vrijdenkende vrouw, haar tijd vooruit. Wat nog meer?
- Max is een “freak of nature”, een monster. Ga in de literatuur- en filmgeschiedenis op zoek naar 5 boeken en/of films waar een “monster” de hoofdrol speelt. Hoe lijkt Max op deze figuren?
- De hoofdrolspelers in dit boek zijn allemaal eenzaam: Max vanwege zijn leeftijd, Alice omdat ze joods is en Hughie vanwege zijn homoseksualiteit. Bespreek uitvoerig.
- Andrew Sean Greers stijl wordt in recensies bewierookt als mooi en lyrisch. Bespreek zijn stijl met voldoende voorbeelden.
- Ga op zoek naar minstens 5 ernstige recensies van dit boek (zowel Nederlands- als Engelstalig). Vergelijk de recensies met elkaar. Welke positieve dingen en welke negatieve zaken worden over het boek aangehaald. Een goed startpunt hiervoor is volgende site: http://www.reviewsofbooks.com/confessions_of_max_tivoli
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
54 opmerkingen:
1.1) Leesbeleving
Wat ervaar ik als lezer? Wel, beste hypothetische andere lezer, ik vond het in het begin traag op gang komen, maar door het einde van het eerste deel veranderde dit. Omdat je namelijk te weten komt dat de mysterieuze Sammy naar wie het hoofdpersonage schrijft, eigenlijk zijn zoon is. Dat gegeven roept een heleboel vragen bij ons als lezer op zodat je echt moet verder moet lezen, of je het nu wil of niet. Max, een oude man in het lichaam van een kleuter, vertelt ons zijn levens- of is het nu eerder liefdes ?- verhaal. Door deze situatie is er echt een erg grappig fragment. Max is als kleine jongen geadopteerd door Mevr. Ramsey, en op een gegeven moment drinkt hij een Martinez, een mix van sterke drank. En het kwaad geschiede: de kleine Max wordt dronken. Dit is echt een hilarische scène met leuke dialogen, waar ik de ‘slappe lach’ van had. Maar er waren ook fragmenten van afschuw in het boek. Het eerst fragment speelt zich af in het begin van het verhaal, het moment waarop Max als 50-jarige door het leven gaat. Hij is verliefd op Alice, het 14-jarige buurmeisje, maar omdat hij eruitziet als een oude man, wordt hij ontmaagd door haar moeder. Dat vond ik echt verschrikkelijk om te lezen, ik begrijp echt niet dat hij geen nee heeft kunnen zeggen. Hij houdt van Alice, waarom heeft hij dan in godsnaam seks met haar moeder? En dan krijg je ook nog eens een beschrijving van een soort van voorbehoedsmiddel in die tijd, echt afschuwelijk moet dat geweest zijn. Dat bestond o.a. uit varkensdarm! Maar ook een ander moment, meer naar het einde van het verhaal toe, vond ik echt vies. Max, alias Asgar, en Alice zijn dus getrouwd en Alice wil weggaan bij hem. Maar hij wil dat niet en hij verkracht haar. Natuurlijk heeft hij er later spijt van, maar ik vond het echt erg voor Alice en gewoon pervers van Max! Maar ik zit wel met een vraag: Heeft Alice haar dan laten doen of niet? Ik veronderstel van niet, maar er staat niet vermeld dat ze tegenspartelde. Maar toch blijft het een ‘eikes’-ervaring.In het algemeen vind ik het tot nu toe een goed boek met een prachtige stijl, de schrijver gebruikt namelijk veel sfeerbeelden, stijlfiguren en vergelijkingen. Maar soms is het wel moeilijk te volgen, omdat Max van het heden naar het verleden springt en terug. Dus erg ontspannend is deze roman niet, je moet er je concentratie bijhouden. Het voordeel is wel dat Max zo meeslepend vertelt, dat je echt overladen wordt met gevoelens en echt meegaat in zijn verhaal. Ook zijn er veel verassingen, zoals de mysterieuze Sammy,die eigenlijk de zoon is van Max of de geaardheid van Hughie. Ook de inhoud is zeer vernieuwend, het is niet zoals andere verhalen, het is een geheel nieuw verhaal dat me boeit en me ook heel nieuwsgierig maakt naar de afloop ervan.
3) Leuke dingen
Max Tivoli vertelt ons het verhaal van Max, die oud geboren wordt en als baby zal sterven. Maar het vertelt ons vooral zijn liefdesverhaal en zoektocht naar zijn grote liefde: Alice. Ook ik heb gezocht, niet naar Alice, maar wel naar’ De bekentenissen van Max Tivoli’ van Andrew Sean Greer. Het begon allemaal, niet in de melkherberg, maar wel in de bibliotheek van Zaventem. Met de titel en de auteur in mijn hand, ging ik vol goede moed mijn boek halen voor Boekbespreking 2. Ik zag, ik kwam, maar nergens geen Max Tivoli te bespeuren. Dus ik ging naar de dame aan de balie, die mij doodleuk vertelde dat het boek uitgeleend was en dan ook nog eens gereserveerd werd! Door de deur waar ik eerst met een glimlach was doorgekomen, ging ik nu met hangende schouders buiten. Maar gelukkig zijn er nog bibliotheken in de wijde wereld, en met veel hoop ging ik naar de bibliotheek van Kortenberg. Maar ook daar was mijn boek uitgeleend. Om mijn verdriet te verdrinken in sappige roddels, ontleende ik dan maar een Joepie. De bibliotheek van Sint- Lambrechts-Woluwe: Nee. De bibliotheek van Sint- Stevens-Woluwe? Dat had je gedacht. Ik wou het boek zo snel mogelijk hebben om nog te kunnen lezen voor de examens, dus zat er niets anders op dan het te kopen. Dus ik stuurde Mevr. Ruelens, dat lieve mens, die nog geen examens had naar Tervuren om mijn boek te kopen. Op ‘De bekentenissen van Max Tivoli’ rust schijnbaar een vloek, ze hadden het niet in de winkel. Maar de dame achter de kassa gaf ons nog een sprankeltje hoop, het kon zijn dat het nog in het magazijn was. Ze zou over een week terugbellen. Na één week nog steeds niets, na anderhalve week nog minder. Ik was van plan om de leerkracht een mail te sturen met de tekst: 'Mag ik aub een ander boekje kiezen, want het wil me niet?'Maar toen kwam het verlossende telefoontje, na twee weken koortsig afwachten, met de mededeling dat het boek in de Standaard Boekhandel van Tervuren lag. Ik was ondertussen al in examens en ik heb weer eens beroep gedaan op Mevr. Ruelens om mijn boek te gaan halen. En uiteindelijk had ik het boek in mijn handen en… bleek het de engelstalige versie te zijn! Nee, nu heb ik jullie beet! Het bleek wel degelijk de Nederlandse versie te zijn en eindelijk kon ik na zovele inspanningen getrotseerd te hebben en lotgevallen doorworsteld te hebben, eindelijk aan mijn Max Tivoli beginnen…
1.2) Leesbeleving
Hij is uit! Jawel, ik heb eindelijk ‘ De Bekentenissen van Max Tivoli’ uit! Het einde van het verhaal is in een snelvaart de revue gepasseerd. Je werd met zovele nieuwe leeservaringen en gevoelens geconfronteerd, dat ik de laatste 100 pagina’s in een keer heb moeten doorlezen. Ik kan zelfs mijn leesbeleving aanvullen met een triestige en een grappige leeservaring. Ik zal ze chronologisch vertellen. Op een gegeven moment houden Hughie en Max een zoektocht naar Alice en Sammy. Maar Max wordt steeds kleiner en kleiner totdat hij zelfs een omgekeerde puberteit meemaakt. Zijn edele geslachtsorgaan werkt niet meer, het wordt zelfs zo slap als een tuinslang! Ik vond deze passage heel goed gevonden van de schrijver en het wordt heel grappig beschreven. En zo is het blijkbaar wel heel belangrijk voor jongens, die puberteit! Later, wanneer Hughie en Max Alice gevonden hebben, vraagt Max aan Hughie om hem achter te laten bij zijn gezin, zodat Alice hem als zoon kan adopteren en Max zijn laatste dagen bij zijn vrouw en kind kan slijten. Maar de volgende dag komt er heel erg nieuws, Hughie is met zijn auto in de rivier gereden en heeft zelfmoord gepleegd. En dan komt de lezer iets te weten wat me enorm geschokt heeft. Hughie was al heel zijn leven verliefd op Max, maar omdat hij besefte dat Max’grote liefde altijd Alice zal zijn en blijven, pleegt hij zelfmoord. Ik vond het zo erg voor Hughie, dat ik tranen in mijn ogen kreeg tijdens het lezen van deze passage. Ik ben al eens geconfronteerd geweest met een zelfmoord. Joke, een meisje van
19, was de dochter van een collega van mijn moeder. Zij was lesbisch, maar kon niet leven met die geaardheid. Ze heeft het altijd verzwegen en ze kon er niet mee leven dat ze verliefd was op een meisje. Ze heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd. Deze aangrijpende gebeurtenis in het verhaal liet me terugdenken aan Joke en wat het betekent voor mensen als hun liefde nooit beantwoord wordt, zoals Hughie, of als je je geaardheid niet kan aanvaarden, zoals Joke. Ik vond het een heel mooi boek, dat me niet loslaat. Ik zit namelijk met twee vragen, waar andere lezers misschien een antwoord op kunnen geven. Hoe kan het dat de mensen rondom Max nooit opgemerkt hebben dat hij voortdurend veranderde? Ik vond het heel vreemd dat niemand van de buren of zelfs ‘Mevr. Ramsey’ niet gezien hebben dat Max veranderde. Daar haal ik dan toch wel wat ongeloof uit. En mijn volgende vraag is er nauw mee verbonden. Op de laatste pagina van het boek staat dat dit verhaal gevonden is in originele manuscripten. Dus is dit bijzondere verhaal een waargebeurd verhaal of is het echt allemaal verzonnen door de schrijver? Want als het allemaal verzonnen is, dan is A.S. Greer echt een geniaal iemand. Want om zo’n wonderlijk en aangrijpend verhaal te verzinnen, hoedje af!
2.1) Inhoudelijke bedenkingen: over het verhaal
(waarschuwing: enkel voor lezers die het boek al uitgelezen hebben!)
‘De bekentenissen van Max Tivoli’ is zeker een romantisch verhaal, meer zelfs, het is een liefdeshistorie vol liefdesintriges. Max Tivoli is niet zomaar een man, het is een monster. In die zin dat het lichaam van Max achterwaarts groeit. Eerst wordt Max geboren als een oude, verschrompelde man van 70 en zal hij uiteindelijk sterven als een gave baby. Op 17- jarige leeftijd ontmoet hij zijn grote liefde, het 14-jarige buurmeisje: Alice. Samen met haar moeder, Mevrouw Levy, wonen ze onder Max en zijn ze joods. Door hun bizarre gewoontes en aparte religieuze gebruiken missen zowel de moeder als de dochter de aandacht van een man. Max en Alice, het begin van een hele mooie liefdeshistorie zou men denken, maar niets is minder waar. Max ziet er immers uit als een 55-jarige man en daardoor kan hun liefde niet voltrokken worden.
Max weet dat, toch wordt Alice voor hem een ware obsessie. Men spreekt hier dan niet van liefde, maar eerder van begeerte. Er is zelfs meer, de moeder van Alice is verliefd op Max en Alice is verliefd op de beste vriend van Max: Hughie. Hughie is een beetje een vreemde jongen, die een vreselijk geheim met zich meedraagt. Dit geheim zal pas op het einde onthult worden,hierdoor is hij erg eenzaam, hoewel dit in het begin van het verhaal niet zo erg opvalt. Hij komt de lzer over als een goedlachse jongen. Max hunkert ondertussen naar begeerte, Mevr. Levy profiteert hier natuurlijk van. Samen spelen ze het spel van liefde, onder een nachtelijke hemel met heldere maan en fonkelende sterren. De schrijver gebruikte hier een symbolische ruimte om de liefde te beschrijven, dat doet hij wel meer in het verhaal. Alice echter, wordt afgewezen door Hughie en zoekt troost bij Max. Ze kust hem, haar moeder komt het te weten, beschouwt Max als een vieze vent die niet van haar dochter kan blijven, en Alice verdwijnt voor de eerste keer uit het leven van Max. Max leven bestaat niet meer zonder Alice. Zelfs de oorlog of een ongeluk kan hem niets deren, zolang zijn grote liefde niet bij hem is. Maar dan kruisen hun levens elkaar voor de tweede maal. Max’lichaamsgroei is ondertussen gelijk met zijn mentale leeftijd en kan hem geen parten meer spelen. Ze trouwen en Alice wordt letterlijk de vrouw van zijn leven. Max doet alles voor Alice, geeft haar dure geschenken, ergert zich niet aan haar rommel,... Eindelijk wordt zijn liefde voor Alice beantwoord. Maar Alice heeft al veel meegemaakt en heeft een slechte eigenschap: ze wil steeds veranderen. Ze verlaat Max, alias Asgar.( Max heeft een andere identiteit aangenomen, anders zou Alice nooit op hem kunnen verliefd geworden zijn, na al wat ze met de 55-jarige Max heeft meegemaakt). Alice verdwijnt voor de tweede keer uit zijn leven. Ondertussen komen we wat meer te weten over Hughie’s geheim: hij is homo.
Max onthult zijn ware identiteit aan Alice, maar Alice gelooft hem niet en wil hem verlaten. Uit pure wanhoop verkracht hij haar, het monster in hem komt naar boven. Max is Alice voor eeuwig kwijt, denkt hij. Hij geeft de moed op, totdat hij hoort dat hij Alice een zoon geschonken heeft. Zijn vaderliefde komt boven en Hughie en hij ondernemen een hele reis om Alice en Sammy, de zoon, terug te vinden. Ze vinden elkaar terug. Max ziet zijn eerste en enige grote liefde weer: Alice. Alice ziet haar grote liefde weer: Hughie. En Hughie: zijn grote liefde zal altijd iets voelen voor Alice. Max ,die ondertussen een kind is, wordt geadopteerd door Alice. Hughie pleegt zelfmoord, omdat zijn liefde voor Max nooit beantwoord zou kunnen worden. Uiteindelijk slijt Max zijn laatste dagen bij zijn vrouw en zoon, onder de vorm van zoon en broer, en ook hij pleegt zelfmoord!
Mijn conclusie luidt:
'De bekentenissen van Max Tivoli' is dus wel degelijk een superromantisch verhaal!
2.2) Inhoudelijke bedenkingen: over de opbouw en stijl
Dit was een beetje de korte inhoud van een tragisch liefdesverhaal, maar hoewel het triest is, is het ook erg spannend. Dit komt onder andere door het vertelperspectief. Max vertelt de lezer zijn verhaal. Daardoor is het verhaal ook erg gevoelsvol, maar Max weet meer dan de lezer, waardoor wij als lezer steeds meer hunkeren naar nieuwe informatie, die Max dan beetje bij beetje prijsgeeft. Op een bepaald moment ziet Max een oog, hij vraagt de lezer van wie het oog is en zegt dan: ‘O, onoplettende lezer’. Als lezer zijn we geneigd om verder te lezen, we worden als het ware gedwongen om te vernemen van wie het oog is. Ook komt de lezer steeds voor nieuwe verassingen te staan, in elk groot hoofdstuk is er wel één grote verassing. Zo blijkt de mysterieuze Sammy,naar wie Max schrijft, niemand minder dan zijn eigen zoon te zijn. En zo blijkt Mevr. Demsey niemand minder dan Alice te zijn. Ook laat hij de lezer vermoeden dat er iets belangrijks te gebeuren staat zoals: ‘Waarom heb ik het gedaan?’. Dit creëert een spanning waardoor wij als lezer die bladzijden gaan blijven omdraaien…
De schrijver heeft een prachtige en verfijnde poëtische stijl. Zo gebruikt hij veel sfeerbeelden en symbolische ruimten voor verschillende scènes in het boek. Om bijvoorbeeld de liefde van Max voor Alice te beschrijven: ’Ze staarde de andere kant op waar de maan net boven de bomen uitkwam’. Of op het einde van het verhaal, waar Max heel droevig is: ‘Ik schrijf dit aan de oever van een murmelende rivier in het licht van de maan en de vuurvliegjes’. De rivier staat dan symbool voor de tranen van Max. A.S.Greerer gebruikt ook veel vergelijkingen zoals: ‘een traan als een Indiase bruid’. Hij gaat ook soms beroep doen op oudere verhalen zoals:’net als Demeter veranderde mijn wereld in een winter zonder haar’. Wat weer een vergelijking is. Ook vindt men enkele stijlfiguren terug, wat bewijzen zijn voor het lyrische taalgebruik zoals: ’ binnen de mossige muren van mijn mossige leven’.
Max vertelt ons dit verhaal uit zijn standpunt. Hij beschrijft ons de feiten hoe hij het zich herinnert en hoe hij ze op dat moment zag. Zo is hij heel zijn leven verliefd geweest op Alice en als hij bijvoorbeeld haar nieuwe vriend Harper beschrijft, dan kan hij heel jaloers uit de hoek komen zoals: ‘(…) dokter Harper, die onschuldige kwakzalver die mijn botten heeft bekeken’ . Men weet dus helemaal niets over Dokter Harper, alleen maar hoe Max hem zag. De bekentenissen zijn dus door een bril gekleurd.
2.3) Inhoudelijke bedenkingen: over de thema’s en andere recensies
In ‘De bekentenissen van Max Tivoli’ lopen 4 thema’s doorheen het verhaal. Het eerste thema is het monster-thema. Welk mens wordt nu geboren als een rimpelige, slechtziende, oude man van 70 en sterft als een gave baby? Zowel zijn moeder als zijn kinderjuffen beschouwen Max als een monster. Zij gaan Max ertoe brengen om zichzelf ook als een monster te beschouwen. Max gaat zich haal zijn leven moeten vermommen en gaat door zijn misvormde lichaam nooit kunnen zijn wie hij werkelijk is. Dit lichaam gaat hem zelfs voor de liefde in de weg staan. Voor mij roept dit monster echter geen afschuw op zoals Grenouille in het Parfum, maar eerder medelijden.Een tweede thema is de herinnering tegenover de realiteit. Max brengt ons zijn verhaal in hoeverre hij het zich herinnert. Hij kleurt zijn herinneringen soms zelf bij zoals op p.265. Op deze pagina voert hij een gesprek met Hughie, maar hij vertelt ons letterlijk dat hij de precieze bewoordingen niet juist herinnert en dat hij de herinnering dan wat ingekleurd heeft. Een derde thema is vermomming. Max lichaam groeit achterwaarts en al van kindsafaan heeft hij deze regel van zijn ouders meegekregen: ‘wees wie ze denken dat je bent’. Als Max een kind is, maar eruitziet als een 50-jarige man, dan moet hij zich ook voordoen als een man van 50, compleet met wandelstok en al. Dit geldt voor zijn hele leven waar hij zich zal blijven vermommen om problemen te vermijden, behalve op het moment dat hij 30-40 jaar is. Op dat moment kan hij eindelijk zijn wie hij werkelijk is, moet hij zich niet vermommen en valt zijn leven in de plooi. Het laatste thema is de vaderliefde. Op het moment dat hij verneemt dat hij Alice een kind geschonken heeft, onderneemt hij samen met Hughie een reis, om kost wat kost zijn kind te zien.
De vijf recensies over ‘De bekentenissen van Max Tivoli’ zijn in het algemeen zeer positief. Ze noemen A.S.Greerer ‘een veelbelovende schrijver die een uitermate goed en vernieuwend boek geschreven heeft’. Zo zegt een recensie dat dit boek ‘een prachtige en betoverende roman’ is. Men zegt dat de schrijver ‘heel mooi schrijft en een zeer grote verbeeldingskracht heeft’. Ook kan de schrijver alles ‘zo overtuigend vertellen dat je hem echt op zijn woord gelooft’, zegt een andere recensie. Nog een andere recensie verklaart:’ Het steekt boordevol plots, verassingen en onverwachte wendingen’. De laatste recensie dat ik gevonden hebt belicht ook het negatieve aspect van het verhaal van Max Tivoli namelijk: ‘soms klinkt het verhaal erg onwaarschijnlijk, wat de afwijking van Max betreft’. De recentist vraagt zich af bijvoorbeeld de vrienden van Max niet merken dat zijn lichaam abnormaal verandert. Ook ik vind dat de schrijver dit, toch wel belangrijke aspect van het verhaal, onbelicht laat. Maar ik ga er zeker mee akkoord dat het een prachtig, fantasierijk verhaal is, boordevol verassingen. Een echte aanrader.
2.2) Inhoudelijke bedenkingen: over de personages( waarschuwing: enkel voor lezers die het boek al uitgelezen hebben!)
Max is geboren als een monster. Dat heeft hij al van kindsafaan te horen gekregen, en zo noemt hij zichzelf ook in het boek. Doordat hij een monster is, voelt hij zich erg eenzaam, het is zelfs zo erg dat hij op zoek gaat naar mede- monsters die zijn afwijking ook hebben. Als hij beseft dat hij de enige is met deze afwijking, isoleert hij zich nog meer. Zijn moeder en oma schamen zich voor hem, hij heeft in zijn jeugd maar één vriend gehad en hij was meteen verliefd op het eerste meisje dat hij zag. Hij is erg onvolwassen, hij heeft immers nooit een jeugd gekend, hij moest namelijk in zijn jeugdjaren als 50-jarige door het leven. Dit vinden we dan ook terug in zijn onvolwassen idee van de liefde: er is maar één iemand dat hem gelukkig kan maken en dat is Alice. Max is erg zelfzuchtig, hij denkt alleen maar aan zichzelf en aan zijn eigen ellendige leven. Hij vindt dat melancholie zijn geboorterecht is. Hierdoor houdt hij geen rekening met Hughie, die al heel zijn leven een geheim meedraagt en zijn gevoelens niet kan uitspreken. Max is geobsedeerd door Alice en van al de andere vrouwen die hij ontmoet, breekt hij eens te meer het hart. Hij gelooft namelijk dat zijn liefde maar voor één iemand kan bestemd zijn, dat is Alice. Zo breekt hij bijvoorbeeld het hart van Mevr. Levy. Hij gaat met haar naar bed, maar bemint haar dochter. Hij is erg emotioneel, er zijn een paar momenten in het boek waar hij zijn emoties niet kan bedwingen en huilt als een klein kind.
Het boek en de film: ‘Het Parfum’, doen me heel erg denken aan het verhaal van Max. Grenouille, het hoofdpersonage, heeft een lichamelijke afwijking. Hij heeft namelijk geen geur. Hij is heel erg eenzaam, maar roept bij mij afschuw op. Hij vermoordt meisjes voor hun geur. Ook de film: ‘Edward Scissorhands’ is een voorbeeld van een man met een lichamelijke afwijking. Het hoofdpersonage heeft scharen in plaats van handen. Hij woont helemaal alleen in een verlaten kasteel, wat zijn eenzaamheid symboliseert. Dan hebben we ook nog de film: ‘The Elephantman’. Hier is het hoofdpersonage geboren met een misvormd gezicht, hij moet zich ook steeds vermommen en zijn gezicht uit schaamte verbergen. The Elephantman is bovendien erg eenzaam door zijn lichamelijke afwijking. 'Het monster van Frankenstein' is ook een heel bekend monster, dat erg eenzaam was, maar vooral de geschiedenis is ingegaan als ‘slechterik’. Tenslotte is er nog Quasimodo, het hoofdpersonage van ‘De klokkenluider van de Notre Dame’. Hij heeft een bochel en een misvormd gezicht. Hij woont alleen in de Notre Dame en heeft als enige vrienden een paar stenen waterspuwers. Ook hij is erg eenzaam en durft zich niet te tonen door zijn misvorming. Zijn grote liefde is Esmeralda. Op het einde van het verhaal trouwt hij met haar en wordt hij de held van het verhaal.
Alice is joods en woonde van kindsafaan alleen met haar moeder. Ze waren erg eenzaam door hun vreemde rituelen en joodse gebruiken en misten allebei de aandacht van een man. Ze laat zich niet doen en heeft een grote mond. Als kind wilde ze zich steeds ouder voordoen dan dat ze werkelijk was. Zo rookt ze op 14-jarige leeftijd sigaretten om ouder te lijken. Ze is snel verveeld en ze laat dat dan ook merken. Ook is ze erg zenuwachtig en kan ze niet blijven stilzitten. Dit kunnen we allemaal afleiden uit het moment waarop Max haar voor de tweede keer ontmoet in het café (na getuige te zijn van een ongeluk). Ze schaamt zich niet over wie ze is, ze draagt vreemde rouwkledij zonder zich iets aan te trekken van de reacties van de andere vrouwen. Ze heeft gestudeerd, is er fier op en is daarom op haar tijd vooruit. Een slechte eigenschap van Alice is dat ze steeds wil veranderen. Eerst een vrouw van een ontdekkingsreiziger, dan genieten van Asgar en uiteindelijk een moeder zijn. Ook is ze erg standvastig. Zo wil ze een eigen fotostudio en ze zal ze kost wat kost krijgen ook! Ze is een heel sterke vrouw die al heel wat heeft meegemaakt en dat siert haar. Ze wilde altijd al een kind en wordt dan ook een heel goede moeder.
Hughie is de beste vriend van Max. Als kind was hij een vreemde snuiter. Hij is erg grappig en daarom is Alice op hem gevallen. Hij bleef haar grote liefde. Later is hij getrouwd en kreeg hij een kind, maar nog steeds was hij niet gelukkig. Hij besefte namelijk dat hij homo was en ging dan alleen wonen met zijn minnaar Teddy. Maar nog steeds was Hughie niet gelukkig, op het einde weet men pas waarom. Hughie is al heel zijn leven verliefd geweest op Max, maar Max heeft dit nooit beseft door zijn egoïsme. Doordat Hughie met zienderogen moest toekijken hoe Max alles over had voor zijn enige grote liefde Alice, kon zijn liefde nooit voltrokken worden en besloot hij zelfmoord te plegen.
leuke dingen:
Uit voorgaande ervaringen met boekbesprekingen, leerde ik al dat ik mijn boek best zo snel mogelijk moest gaan zoeken in de bibliotheek. Ik besloot dus om de zoektocht naar mijn gekozen boek dadelijk, nadat de opdracht gegeven was, te starten. Ik wou namelijk niet met het probleem zitten, dat ik op het laatste nippertje geen boek zou hebben en mijn opdracht daardoor niet tijdig zou kunnen inleveren.
Slechts enkele dagen later had ik 'De bekentenissen van Max Tivoli' al in handen. Aangezien ik het boek pas na de examens wou lezen, besloot ik om het na drie weken te reserveren. Zo zou niemand anders dit boek ondertussen kunnen uitlenen in de bibliotheek. Dit bleek helemaal niet zo'n goed idee te zijn. Enkele dagen voordat de kerstvakantie begon, en ik dus stilletjes aan mijn boek wou beginnen lezen, belde de bibliotheek mij. Iemand was mij voorgeweest met het reserveren van mijn boek. Ik moest mijn boek al terugbrengen naar de bibliotheek voor ik er in was kunnen beginnen lezen! Ondanks mijn voorzorgsmaatregelen, gebeurde het onvermijdelijke toch: de tijd drong en ik had natuurlijk geen boek. De kans dat ik 'De bekentenissen van Max Tivoli' nog tijdig zou vinden was klein, doordat ik niet de enige was die het boek las en de opdracht al ingeleverd moest zijn binnen enkele weken. Na dat ergelijke telefoontje van de bibliotheek, bezocht ik nog enkele bibliotheken en verkoopsites van tweedehandsboeken op, maar helaas zonder resultaat. Natuurlijk zou ik dit bericht niet schrijven als ik mijn boek niet had. Zoals jullie dus al raden, kreeg ik (gelukkig) mijn boek nog te pakken. Na enkele bibliotheken te hebben bezocht, vond ik mijn boek toch nog in de hoofdstedelijke bibliotheek van Brussel en kon ik eindelijk beginnen lezen.
Leesbeleving2:
Ondertussen heb ik mijn boek uitgelezen en heb ik er dus een heleboel nieuwe leeservaringen om met jullie te delen. Na de uitgebreide beschrijving over Max zijn familie, woonplaats en geboorte komt er wat meer vaart in het verhaal. De lezer komt al snel te weten hoe de vork in de steel zit: Sammy, diegene waarnaar Max een brief schrijft, is zijn zoon. Hierdoor veronderstelde ik, dat Max iemand zal leren kennen en er waarschijnlijk een kind mee zal verwekken. De zoon Sammy riep bij mij alvast veel vragen op. Meneer Tivoli geraakt ook bevriend met Hughie, een leeftijdsgenoot. Hij is één van de enige buitenstaanders, die iets van Max ziekte af weet.
Max Tivoli leert ook de liefde van zijn leven kennen: Alice. Ze zijn beide tieners, maar het enige probleem is dat hij er uitziet als een 70-jarige opa en zij als een puber. Hij kan dus niet voor zijn liefde uitkomen en Alice ziet hem als een vaderfiguur. Uit ellende start Max een relatie met Alice's moeder. Dit vond ik echt afschuwelijk. Max had de geest van een 17-jarige, maar had seks met een vrouw van middelbare leeftijd. In mijn ogen maakt Max hier misbruik van Alice's moeder, hij gebruikt haar als troostmiddel. Zijn ziekte zou geen excuus mogen zijn om mensen te bedriegen en beliegen. Wanneer het Max allemaal teveel wordt en hij Alice kust, wordt hij door haar moeder als een pedofiel bestempeld. Alice en haar moeder verlaten de stad en verdwijnen uit Max zijn leven. Het heeft mij wel aangegrepen hoe hard Max wel niet om Alice gaf. In meerdere fragmenten treurt hij om Alice, hij drinkt om haar te proberen vergeten. Wanneer Alice en Max elkaar enkele jaren later opnieuw tegenkomen en zij hem niet herkent, starten ze een relatie. Dit vond ik eigenlijk wel hilarisch. Alice verkeert met de man of jongen, waarvoor zij enkele jaren geleden wegvluchtte. Alice heeft onbewust altijd van Max zijn karakter gehouden, alleen werkte het uiterlijk niet mee. Ook tegen haar liegt Max, hij maakt zich niet bekend als Max maar als één of ander Asgar van Daler die geen familie meer heeft. Ik heb nog altijd niet begrepen hoe iemand kan leven met zoveel leugens. Ik vind het erg dat Max denkt dat hij moet liegen om het geluk te vinden.
Verder in het boek, wordt Max geestelijk weer ouder, maar lichamelijk jonger. Werkelijk alles begint te krimpen. Ik vind het nogal zielig, dat hij eindigt als zoon van Mvr. Ramsey.
Het meest tragische fragment in mijn ogen was de zelfmoord van Hughie op het einde van het verhaal, omdat hij niet voor zijn liefde voor Max uit kon uitkomen. Ook de dag van vandaag is er nog steeds een taboe rond homoseksualiteit. Ik vind het zo triestig dat Hughie zijn hele leven lang nooit aan zijn liefde voor Max heeft kunnen toegeven. Al deze fragmenten van vreugde, verdriet, liefde en afschuw samengebundeld vormen een
prachtige roman. 'De bekentenissen van Max Tivoli’ is naar mijn mening een zeer meeslepende, aangrijpende en unieke roman.
leesbelevin1:
Ik ben nog maar net aan mijn boek beginnen lezen, maar heb toch al het één en ander ervaren als aandachtige lezer. 'De bekentenissen van Max Tivoli' is een verhaal dat mijn verbeelding overstijgt. Het gaat over een jongen die gevangen zit in het lichaam van een man van 70 jaar, een nogal ongewoon, maar uniek thema. Ik wou meer te weten komen over Max zijn ongewone ziekte of uiterlijke afwijking en hoe hij hiermee omging. Het begin van het boek boeide mij daarom ook dadelijk en ik verslond pagina na pagina.
Het verhaal is gepresenteerd in de vorm van een dagboek. Hierdoor kan je je beter inleven in de gevoelens en gedachten van Max, wat het verhaal ontroerend en aangrijpend maakt. Zo vertelt Max bijvoorbeeld hoe hij zich voelde als kind: lelijk, abnormaal, een monster en afgezonderd van de rest van de wereld. Wat ik echt erg vond, was toen Max vertelde dat hij elke dag uit zijn raam staarde naar spelende kinderen, maar zelf niet mee kon spelen. Die jongen heeft geen normale jeugd gehad en heeft zich nooit als een kind kunnen gedragen. Hierdoor besefte ik hoe moeilijk dit anders zijn voor hem wel niet moest geweest zijn.
In de eerste helft van het eerste deel van het boek vertelt Max ons wat meer over zijn geboorte en zijn familie. Dit geeft je ook informatie over de achtergrond waarop het verhaal zich baseert. Deze pagina's zijn zeer fascinerend en interessant. Max vertelt ons onder andere, hoe hij juist in elkaar zit en wat voor effect zijn ziekte op zijn jeugd had. Max beschrijft ons in een fragment hoe hij eruitzag bij zijn geboorte: hij rook muf, had een gerimpelde huid, was mager en had een puntige neus. Deze beschrijving is zeer plastisch, ik zag die lelijke baby daar al liggen.
Op een avond, wanneer Max nog klein was, zei zijn moeder hem: 'Wees wat ze denken dat je bent', Deze zin heeft mij wel gechoqueerd. Een moeder zou zoiets niet horen te zeggen aan haar kind. De moeder is bang dat Max niet aanvaard zal worden, als ze achter de waarheid komen. Als moeder zou ze haar verantwoordelijkheid moeten nemen en opkomen voor haar zoon door hem zichzelf te laten zijn.
De lezer wordt al snel geconfronteerd met het jaar 1940. Dit is de datum dat Max het lichaam zal hebben van een pasgeboren baby en dus zal sterven. Max zal misschien 70 jaar worden, maar eigenlijk zal hij al veel vroeger “dood” gaan naar mijn mening. In het lichaam van een baby leven al 70-jarige en je niet meer kunnen uitdrukken is geen leven meer.
In tegenstelling met de vorige schrijfsters (Eileen en Domino) heb ik het boek ‘De bekentenissen van Max Tivoli’ zonder problemen in handen gekregen.
Dit heb ik te danken aan mijn oma die zo lief is geweest om het in de bibliotheek van Knokke te gaan huren.
Zo kon ik meteen na de examens beginnen aan het meeslepende boek van Andrew Sean Greer. Het is een boek die mij enorm geboeit heeft omwille van het zo buitengewone thema, waar ik nooit tevoren over gelezen had.
Het boek gaan namelijk over Max en man die niet als een gewone baby geboren is, hij is geboren in het lichaam van een zeventigjarige.
Zijn lichaam ontwikkeld zich achterwaarts, wanneer hij dus twintig jaar is en het uiterlijk van een jonge man zou moeten hebben ziet hij eruit als een al redelijk oude man van vijftig jaar. En wanneer hij zestig is lijkt hij op een klein kind van tien. In plaats van als ‘normale’ mensen physisch ouder te worden naarmate men jaren bijkrijgt, wordt hij physisch als maar jonger en jonger om uitendelijk als kleine een baby te sterven. Soms is het verhaal moeilijk te volgen omdat je dit altijd in je achterhoofd moet houden.
Dit was natuurlijk niet praktisch omdat hij ten eerste een zeer zeldzaam geval was, hij heeft medische geschiedenis doorgenomen en vond slecht een paar mensen die op hem leken. Ten tweede was het erg irriteerend en frustrerend voor hem wanneer hij twintig was werden vrouwen van in de vijftig door hem aangetrokken en wanneer hij uiteindelijk vijftig was schonken jonge vrouwen hem glimlachjes en knipoogjes op straat.
Maar toch ontmoet hij doorheen zijn leven, de vrouw van zijn dromen : Alice, die ook de moeder van zijn zoon (Sammy) zal zijn.
Hij zal zijn hele leven door vaak bij haar zijn…
Maar over Alice vertel ik meer in een nieuwe commentaar.
Leuke dingen:
In tegenstelling tot Domino en Eileen had ik geen enkel probleem bij het zoeken van het boek in de bibliotheek, maar eerder bij mij thuis … . Ik zal beginnen bij het begin.
Uit de reactie die ik opgeving van de leerlingen over de 7 verschillende boeken die we konden lezen, kwam de titel ‘De bekentenissen van Max Tivoli’ vaak aanbod. Ik wist dat ik er snel bij moest zijn om een boek in handen te hebben en ben één dag nadat de opdracht gegeven werd naar de bibliotheek geweest in Kortenberg. Oef !! Gelukkig was het boek aanwezig. Pech voor Eileen, want ik was haar voor. Nogmaals sorry. Ik ben zo snel mogelijk beginnen lezen in het boek, maar met de examens in zicht moest ik het boek al snel opzij leggen.
Na de examens heb ik even geprofiteerd van de twee dagen delibiraties, waardoor ik het boek bijna helemaal vergeten was. Toen ik in mijn boek wou beginnen lezen, ontdekte ik dat het nergens te bespeuren was! Het angstzweet brak uit! Al ijsberend probeerde ik mij te herrinneren waar ik mijn boek het laatst gezien had.
Later op de dag had ik het boek nog steeds niet gevonden en vroeg aan mijn ouders en broer of zij het ergens hadden zien liggen. Toen mijn broer plots een glimlach kreeg tot achter de oren, wist ik al wat er gebeurd was. Mijn broer verstopt nogal graag andermans spullen. Eindelijk het boek in mijn macht, kon ik beginnen lezen in het meeslepende verhaal over Max Tivoli van de toen nog onbekende schrijver, Andrew Sean Greer.
Het boek ‘De bekentenissen van Max Tivoli’ wekte gedurende het lezen een mengeling van verschillende emoties in mij op. Zo zijn er momenten van droefheid bijvoorbeeld het zelfmoordplegen van Max’s beste vriend Hughie en het ‘zelfmoordplegen’ van Max zelf, momenten van ontgoocheling en onverstaanbaarheid. Maar er zijn ook vele mooie en spannende gebeurtenissen.
De regel ‘Wees wat ze denken dat je bent’ die Max’ moeder hem meerdere malen had herhaald, bleven Max zijn hele leven bij. ‘Wees wat ze denken dat je bent’ : hij had het geprobeerd maar toch moet het ontzettend moeilijk geweest zijn voor hem om zich te ontplooien, het leven te aanvaarden terwijl hij nooit kon zijn wie hij werkelijk was.
Een fragment die me sterk heeft ontgoocheld: wanneer Max die toen 17 was en verliefd op Alice - maar het haar niet kon duidelijk maken omdat hij eruit zag als een oude man van 60 -, op een avond met Alice en haar moeder een maaltijd deelde.
Hij vond het geweldig om met Alice wat tijd te kunnen doorbrengen en ‘s avonds was hij dolgelukkig toen hij een briefje kreeg waar opstond :
Max. Ik kan het niet meer verdragen. Kom om middernacht naar de tuin.
Het meisje van beneden.
Hoe groot moet zijn verbazing niet geweest zijn toen hij Alice’s moeder in de tuin zag staan, die hem dichterbij trok en kuste. Maar in plaats van zich te verweren liet Max zich doen.
Tja, hij was namelijk een jonge gast van 17 die nooit een vrouw van zo dichtbij had gevoeld en geroken, maar vandaar om de liefde met haar te delen.. ?!
Daar ging hij wel te ver, vooral als je weet dat zijn hart voor Alice klopte en verdorie niet voor haar moeder !
Ik las verder omdat ik wou weten of hij Alice nog ging tegenkomen, of hij met haar nog iets zou kunnen delen. En dan komt het moment dat hij haar terugziet juist na een ongeval, en dat hij weer even in haar nabijheid is!
En ook zijn laatste dagen brengt hij bij haar door, zij, de vrouw van wie hij altijd gehouden heeft !
Inhoudelijke bedenkingen
‘Ik zag dat de maan in haar kop koffie was gevallen. Hij worstelde daar als een mot heen en weer. Toen zag ik haar voorover leunen met haar mond tot een stille kus gevormd, en terwijl ze op het gerimpelde oppervlak blies om het af te laten koelen, zag ik de maan exploderen.’ Dromerig, romantisch, maar bovenal wondermooi. Dat zijn de kernwoorden die de lyrische schrijfstijl van A.S. Greer in dit fragment typeren. Met behulp van beeldspraak en poëtische formuleringen weet hij niet alleen een verhaal, maar een hele wereld te scheppen. Details komen tot leven en herinneringen worden afgestoft. De vele magische, melancholische momenten die uitvoerig beschreven worden staan in schril contrast met de harde realiteit van de ziekte van Max. Vervloekt gaat hij door het leven, van een bejaarde zonder levenservaring tot een verbitterd kind dat getekend is door zijn littekens in de liefde. Door een verstrooide fout van moeder natuur is hij immers gedoemd om omgekeerd door het leven te gaan. Nooit zoals de anderen, maar altijd anders. Het lot is niet iedereen gunstig gezind.
Geen twijfel mogelijk dat dit wel degelijk een romantisch boek is. De rode draad doorheen het verhaal is immers de obsessieve liefde van Max voor Alice. Het verlangen naar deze liefde, het hebben van deze liefde en ten slotte het verliezen van deze liefde vormt een stevige fundering voor het verhaal.
Leesbeleving
Toen ik op de flap van dit groene boek las dat het hier ging over een jongen die gedoemd was achterwaarts te verjaren, was ik, hoewel ik het een originele plot vond, niet bijzonder enthousiast. Het leek me nogal onwaarschijnlijk om me volledig in te kunnen leven, want het realiteitsgehalte was ver te zoeken. Maar ik moet toegeven dat meneer Greer mij aangenaam heeft verrast. Want hoe verder het verhaal vorderde hoe geloofwaardiger alles werd. Het leek wel eens allemaal te kunnen kloppen. En een lezer doen nadenken en dingen in twijfel laten trekken is al een heuse prestatie voor een schrijver.
Zoals ik al eerder had vermeld vind ik de schrijfstijl opmerkelijk. Want hoewel zijn ellenlange beschrijvingen veel doorzettingsvermogen van een lezer vereisen, het is steeds de moeite waard. Vooral details weet hij zo subtiel en fantasievol te beschrijven dat ze hun eigen leven gaan leiden. Personificatie is een techniek die deze schrijver als geen andere beheerst en die hij dan ook lustig toepast. Het fragment waarin Alice en Max in de tuin aan elkaar vastgekoppeld zitten met een haar vind ik het mooist. Terwijl Alice in een filosofische bui droomt over een andere toekomst droomt Max enkel over een ‘nu’ met haar. Zij weet dan nog niets van zijn onmogelijke liefde voor haar.
Leesbeleving :
Na heel het gedoe met mijn broer kon ik eindelijk mijn boek opnieuw openslaan. Het verhaal vertelt ons over Max, een jongen die geboren werd als oude man en naarmate hij een jaartje langer leeft, hij steeds jonger wordt. Een thema waar ik nog nooit heb over gelezen, maar cat mij wel enorm boeit. Je wordt vanaf de eerste pagina meegesleurd in héél zijn wereldje.
De auteur giet zijn verhaal in een soort van dagboek, waarin Max al zijn bekentenissen toevertrouwd aan een mysterieuze Sammy, waaraan Max wel heel fel gehecht is. Op het einde van het eerste hoofdstuk komen we te weten wie Sammy is, het is zijn zoon. Het wordt heel wat duidelijker, maar tegelijkertijd blijft de lezer zich toch vragen stellen ‘Hoe is het zover kunnen komen?’. Dit zet de lezer aan om het boek in één stuk uit te lezen.
In het eerste hoofdstuk maken we ook kennis met zijn moeder, een heel lieve vrouw, maar die toch haar eigen zoon een monster vindt. Zijn vader, die hij amper heeft gekend, vermits hij is verdwenen. Het buurmeisje Alice, zijn ware liefde waar hij heel het verhaal naar op zoek gaat en Mevrouw Levy, die de moeder van Alice is. Tenslotte heb je nog zijn beste vriend Hughie. Aan deze persoon heeft hij veel te danken. Hij is zowat de enige die hem echt begrijpt en die weet hoe hij zich voelt, iemand waar hij alles tegen kan zeggen.
Het hoofdpersonage leert Alice kennen wanneer hij en zijn moeder verhuizen naar South Park. Al vanaf de eerste keer dat de twee elkaar ontmoeten, is Max ervan overtuigd dat zij zijn ware liefde is. Alice moet echter niets van die oude vieze vent hebben. Max verlangt naar begeerte, maar deze wordt niet beantwoordt door Alice. Mevrouw Levy ziet zo haar kans om hem het hof te maken. Samen bedrijven ze de liefde in open hemel met een volle maan en fonkelende sterren. De schrijver gebruikt hiervoor een symbolische ruimte, zoals Eileen al vertelde in haar reactie. Heel het gebeuren vertrouwt hij toe aan Hughie. Al snel komt hij er achter dat Hughie en Alice een relatie hebben. Hij voelt zich verraden en er komt een punt achter hun relatie. Zo ziet Max zijn kans om Alice te troosten en maakt al snel gebruik van haar verdriet om haar te kunnen kussen. Mevrouw Levy komt hier echter achter en wil zo snel mogelijk verhuizen. Max begint alleen zijn zoektocht naar Alice. Jaren strijken voorbij en op de leeftijd van 35 komen ze elkaar, door een ongeval, opnieuw tegen. Hij verschuilt zich onder de naam van zijn vader, Asgar Van Daler. Al snel trouwen ze en zijn ze jaren gelukkig. Hughie is hierdoor op zijn tenen getrapt en laat een tijdje niets meer van zich horen. Alice ontdekt het geheim van haar echtgenoot. Uit wanhoop verkracht Max Alice en zij verlaat hem.
Toen ik deze scene las, kwam er een walgelijk gevoel naar in mij naar boven. Ik had dit nooit verwacht van Max. Ik dacht dat hij Alice graag zag.
Tot nu toe vind ik het boek in één woord fantastisch, maar ik denk dat er mij nog veel verrassingen te wachten staan, want ik heb hier en daar al wat reactie’s gelezen uit nieuwsierigheid. Volgens mij gaat het een einde worden dat ik niet verwacht.
Eerst wil ik met iets leuks beginnen, namelijk hoe ik aan het boek ben gekomen en wat ik tijdens het lezen heb ervaren.
Het was een vrijdag, anders dan de andere dagen want vandaag zouden we ons rapport krijgen en om twee uur zou ik het vliegtuig nemen richting Turkije.
Ik was zenuwachtig en tussen al dat gedoe moest ik ook nog naar de bibliotheek gaan om mijn boek te halen. Nadat ik mijn rapport had gekregen, nam ik de bus naar Evere.
Onderweg vroeg ik me af of ik dat boek in de bibliotheek zou vinden en of dat de bibliotheek open was. Ik ging dus de gemeente snel binnen en liep beneden naar de bibliotheek.
Ik ben direct naar een computer gaan zitten om de naam van de auteur, die ik vergeten was, te zoeken. Ik ging naar de G zoeken in de rekjes, nadat ik wist dat de auter Andrew Sean Greer heette.
En de eerste boek dat ik zag was De bekentenissen van Maw Tivoli. Je zou niet kunnen raden hoe gelukkig ik werd.
Ik leende het boek en ik ging razend snel naar huis.
Binnen tien minuten moesten we naar de luchthaven vertrekken. Ik was juist op tijd.
Omdat ik wist dat ik eigenlijk niet veel zou lezen in Turkije, begon ik al in het vliegtuig te lezen. Daarna herinner ik me niets meer. Mijn moeder maakte me wakker en het enigste wat ik herinner is dat ik het boek zo vast had in mijn armen dat je zou denken dat ze die zouden komen stelen.
Ik wist niet op welke pagina ik zat en zelfs niet wanneer ik in slaap was gevallen. Het was dus zeker een heel zware dag geweest voor mij.
Het ergste is dat een hostess, terwijl ze de maaltijden serveerde, me vroeg of dat het boek leuk was. Waarop ik gauw een antwoord moest verzinnen. Gelukkig vroeg ze niet waarover het gaat.
Leeservaring 1
Eindelijk begon ik na de vakantie mijn boek te lezen.
Al van de eerste pagina vond ik het boek ingewikkeld, de auteur somt allerlei dingen op waarvan ik bijna niets begreep. Ik dacht enkel dat het boek over een liefde gaat die niet te voltrokken is wegens fysische redenen. Met fysische redenen bedoel ik zijn uiterlijk die niet aan zijn leeftijd verantwoordt. Maar door die opsommingen geraakte ik in verwarring.
Ik zal jullie duidelijker schrijven welk zin ik bedoel met die opsommingen.
‘’Er zijn zoveel dingen die kunnen verhinderen dat iemand mijn verhaal ooit hoort: een sterfgeval dat moet worden verklaard, een vrouw die drie keer is bemind, een vriend die is verraden en
een jongen waar lang naar is gezocht. ‘’
Wanneer ik dit las wist ik dat dit meer dan een liefdesverhaal was. Ik wou het boek verder lezen.
Het eerste wat ik me vroeg was of een mens echt zoals hem zou kunnen geboren en of dat het verhaal waar of niet waar was. Wanneer ik verder las begreep ik wat hij bedoelde met een vrouw die drie keer is bemind, een vriend die is verraden ... enzovoort, voor het lezen dacht ik dat hij over ervaringen van andere personages had. Ik had niet voorspeld dat hij al deze dingen zelf had meegemaakt.
Het begin is wel moejlijk omdat hij van op het einde begint maar als hij het verhaal vertelt wordt alles duidelijker. Wat ik niet begrijp is hoe hij, terwijl hij van Alice houdt, met haar moeder heeft kunnen zijn. Als 17 jarige heb je toch liever niemand dan een oude vrouw? Bovendien is dat oude vrouw de moeder van zijn geliefde. Dat is iets dat ik echt vies vond en waarbij ik efkes bleef stilstaan. Ik begreep hem totaal niet. Het heeft waarschijnlijk te maken met de psychologie waarin hij zich bevindt. Ik moet nu aan deel drie beginnen en ik ben nieuwsgierig want ik wil weten hoe hij uiteindelijk met Alice heeft kunnen zijn.
Inhoudelijke bedenkingen 1:
Het monster-thema en de vermomming zijn twee thema's die nogal voor de hand liggen. Max leeft als baby in het lichaam van een man van 70 jaar. Terwijl hij geestelijk veroudert, verandert zijn ingezakte huid met rimpels en leverplekken geleidelijk aan in een strakke en jeugdige huid. Omwille van zijn handicap wordt hij door vele omstaanders als een monster beschouwd. Zijn moeder wil hem beschermen tegen de harde kritiek van de buitenwereld en zegt hem al van jongs af aan:” Wees wie ze denken dat je bent”. Max moet zich gedragen naar zijn handicap en niet naar hoe hij zich voelt. Hij vermomt zich voor de buitenwereld, behalve voor zijn beste vriend Hughie. Een ander thema dat door het verhaal heen loopt, is de herinnering tegenover de realiteit. Max vertelt het verhaal als een jonge baby, die zijn laatste dagen aan het aftellen is. Hij schrijft over zijn leven, de herinneringen die hem nog resten als oude man. En een laatste, maar toch belangrijk thema is de vaderliefde. Alice heeft Max een zoon geschonken, maar door zijn uiterlijk kan hij niet een normale vader zijn voor Sammy. Jaren nadat Alice met Max gebroken heeft, gaat hij met Hughie op zoek naar zijn zoon. Het verhaal is opgevat als een brief naar zijn zoon. Zijn vaderliefde wordt echt duidelijk wanneer Max in een fragment beschrijft hoe hij 's nachts met liefde naar Sammy’s adem luistert en hem bewondert.
'De bekentenissen van Max Tivoli' is zonder twijfel een romantisch boek. Heel het verhaal draait rond Max en zijn obsessie of liefde voor Alice. In het begin gaat het over de onmogelijk liefde van Max voor de 14-jarige Alice. Door zijn schijnbare leeftijd kan hij niet voor deze liefde uitkomen en gaat hij uit ellende liefde bij Alice’s moeder. Later gaat het om de liefde van Asgar Van Dale voor Alice, die ondertussen al een weduwe van middelbare leeftijd is. De vele verwijzingen naar de maan en de sterren, versterken de sfeer van de liefde en romantiek. Het feit dat Hughie zelfmoord pleegt omdat hij nooit is kunnen uitkomen voor zijn liefde voor Max en het moet aanzien hoe Max geobsedeerd is door Alice, maakt het boek nog romantischer. Alle personages in het verhaal zijn eenzaam en op zoek naar de liefde. Alice en haar moeder zijn Joodse weduwes, Max kan geen blijvende relatie starten door zijn ziekte en Hughie’s liefde voor Max zal nooit beantwoord worden. Hughie voelt zich anders dan de rest, hij draagt namelijk een enorm geheim met zich mee, niemand kent zijn werkelijke geaardheid. Max kan niet zijn wie hij is en kan dus niet omgaan met leeftijdgenoten, waardoor hij zeer eenzaam is. Alice is Joodse, door haar andere cultuur heeft zij zich altijd ander als de rest gevoeld. Gedurende het verhaal heeft Max ook voortdurend heimwee naar de tijd, toen hij nog de geliefde van Alice was en zij een perfect huwelijk hadden. Al deze liefdesperikelen en -affaires maken het verhaal zeer romantisch.
Inhoudelijke bedenkingen 2:
Max is een nogal zielige verschijning in mijn ogen. Zijn ziekte zorgt ervoor dat hij zich afzondert van de rest en zichzelf als een afschuwelijk monster beschouwt. Zijn enige vriend is Hugie. Max heeft veel zelfmedelijden, hij vindt zichzelf een hopeloos en lelijk persoon dat gedoemd is om een ongelukkig leven te leiden. Hij vindt zijn eigen leven zo ellendig, dat hij enkel aan zijn eigen problemen denkt en niet aan die van zijn vriend Hughie. Max is nogal egoïstisch, zijn eigen geluk primeert meestal. Max heeft maar één grote liefde in zijn leven en dat is Alice. Ondanks zijn liefde voor haar misleidt en beliegt hij haar toch, omdat hij denkt dat zij de ware voor hem is en ze moeten verkeren met elkaar. Een film, die veel gelijkenissen vertoont met dit verhaal is 'The Elephantman'. De ‘elephantman’ is een man met een misvormd gezicht. Hij isoleert zich van de buitenwereld uit angst voor kritiek en voelt zich daardoor zeer eenzaam. Een andere gelijkaardige film is: 'Jack'. Deze film gaat over een jongen die vier keer sneller veroudert dan anderen. Dit leidt er toe dat Jack zich op zijn vier jaar al moet scheren. De jongen is anders dan zijn vriendjes en wordt hierdoor uitgelachen en uitgesloten. In de film 'Mask' leidt een hele slimme, maar vreemde jongen aan een ziekte waarbij zijn hersenen doorgroeien. Hierdoor heeft hij een misvormd gezicht. Hij wordt moeilijk geaccepteerd door andere mensen. Ondanks zijn handicap, wil zijn moeder hem een zo normaal mogelijk leven proberen te geven. Net zoals Max vindt hij zichzelf afschuwelijk en zondert hij zich af. De beroemde Disney klassieker 'Belle en het beest' is ook een film met een monster in de hoofdrol. Het beest, dat ooit een knappe jongeman was, werd vervloekt door een vrouw, omdat hij verwaand was en de vrouw veranderde hem in een monster. Het beest gaat zich afzonderen van andere mensen en zichzelf verafschuwen. Max vindt zichzelf ook lelijk en vindt het normaal dat zijn familie geschokt was hem als baby te zien. Een laatste voorbeeld van een film, met iemand die een uiterlijk afwijking heeft, is ‘Dumbo’. Hij wordt, omwille van zijn grote oren, uitgelachen door de andere olifanten, waardoor hij zich zeer eenzaam voelt. Zijn enige vriend is een muis. In het boek is Max zijn enige vriend Hughie.
Alice is een zelfstandige vrouw, die voor haar rechten opkomt. Als kind was zij altijd al een buitenbeentje, doordat zij Joods was, en daardoor een andere levensstijl had. Alice heeft gestudeerd, wat in die tijd zeer ongewoon was voor een vrouw. Haar moeilijke jeugd maakte van haar een vrouw met een sterk karakter. Alice is een zeer slimme en ambitieuze vrouw. Ze droomt er bijvoorbeeld van om een fotoshop op te starten. Alice is verslaafd aan mannen en verslindt de ene echtgenoot na de andere.
Hughie is de beste vriend van Max. Hij weet alles over Max zijn ziekte en vindt hem helemaal geen monster. In tegenstelling, Hughie koestert hevige gevoelens voor Max. Hughie heeft een vrouw, maar houdt niet van haar. Hij is homoseksueel en kan hier niet voor uitkomen, waardoor hij zich zeer eenzaam voelt. Hughie staat altijd klaar voor Max en luistert naar zijn problemen.
Inhoudelijke bedenkingen 3:
Max vertelt ons zijn verhaal, van een verrimpelde baby tot een piepkleine oude man. De lezer komt te weten hoe Max zich voelde bij bepaalde situaties en welke emoties er bij hem naar boven kwamen: ”En dan als laatste nog iets waar ik koud van werd”. Hierdoor kan de lezer zich zeer gemakkelijk in het verhaal en de personages inleven. Het overvloedig beschrijven van emoties, zorgt ook voor spanning. Zo schrijft Max: “Mijn hart beefde omdat ik doodsbang was dat ze me had doorzien en mijn vel trok strak over mijn botten”. Max verhult stapsgewijs extra informatie aan de lezer, wat voor spanning zorgt. Hij vertelt ons zijn verhaal op een subjectieve manier. De gebeurtenissen zijn door zijn bril gekleurd. Het wordt de lezer zeer snel duidelijk dat Max niets moet hebben van de nieuwe vriend van Alice: Meneer Harper. De schrijver spreekt de lezer op verschillende momenten aan, zo zegt hij bijvoorbeeld: “Ik heb zoveel uit te leggen, maar om te beginnen moet u dit van me aannemen: inwendig word ik oud in dit ellendige... “. In het boek gebruikt Andrew Sean Greer vaak symbolische en sfeerscheppende ruimtes. Max, die elke avond opnieuw Mevrouw Levy's kleren had uitgetrokken en had geluisterd naar haar gegiechel in zijn oor noemt zichzelf “haar minnaar bij maanlicht”. Dit maakt het allemaal nog romantischer. De poëtische schrijfstijl van de schrijver kan je overal bespeuren, zoals bijvoorbeeld in de zin: “Ik schrijf dit aan de oever van een murmelende rivier. Een maan als een witte heks”. De schrijver gebruikt ook hilarische vergelijkingen om zijn gedachten uit te drukken: “dokter Harper, die eruitzag als de indiaan uit de sigarenwinkels”.
De vijf recensies die ik gevonden heb, waren allen positief. Het verhaal wordt als zeer origineel en apart beschreven. De poëtische schrijfstijl van Greer wordt op prijs gesteld. Ook staat er in één recensie geschreven, dat Greer het verhaal zeer geloofwaardig en boeiend heeft neergeschreven. De meeste voorkomende positieve commentaar in de recensies is dat het verhaal zeer meeslepend en ontroerend is. Een andere positieve zaak aan het verhaal is het hoge gehalte aan humor. Hier ben ik zeker mee akkoord, sommige fragmenten in het verhaal zijn enorm geestig. In één recensie vindt men het tekort aan spanning een negatief punt van het boek. Ik vind 'De bekentenissen van Max Tivoli' niet echt een spannend boek, maar toch slaagt de auteur erin spanning te creëren door bijvoorbeeld niet te vertellen wie Sammy is. Vele lezers beschouwen het boek als een prachtige en betoverende roman met een geparfumeerde stijl, wat terecht is naar mijn mening.
Max werd gerimpeld en verlamd geboren.
Hij zag eruit als een kabouter, een monster. Ik ging op zoek naar 4 films waar ook een ‘monster’ het hoofdrol in speelt. En dit was niet zo eenvoudig, want toen ik de vorige reacties las merkte ik dat vele van de films die ik gevonden had al vermeldt stonden.
De film die het meest overeenstemt met ‘de bekentenissen van Max Tivoli’ is het verhaal van ‘Jack’. De rol is geinterpreteerd door Robin Williams. Het verhaal gaat over een jongen die vier keer sneller groeit dan normaal. Omdat hij zo verschillend is krijgt hij thuis privé-les maar op een dag is hij het beu en besluit om net als alle andere kinderen naar een gewone school te gaan. In het begin is de aanpassing moeilijk omdat hij wordt uitgelachen door zijn kamaraden, maar na een tijd heeft hij al heel wat vrienden waar hij allerlei kattekwaad mee uithaald. In tegenstelling tot Max die doorheen zijn leven slechts één echte vriend heeft gehad : Hughie.
Max deed me meteen denken aan Jack, omdat ze allebei een groeiprobleem hebben, en zich moeilijk konden aanpassen in de samenleving.
Een andere film die gelijkenissen vertoond met het boek ‘de bekentenissen van Max Tivoli’ is ‘de klokkenluider’, waar Quasimodo -een misvormde dwerg- de monster van het verhaal is.
Hij wordt door iedereen gehaat en gevreesd door zijn indrukwekkent uiterlijk.
Maar ook hij is geen echt monster, hij wordt verliefd op Esmeralda –de knappe zigeunerin-
En zal er ondanks zijn lelijk uiterlijk alles voor doen om haar zijn liefde te uiten.
Dit deed Max ook met Alice.
Een andere klassieker is de ‘Belle en het beest’ waarin een knappe jongen tot monster wordt veranderd. Het beest verafschuwd zich, durft zich niet meer aan te kijken en zondert zich af !
Ook in ‘het lelijke eendje’ vind je gelijkenissen met het boek van Andrew Sean Greer.
Het zogezegd lelijke eendje is natuurlijk geen monster, maar is ook verschillend van de anderen en voelt zich daardoor slecht en eenzaam.
Al deze films hebben minstens één grote gelijkenis met Max. Ze zijn verschillend, anders…
Maar daarom niet slechter, van het beest tot Quasimodo, allen zijn het goede wezens.
Mensen die verschillend zijn moeten we zeker niet uitstoten, want we kunnen veel van hen leren !
Inhoudelijke bedenkingen
Een jongetje dat in een zandbak zijn levensverhaal neerpent kan je geen objectieve verteller noemen. Maar dat Max zelf deze bekentenissen vertelt geeft wel extra kleur aan dit verhaal. De auteur bouwt op een ingenieuze manier spanning op, want net wanneer er in het verleden van Max iets spannends dreigt te gebeuren schakelt hij over op het heden. Het is dus altijd even wennen wanneer hij overschakelt van klein jongetje in een mannenlichaam naar een man in een jongetjeslichaam. Van een ingewikkeld boek gesproken…
De aandachtige lezer wordt beloond door het steeds terugverwijzen naar vorige gebeurtenissen. Zo gaat er bij die lezer een belletje rinkelen als mevrouw Ramsey (aka Alice) haar heerlijke macaroni op tafel zet. Is mevrouw Ramsey, de moeder van Sammy, dezelfde persoon als Max zijn geliefde Alice? En is Sammy dan zijn zoon? Deze nieuwe wendingen geven de lezer weer voldoende nieuwsgierigheid om verder te lezen. De puzzelstukjes lijken plots allemaal in elkaar te passen. De auteur weet heel goed vroegere gebeurtenissen te koppelen aan het ‘nu’. Zo komt hij op het einde van het boek terecht op het moment waarmee het boek begint, te vergelijken met een cirkelstructuur. Op het einde van het verhaal zijn dan ook bijna alle vragen opgelost, zodat je als lezer met een gerust gemoed het boek kan dichtklappen.
Leuke dingen :
De bekentenissen van Max Tivoli, ja dat zou het boek worden dat ik ging lezen. Niet treuzelen en dus zo snel mogelijk naar de bibliotheek van Overijse. Gelukkig, het boek was niet uitgeleend, dat was al één ding, maar het boek in de rekken terugvinden dat was iets anders. Ik begon mijn zoektocht door het boekenrek naar mijn boek, maar het was nergens te vinden. Ik besloot dan maar naar de bibliothecaris te gaan en die wees me naar een klein apart rekje. De bekentenissen van Max Tivoli, gevonden! Het boek stond in een apart rekje, omdat het een recent aangekocht boek was.
Eens ik het boek had, heb ik nog wel even gewacht om er beginnen in te lezen. Op een dag in de kerstvakantie begon ik dan aan mijn leesavontuur. Nadat ik een aantal pagina’s had gelezen dacht ik, wat gaat dit hier traag vooruit. Ik besloot dan maar om mijn boek overal mee te nemen en als ik mij dan begon te vervelen kon ik mijn boek nemen. Die manier van lezen bleek nu ook weer niet geweldig, de hele tijd zitten kleine stukjes te lezen. Ik begon het gevoel te krijgen dat ik het verhaal niet meer zo goed kon volgen en ik begon dus met het boek thuis op rustige plekjes verder te lezen waar ik mij volop kon concentreren. Nadat ik overgestapt ben naar deze manier van lezen begon ik het boek steeds meer te waarderen en werd het soms zelfs moeilijk om even te stoppen met lezen. De meeste tijd heb ik tijdens het lezen doorgebracht in de zetel en in mijn bed, daar kon ik mij op de beste manier inleven in het verhaal.
Leesbeleving :
Deze week was zwaar voor me. Veel overhoringen en het toneelstuk ‘La guerre de Troie, n’aura pas lieu’ dat zeker een half uur is uitgelopen. Toch wou ik zo gauw mogelijk mijn nederlands boek uitlezen, want ik was zeer benieuwd naar het einde van het boek. Na de verkrachting, waar ik een walgelijk gevoel aan heb overgehouden, vertelde Max dat zijn leven helemaal niets voorstelde zonder zijn grote liefde Alice. Ik kon Max op dat moment niet volgen. Hij heeft het zelf uitgelokt dat Alice vertrok. Waarom verkracht je iemand, als het je grote liefde is ?
Ik las verder, misschien dat ik het antwoord nog te horen zou krijgen.
Max zocht steun bij zijn beste vriend Hughie, die hij een hele tijd in de steek heeft gelaten. Ik ben al snel te weten gekomen dat Hughie homo was. Dit verbaasde mij echter niet, omdat ik al vermoedens had en omdat ik hier en daar al wat reactie’s had gelezen, zoals ik in mijn vorige reactie vermeldde.
Jaren later krijgt Max te horen dat hij de trotse vader is van Sammy. Eindelijk komen we te weten wie die mysterieuze Sammy is, maar nog steeds geen antwoord op de vraag ‘ Waarom verkracht je iemand, als zij je grote liefde is?’.
Tijdens de verkrachting is Sammy verwekt en Max begint opnieuw te verlangen naar zijn ware liefde, maar omdat hij in zijn omgekeerde puberteit zit, weet hij dat hij geen kans maakt bij Alice.
Samen gaan Hughie en Max op ‘wereldreis’ maar ook op zoek naar Alice. Hughie heeft dit allemaal over voor zijn beste vriend, maar ook omdat hij homo is en zich goed bij jongens voelt. Dit is nochtans niet het enige. Hij is verliefd op Max !
Wat een schok. Heel het boek lang zijn deze twee al beste maatjes, maar nooit is hier iets over gezegd geweest. Ik leefde helemaal mee met Hughie, want Max leefde alleen maar voor zijn grote liefde. Hughie zijn liefde zal nooit beantwoordt worden en dat besefte ik maar al te goed.
Max leert in die tijd de volgende man van Alice kennen, Victor Ramsey. Hij weet te vertellen waar Alice en Sammy verblijven. Max ziet eindelijk zijn grote liefde terug. Alice ziet haar eerste liefde terug, Hughie. Hughie kan het niet meer aanzien hoe zijn grote liefde verslaafd is aan Alice en Sammy. Hij pleegt zelfmoord.
Bij deze scène heb ik toch wel even een traantje moeten wegpinken. Hughie liet heel zijn leven bepalen daar Max. Ik vond hem het meest sympatieke en het meest normale personage in het boek.
Max wordt geadopteerd door Alice, maar weer onder een andere naam. De kleine Hughie genaamd. Wanneer het jaar 1941 dichterbij komt, het jaar waarin Max gaat sterven, krijgt Max al snel zelfmoordneigingen en neemt een besluit. Hij wil onder dezelfde vorm sterven als zijn beste maat Hughie.
Het verhaal is een rollercoaster vol romantiek, emotie en liefde. De schrijver gebruikt zeer poëtische zinnen en verwijzingen, waardoor de lezer zijn verbeelding kan laten spreken. In het verhaal wordt ook bewezen dat haat en liefde dichtbij elkaar liggen. Hughie kan het niet verdragen dat Max steeds aan Alice denkt en is op een bepaald moment heel afstandelijk tegen Max. Tot op het moment dat Alice verdwijnt uit Max’s leven ziet Hughie zijn kans weer en steunt zijn beste vriend.
Het boek is in een meeslepend verhaal dat verteld over een jongen die opgroeit in een omgekeerde levenscyclus. Het is in één woord een pracht van een boek.
Inhoudelijke bedenking: over de uitgebreide karakterschets van Max
Max wordt geboren met een omgekeerde levenscyclus. Zijn lichaam ontwikkelt zich van oud naar jong. Iedereen beschouwt hem als een monster. zijn moeder gaf hem één belangrijke regel mee : ‘Wees wat ze denken dat je bent’. Hij kleedt zich zoals hij zich moet kleden, eerst als een oude man en naarmate hij jonger wordt veel stijlvoller.
Vaak voelt hij zich eenzaam en gaat na of er nog mensen zijn met dezelfde ziekte als hij. Hij is de enige. Niemand moet hem hebben, behalve één iemand. Hughie, zijn enige beste vriend. Hij heeft één grote liefde. Het buurmeisje, Alice.
Max gedraagt zich erg onvolwassen (soms begint hij te wenen als een klein kind als het niet naar zijn zin is) en Hughie zegt hem dan ook hoe hij zich moet gedragen, kleden, enz. Hij heeft ook geen jeugd gekend, omdat hij zijn jeugd had toen hij 50 was en door de regel van zijn moeder kon hij zijn jeugd niet laten uitschijnen.
Max sleurt overal zijn ziekte mee en denkt altijd aan hem en zijn elledige leven dat hij zal lijden, maar toch wil hij ook zeer gelukkig worden. Hij is dus zeer egoïstisch. Dit is ook het geval bij Hughie. Hij heeft hem alleen maar nodig om op zoek te gaan naar Alice, voor de rest denkt hij zelf dat Hughie hem vervangt door zijn andere vrienden, die tot een hogere klasse behoren. Hugie heeft het hier moeilijk mee, want hij draagt al heel zijn leven een geheim met zich mee, dat hij niet durft te openbaren.
Hij maakt het Hughie zeer moeilijk met de liefde die hij voelt voor Alice. Hij zei: ‘Iedereen is iemands grote liefde.’ Voor Max bestaat er maar één liefde en maar voor één iemand.
Max is egoïstisch en tergelijkertijd zeer teergevoelig. Deze karaktertrekken vinden we heel vaak terug in sprookjes. Kijk maar naar Belle & het Beest.
Het Beest wil dol graag gelukkig zijn, maar door zijn lichamelijke afwijking, denkt hij voortdurend pessimistisch. Tergelijkertijd wil hij ook alles naar zijn zin hebben. Niemand mag iets in zijn kasteel, alles moet zoals hij het zegt en daar is geen woord tussen te krijgen. Belle verandert zijn wereldtje, maar hij is zo koppig dat hij het niet wil inzien. Hij krijgt voor het eerst de kans om liefde te leren kennen, maar hij negeert zijn gevoelens en zijn wensen.
Inhoudelijke bedenkingen
Net als Eileen heb ik ook wel mijn bedenkingen bij de reacties van de omgeving op de ziekte Max. Als Mary zijn kindermeid zijn ziekte doorhad, waarom dan zijn kok of privéleraar niet? En mevrouw Ramsey moet toch enige gelaatsuitdrukking van haar gewezen echtgenoot herkend hebben in haar gloednieuw adoptiekindje? Zou ze de link echt niet kunnen leggen hebben na deze drie voormalige ontmoetingen met Max? Hij heeft haar immers in een ver verleden verteld dat hij zich voelde als een zeventienjarige die opgesloten is in een lichaam van een bejaarde man.
Alice is duidelijk een vooruitstrevende vrouw voor haar tijd, erg onafhankelijk en sterk maakt ze een diepe indrukking op vele personen in haar omgeving. Later wordt ze dan ook een ambitieuze kunstenares. Maar net zoals haar moeder lijkt ze telkens weg te vluchten voor haar problemen, die in haar geval keer op een keer een man blijken te zijn. Pas wanneer ze een zoontje krijgt wordt haar leven iets standvastiger en besluit ze te blijven waar ze is. In de tijd dat Asgar (alias Max) haar echtgenoot is, toont ze zich als een voorbeeldige geliefde, steeds speels en goedgezind. Asgar daarentegen kan hiervan niet ten volle genieten omdat zijn angst groeit om haar te verliezen. Net zoals wanneer je een hoopje zand te hard wil vasthouden, het zand je tussen je vingers langzaam ontglipt, raakt hij hierdoor ook zijn mooie Alice kwijt. Hoewel haar hart nooit volledig uit is gegaan naar Asgar. Nee, het is de rosse Hughie die altijd haar grote liefde is geweest. Die op zijn beurt heel zijn leven enkel oog heeft gehad voor zijn beste vriend Max. Maar Max, die verblind was door ‘zijn Alice’ zal nooit kunnen toegeven aan deze liefde. Een zeer tragische vicieuze ‘liefdescirkel’ die eindigt met twee pijnlijke zelfmoorden.
Drie personages elk met hun eigen belemmeringen en eenzaamheden vonden troost in elkaar. De homoseksualiteit van Hughie werd goed opgevangen door Max, terwijl Hughie de ziekte van Max als één van enige slechts een banaliteit vond. Max hielp zijn twee Joodse onderburen maar al te graag met het inschenken van thee, wat hun religie hen verbood. Alice en haar moeder genoten van de kopjes thee met hem. Haar moeder niet enkel daarvan trouwens.
Leuke dingen
Er was eens een maand of twee geleden in het dorpje Hoeilaart een gezellig muffig bibliotheekje met uitgerekend één exemplaar van het ondertussen welgekende boek ‘De bekentenissen van Max Tivoli’. Helaas woonden er in datzelfde dorpje twee meisjes die allebei net dit boek wilden lezen voor een leesopdracht, waarbij ze berichtjes moesten posten op een zekere leesclub. En jammer genoeg, traag dat ik ben van nature, was het boek uitgeleend voor ik het wel en goed besefte. Maar gelukkig was Oona zo lief om het boek in een sneltempo uit te lezen en het daarna aan mij te bezorgen. Wat haar trouwens een boete opleverde die ik nog steeds van plan ben terug te betalen.
Elke avond voor het slapengaan moesten er telkens minstens tien pagina’s doorgejaagd worden. Bed en bad waren de meest geschikte leeslocaties, het bad is dan ook verantwoordelijk voor de lichtroze shampoovlek op pagina 124. En zoals de meeste wel al voorspellen, heb ik het boek een aantal keren moeten redden voor een gruwelijke verdrinkingsdood. Twee keer dreigde het boek net zo’n tragisch ongeval te ondergaan als wijlen Heath Ledger. Maar slechts enkele onschuldige druppeltjes wisten het boek nat te maken, waardoor het er na luttele seconden onder de haardroger weer even keurig uitzag als in de bib.
Leesbeleving:
Verwondering, ongeloof, ontroering, medelijden,... dit zijn allemaal gevoelens die ik tijdens het lezen van dit boek heb ervaren. Volgens mij heeft Andrew Sean Greer hier prachtwerk geleverd. Nog nooit tevoren heb ik een boek gelezen waarbij het onderwerp mij zo aanspoorde om verder te lezen.
‘Ik heb zoveel uit te leggen, maar om te beginnen moet u dit van me aannemen: inwendig word ik oud in dit ellendige lichaam. Maar uitwendig - in ieder deel van mij behalve mijn geest en ziel - word ik jong.’ Toen ik dit las dacht ik heel even, dit is gewoon belachelijk! Zoiets had ik van mijn hele leven nog nooit gehoord en ik wist meteen dat ik mij volledig in het hoofdpersonage, Max Tivoli, moest proberen in te leven. Dadelijk kreeg ik enorm veel medelijden met Max en zeker wanneer hij als 17-jarige jongen, lijkend op een bejaarde van 70, verliefd werd op Alice. Zijn beste vriend Hughie, eveneens 17 jaar, had in tegenstelling tot Max wel succes bij Alice. Ik vond dit zo erg voor Max dat ik zelf bijna een traantje heb moeten wegpinken.
Gelukkkig komt er na de regen zonneschijn. Wanneer Max een twintiger is en er steeds jonger begint uit te zien komt hij Alice die al verscheidene jaren uit zijn leven is verdwenen opnieuw tegen. Alice is dan een vrouw van in de dertig. Op dat moment voelde ik mij denk ik even gelukkig als Max zich toen voelde. Eindelijk eens goed nieuws voor die arme man!
Naar het einde van het boek toe heeft er iets mij echt wel aangegrepen. Het moment waarop Max er even oud uitziet als zijn eigen zoon, Sammy, en met hem speelt alsof het gewoon een vriend van hem is. Wat voor een gevoel er dan door Max moet hebben heengegaan is gewoon niet te beschrijven denk ik. Je ziet er even oud uit als je zoon, maar je bent zijn vader en je zoon weet niet dat je zijn vader bent...
Beste lezers, in mijn vorige reactie heb ik namelijk een foutje gemaakt en bij deze zou ik die fout graag rechtzetten. Op het moment dat Max een zeventienjarige jongen is ziet hij er wel geen 70 jaar meer uit. Nee, op dat moment ziet hij er wel nog veel ouder uit dan zeventien, maar eigenlijk ziet hij er dan uit als een man van in de begin jaren 50.
Het is eigenlijk bij zijn geboorte dat Max het uiterlijk heeft van een oude man van 70 jaar.
Inhoudelijke bedenkingen :
‘De bekentenissen van Max Tivoli’ een romantisch boek ? Jawel, voor mij is dit verhaal romantisch, hoewel ik het ook als een zeer tragisch verhaal beschouw. In het hele boek wordt voortdurend gesproken over Max’ liefde voor Alice. Die liefde voor Alice heeft zijn positieve en ook minder positieve kanten. Op zijn zeventiende maakt hij bij Alice geen schijn van kans door zijn ziekte, later zal hij meer geluk bij haar vinden. Doorheen het hele verhaal fantaseert hij ook veel over Alice en probeert hij te voelen hoe zij zich voelt. Hieruit blijkt dat Max smoorverliefd is op Alice.
Max draagt het geheim met zich mee dat hij naarmate hij ouder wordt er steeds jonger zal beginnen uitzien, enkel Hughie, Max’ beste vriend weet hiervan. Max zal het door zijn ziekte dan ook niet gemakkelijk hebben wat betreft liefde. Hughie zelf heeft namelijk ook een geheim dat hij heel lang verborgen houdt.Hij voelt zich aangetrokken door mannen, hij is homo. Doordat de beide vrienden deze geheimen voor zich houden kunnen ze zich niet voordoen zoals ze werkelijk zijn. Hier wordt de eenzaamheid van deze twee personnages toch wel in de verf gezet. Ze zijn eenzaam, ze hebben niet echt iemand met wie ze hun gevoelens kunnen delen.
Op zich vind ik dit werk van A.S. Greer niet echt spannend maar toch wekt hij in sommige passages een vorm van spanning op. Doordat dit boek in dagboekvorm is geschreven weet het hoofdpersonage Max natuurlijk al hoe zijn hele leven verloopt en dat weet de lezer nog niet. Hij vertelt over zijn verleden, maar net op de momenten dat de drang om het verdere verloop van een passage te weten te komen verschrikkelijk groot is, schakelt hij eventjes terug over op het heden. Met deze techniek weet de auteur toch wel spanning op te wekken in het verhaal.
Dat is bij deze genoteerd, Anne-Sofie. De boete bedraagt 68 eurocent plus de verzendingskosten die 50 cent bedragen, samen maakt dat dus 1 euro en 18 cent (waarvoor je in de dagbladhandelaar ‘Domino’ op het marktplein van Hoeilaart net geen pakje kauwgom van het merk BubbleGum kan verkrijgen). Ik hoop van harte dat we deze zaak onder ons kunnen afhandelen zonder de Italiaanse maffia erbij te betrekken.
Maar om ook toch maar een grappige anekdote te vertellen, zal ik met schaamte meedelen dat ik zeker drie volledige kwartieren staan zoeken heb naar dé Max in die zogenoemde muffe bibliotheek. Wanneer gaan de mensen eens leren om de boeken die ze uit de rekken halen er terug, op dezelfde plaats, in te zetten. Maar neen, soms is dat teveel gevraagd, soms beleven deze mensen plezier aan het feit dat een onschuldig meisje en een niet zo onschuldige bibliothecaris lang moeten zoeken naar een boek van ene meneer Greer, dat dan onder de letter K blijkt te staan. Sadisten!
Toen ik, na drie kwartier in de bib doorgebracht te hebben, terug thuis kwam, bleken mijn ouders en mijn broertje weg te zijn. Ik was natuurlijk, door mijn eeuwige slordigheid, mijn sleutel vergeten. Heb ik me dus maar in de tuin gezet met onze Max waar ik de eerste pagina’s gelezen heb (in de kou). Wat was het gezellig!
1.leesbeleving
Wat is mijn ervaring tijdens het lezen? Dit is een vraag die ik aan mezelf wel eens stel. Tijdens het lezen van dit boek, bleef ik in het begin van het verhaal wel degelijk op mijn honger zitten. Vooral in het eerste deel gaat het niet echt vooruit. Het verhaal is voor mij als lezer nogal vaag omdat ik met een heleboel vragen blijf zitten. Als lezer ben je dus wel verplicht om het boek verder te lezen als je het antwoord wil weten op al je vragen. Als je het boek bekijkt langs de buitenkant dan denk je gewoon dat je een liefdesverhaal gaat lezen. Maar eigenlijk zit er veel meer verborgen achter deze kaft, een verhaal waar je vol spanning meer van wil weten. Blijven lezen is dus zeker de moeite waard. In het tweede deel van dit boek bereikt het verhaal zijn hoogtepunt. Alles begint duidelijk te worden voor de lezer, maar toch komen er steeds meer en meer vragen bij je op, die je dwingen om het antwoord te zoeken. Er komen een aantal grappige scènes in voor waar je even je fantasie kan laten gaan, maar ook deeltjes vol afschuw waar elk detail zo precies beschreven is dat het zich net voor je ogen afspeelt. Ik begrijp dat het pijnlijk is voor Max( alias Asgar) als zijn vrouw Alice weg wil, maar dat is nog altijd geen reden om zo maar je vrouw te verkrachten. Ik vond dit echt erg voor Alice en onbeschoft van Max. Zo zie je maar dat de schrijver van aanpakken weet. Hij kan zijn lezer zo in spanning houden dat ze niet eens kunnen stoppen met lezen.
2. Leuke dingen
Een boek vinden, zo moeilijk kan dat nou toch niet zijn, dacht ik toen ik de opdracht kreeg. Maar dat viel eigenlijk een beetje tegen. Ik ging naar de bibliotheek in Sterrebeek en begon het boek te zoeken dat ik het liefst wou lezen, “ De bekentenissen van Max Tivoli”.
Lap, het begon al goed. Dit boek was niet in deze bibliotheek te vinden en evenmin de andere zes boeken. Dit onderdeel was dus niet zo gemakkelijk. In de bibliotheek van Zaventem waren wel enkele boeken uit de lijst, maar het boek dat ik het liefst wou lezen, was uitgeleend. Dit was dus meteen een tweede teleurstelling in mijn zoektocht. Het boek dat ik dus wou lezen werd pas binnen drie weken terug binnen gebracht. Dus zat er voor mij maar één ding op, wachten. Ik heb het boek wel laten reserveren, zodat het niet door iemand anders juist voor mijn neus kon weggekaapt worden.
Drie weken later kreeg ik een mail. Eindelijk kon ik “ De bekentenissen van Max Tivoli” in Zaventem gaan halen.
Dit was een moment waar ik zo naar uitkeek: beginnen lezen aan het romantische verhaal van Max Tivoli. Diezelfde avond dook ik nogal vroeg mijn bed in met mijn boek en hoge verwachtingen: eindelijk begon ik mijn verhaal te lezen.
3. Inhoudelijke bedenkingen
“Het leven kan vreemde vormen aannemen in je lichaam.” Dit is een stelling waar Max Tivoli alles over weet. Hij ziet eruit als een onschuldig jongetje, waar je niets op kan aanmerken. Maar eigenlijk schuilt er veel meer in zijn lichaam.
Max is geen gewone jongen. Hij is een jongen waarin een zeldzame ziekte schuilt. Hij is namelijk niet geboren zoals alle andere kinderen. Hij ziet eruit als een man van 70 jaar, maar heeft een geheugen volgens zijn leeftijd. Vreselijk als je zo door het leven moet. Er wacht hem nog maar één ding te doen: gelukkig leven. En dit doet hij zeker.
Hij kan al vroeg in zijn leven kennismaken met gebeurtenissen die iemand anders pas vele jaren later kan meemaken. Dit heeft zo zijn voordelen , maar ook zijn nadelen. Zo kan hij al heel vroeg een ritje met de auto maken. Op het einde van het verhaal ziet hij eruit als een jongen van elf jaar alsof hij een tweelingbroer was van zijn zoon Sammy. Max kan samen met zijn zoon spelen in de zandbak, zonder dat Sammy weet dat zijn papa naast hem zit.
Een leven vol vreemde wendingen . Daar mag je van uitgaan en Max kan er zeker over meespreken.
4. leesbeleving 2
Het boek is nu al een tijdje uit en hoe meer ik erover nadenk, hoe mooier ik het boek vind. Dit was de eerste keer voor mij dat ik een boek las dat zo tot de verbeelding spreekt en zo vlot geschreven is. Om het verhaal grondig te begrijpen heb je wel je uiterste concentratie nodig. Je kan het boek niet gebruiken om nu eens vijf minuutjes hier en dan tien minuutjes daar in te lezen, want dan begrijp je er niets meer van en moet je de fragmenten opnieuw herlezen.
Wat wel zeer positief is in dit boek is dat het verhaal steeds een mooie overgang heeft van verteller naar verteller. Voor mij als lezer was het wel niet zo duidelijk om uit elkaar te houden wie wanneer aan het spreken was.
Was het nu Max zelf die in de zandbak zat en beschreef wat hij zag en wat er rondom hem gebeurde of was het de verteller die terugkeek in het verleden wat hij allemaal al had meegemaakt in zijn leven?
Het was gewoon een verhaal dat je niet loslaat en het brengt de lezer in het verhaal. Je geest wordt zo meegenomen in het verhaal en je voelt hetzelfde wat het hoofdpersonage Max meemaakt.
5. Inhoudelijke bedenkingen 2
Kan dit wel? Dit was een vraag die ik me wel eens stelde tijdens het lezen. Net zoals Eileen en Anne- Sofie heb ik ook mijn bedenkingen bij sommige gebeurtenissen in het verhaal. Aan een verhaal fantasie toevoegen is noodzakelijk, maar het moet ook een beetje realistisch blijven. Er moeten toch nog meer mensen zijn die erover nadenken dat er iets niet klopt bij Max. Nu , in onze tijd merken de mensen bij anderen al het kleinste verschil op dat die persoon heeft. Van iets nieuws aanhebben tot een onzichtbare ziekte. Elke mens merkt zoiets tegenwoordig.
Dan is het toch onbegrijpelijk dat zelfs mevrouw Ramsey in haar adoptiekind geen enkele gelijkenis terugvindt, die ze bij haar echtgenoot zag. Of dat Alice het niet merkt dat ze trouwt met de man die vroeger zo lang thee voor haar gezet heeft.
In deze delen is de realiteit dus ver te zoeken, maar door mee te gaan in deze fantasie, lukt het ons best om het verhaal te volgen. Eenzaamheid is ook iets dat we gemakkelijk terugvinden in het verhaal. Het staat niet letterlijk in het boek geschreven, maar doordat Max zonder zijn Alice heel eenzaam is, wordt het wel duidelijk voor de lezer.
Of neem nu het personage Hughie. Hij leeft zo mee met de ziekte van Max omdat hij tot over zijn oren verliefd is op Max. Maar hiervoor heeft Max geen oog. Hughie wordt niet herkend door Max en hierdoor is Hughie dus alleen. Niemand weet wat hij wil of voelt in zijn leven.
En dan hebben we Alice nog. Zij doet alsof ze niets meer van Asgar(alias Max) wil weten, maar eigenlijk blijft ze steeds vanbinnen in haar hart nog van hem houden.
Drie personages die zich zo eenzaam voelen en twee van hen plegen dan nog eens zelfmoord. Is er nog een somberder einde te vinden dan dit?
Inhoudelijke bedenkingen
Het is niet zo moeilijk om op zoek te gaan naar verhalen waarbij het monster-thema centraal staat. Denk maar aan één van de allereerste sprookjes, het welgekende ‘Belle en het Beest’. Anno 2008 vervangen door Fiona en Shrek. Net als Eileen deed ook Jean Baptiste Grenouille, een man die nooit stinkt met een geniaal reukorgaan, me denken aan Max. Maar hoewel Max een buitenstaander is, heeft hij wel een plaats in de maatschappij. Hij weet zich menselijk en beschaafd te gedragen. Jean Baptiste Grenouille daarentegen wordt door zijn buitensporige gedrag genegeerd en nooit aanvaard.
Ook de bekroonde film Vanilla Sky gaat over een obsessieve verliefdheid van een succesrijke man (Tom Cruise) voor ballerina Sofie. Het is liefde op het eerste gezicht en niets staat hun geluk in de weg totdat hij letterlijk zijn gezicht verliest… Een man zonder gezicht, een monster, is immers veel moeilijker lief te hebben. Maar steeds is er dat klein beetje hoop op onvoorwaardelijke liefde. Het is ook die hoop die de lezers van dit boek koesteren. Zal Max ooit bemind worden door Alice?
Dus misschien hebben mensen wel behoefte aan deze monsterfiguren in talrijke verhalen. Ze willen het bewijs dat ondanks uiterlijke eigenaardigheden ze nog steeds iemands grote liefde kunnen zijn. Want zoals A.S. Greer al in de allereerste zin op de allereerste pagina vermeldt:
‘We zijn allemaal iemands grote liefde’.
Het moster-thema), Vermomming)
Max is in dit verhaal duidelijk het ‘monster’, dit komt door zijn handicap. Hij is zoals iedereen het al weet als een miniatuur oud mannetje geboren in een verrimpeld lichaam. Maar naargelang hij ouder wordt, wordt zijn lichaam strakker en jonger zodat hij er eerst zal uitzien als een knappe, jonge man(op 50 jaar) en uiteindelijk zal streven als een oude kleine baby (op 70 jaar).
Zijn moeder zei hem al van jongsaf : ‘Wees wie ze denken dat je bent.’ En dit is uiteraard iets zeer hard en moeilijk aan te horen. Maar ze deed het om haar zoon te beschermen en ik denk dat het Max van veel lijden bespaart heeft ! Want moest hij altijd oprecht zijn en zouden de mensen bewust zijn van zijn ziekte, dan zouden er veel meer mensen achter zijn rug spreken, en hem raar bekijken in zijn dorpje.
Max heeft naar het advies van zijn moeder geluistert, en alleen zijn beste vriend Hughie –en natuurlijk ook zijn ouders, zusje, en huismeid- is van zijn ziekte op de hoogte, voor alle andere personen houdt hij zijn ziekte geheim. Hij vermomt zich dus voor de buitenwereld.
Herinnering tegenover de realiteit)
Doorheen heel het boek schrijft Max –die nu een jong kereltje van ongeveer tien jaar is- naar zijn zoon Sammy. Wat in het begin ingewikkeld was want wij, lezers, wisten niet wie die Sammy was. Max heeft hem nooit kunnen vertellen over zijn ziekte, hij heeft hem zelf nooit kunnen zeggen dat hij zijn vader was ! Max schrijft heel zijn leven en al zijn herinneringen van zijn buitengewoon leven op. En gaat de blaadjes achterlaten voor hij naar een rivier gaat om er ‘in vrede’ te sterven.
Vaderliefde)
Max heeft met Alice een zoon gehad, maar door zijn uiterlijk kan hij zijn rol als vader niet volstaan. Op het einde van zijn leven, hij leefde toen al lang niet met Alice, besloot hij om zijn zoon, Sammy, op te zoeken, om zijn laatste dagen met hem door te bregen.
En dit is een duidelijk teken van vaderliefde !
Structuur:
Sammy... Niet bepaald een vaderskindje. Eerder een vervelend rotjoch. Het duurde wel even voordat ik doorhad dat die bewuste Sammy de zoon van Max was, daarvoor heb ik die laatste passage van het eerste deel zeker twee keer moeten lezen. Hetzelfde gebeurde met mevrouw Ramsey, duurde me dat even lang voordat ik dat belangrijke feit inzag. Mevrouw Ramsey, Alice, Ramsey, Alice? Alice is mevrouw Ramsey, of is het andersom?
Het boek zit inderdaad vrij ingewikkeld in elkaar. Zoals er op een bepaald moment, redelijk in het begin van het boek, een jaartal voorkomt. Half grijs gearceerd, groter dan de tekst. Ik dacht dat er misschien een nieuw hoofdstuk begon en dat dit elke keer zo aangegeven zou worden. Maar ook daar zat ik er weer naast, ik ben dit slechts één keer tegengekomen waardoor het boek ook niet echt gestructureerd overkomt.
Ik vind het jammer dat de auteur van het boek bewust gekozen heeft om zijn boek niet op te splitsen in hoofdstukken. Want dat vind ik anders wel best handig, dan neem ik me voor om bijvoorbeeld na twee hoofdstukken mijn wiskunde te gaan studeren en daarna verder te lezen. Maar dat ging hier niet, hier kon ik pas stoppen met lezen als ik zelf het gevoel had dat er een stuk afgerond was. Als ik dan pas twee dagen later verder begon te lezen, moest ik altijd een stukje terug bladeren om daar de draad weer op te nemen.
Inhoudelijke bedenkingen: op zoek naar 5 ernstige recensies
‘Een pracht van een boek’ zo beginnen de meeste recensies over het boek ‘De bekentenissen van Max Tivoli’. De vijf recensies zijn allemaal zeer positief. Elke lezer heeft het over de verfijnde schrijfstijl van Andrew Sean Greer.
Zo schrijft een recensist ‘Ben maar diep weg gezakt in mijn stoel, terwijl ik op de bus zat met mijn collega’s.’ De recensist wil ons er dus van overtuigen dat het boek een aanrader is en dat je het in een trek kan uitlezen.
Het is ook een ontroerend verhaal zoals deze lezer zegt ‘Een ontroerend verhaal in een historische setting waarin de ontoereikendheid van de liefde vanuit een origineel perspectief wordt belicht.’
In twee andere recensies heb ik gelezen over de verassingen en plotse wentelingen die Andrew Sean Greer in zijn boek stak. Nog een andere recensie verklaart: omdat de schrijver zoveel verwijzingen geeft, geeft hij de lezer een grote verbeeldingkracht. Hier en daar kan je ook wel lachen met sommige scènes.
Ik kan het zelf niet beter zeggen, zoals de recensisten hebben geschreven. Ik ben het volledig met hun eens. Toch vond ik de spanning hier en daar wat onbreken, maar dit kan van het boek nog geen slecht verhaal maken. Het is een veelbelovend boek, boordevol met verassingen. Een echte aanrader voor mensen die op zoek zijn naar een boek met dat tikkeltje meer.
Leeservaring 2
Eindelijk is het boek uit. De laatste 100 pagina’s waren te triestig en onverwact.. Ik kon met niets lachen, zelfs niet wanneer Max geen man meer was (de scène die de meesten onder ons grappig vonden).
Ik heb me heel het verhaal door op zijn plaats voorgesteld en daarom vond ik alles erger en erger.
Max houdt jarenlang van Alice en trouwt ermee, hij hoopt dat Alice ook van haar houdt.
Maar Alice blijkt niet van hem te houden en al gauw verlaat ze Max wanneer zij de waarheid hoort over Max’ leven. Max die blind is door zijn liefde en totaal niet weet wat te doen verkracht haar.
Ja, dat geeft de indruk dat ze hem heeft verlaten doordat hij haar verkracht heeft, maar toch als dat niet zou gebeuren ben ik er zeker van dat ze zou weggaan. Vinden jullie het ook niet?
Volgens mij was ze al van heel lang van plan om weg te gaan. Dat is toch ook normaal, wie blijft er met iemand waarvan hij zij niet houdt? Ik had verwacht dat er toch een ding goed zou lopen in Max’ leven en dat Alice van hem zou houden, maar zelfs dat was mis.
Hij is een leugenaar omdat hij de waarheid verstopt en hij is een monster wanneer hij het probeert te vertellen. Wat moet hij nu doen?
Heeft er iemand ooit zoveel van iemand gehouden?
Max hoort uit de mond van Alice zelf dat zij van iemand anders houdt en dat iemand is ook nog zijn beste vriend.
Het is al zo moeilijk om te horen uit u minnaars mond dat die van iemand anders houdt en dat die persoon zijn beste vriend is maakt het extra moeilijk. Op een dag komt hij te weten dat hij een zoon heeft ergens aan de andere kant van de wereld, maar ondertussen lijkt hij zelf op een klein kind. Heel het verhaal door was ik bedroefd, ik was enkel blij wanneer Max vertelde dat hij getrouwd was met Alice want ik dacht dat Alice van hem zou houden en hem zou aanvaarden.
Max heeft volgens mij nooit geluk gehad. Ik vond het boek wel goed maar er kon toch een ding goed goed aflopen in Max zijn leven?
Inhoudelijke bedenkingen:
‘Ik ben natuurlijk een vriendelijk monster; ik misgun de wereld zijn mooie dingen niet.’ zegt Max Tivoli op een gegeven moment in het verhaal. Als Max zijn geheim zou bekend maken aan de buitenwereld zouden alle mensen hem als een monster beschouwen. Max beseft dit ook en hij weet van zichzelf dat hij eigenlijk een soort monster is, maar een monster met een hart, een monster dat geen monster wil zijn. Het is namelijk het noodlot dat zijn omgekeerde levensloop heeft beslist. ‘Wees wat ze denken dat je bent’, deze zin moet Max van zijn moeder gedurende zijn hele leven met zich mee dragen. Hoe minder mensen zijn ware aard kennen, hoe beter. Toch heeft Max als zeventienjarige een fout begaan. Hij heeft Alice gekust en haar vervolgens zijn geheim bekendgemaakt. Alice’s moeder, mevrouw Levy, heeft dit hele gebeuren kunnen volgen. In een brief laat ze Max dan ook weten dat ze maar één naam voor hem heeft: een monster! Mevrouw Levy besluit dan met haar dochter Alice weg te gaan.
Al van kleins af aan kan Max niet zijn wie hij daadwerkelijk is, hij en zijn familie moeten liegen en hij vermomt zich ook. Zo werd hij, als jongeman , in South Park, waar hij leefde, beschouwd als de zwager van mevrouw Tivoli, zijn eigenlijke moeder. Zelfs tegenover zijn kleine zus Mina werd hij voorgesteld als oom Max.
Wanneer Max een twintiger is gebeurt het onvoorstelbare, hij komt puur per toeval weliswaar, zijn grote liefde Alice tegen. Als hij nog enige kans wil maken bij Alice kan hij haar de waarheid niet vertellen. Hij gaat vanaf dat moment dan door het leven als Asgar Van Daler. Zo moet hij zich nog meerdere malen vermommen gedurende zijn levensloop, namelijk op het einde van het verhaal als de zoon van zijn beste vriend Hughie.
Max zelf heeft nooit lang kunnen genieten van de liefde van zijn vader. Meneer Tivoli verdween plotseling in het niets toen Max nog een klein kind was. Max’ zoon, Sammy, heeft eveneens niet kunnen proeven van de liefde van zijn vader. Max verlangde er wel naar om een goede papa voor Sammy te zijn, maar weeral door zijn afschuwelijke ziekte mocht dit niet zijn.
Max pent het verloop van zijn leven neer in de vorm van een dagboek. Een dagboek wordt zowieso naar de hand gezet van de schrijver. Hij probeert de gebeurtenissen wel zo objectief mogelijk weer te geven, maar hij uit toch ook zijn mening over sommige gebeurtenissen en beschrijft zijn gevoelens.
Leeservaring 2
Eindelijk is het boek uit. De laatste 100 pagina’s waren te triestig en onverwact.. Ik kon met niets lachen, zelfs niet wanneer Max geen man meer was (de scène die de meesten onder ons grappig vonden).
Ik heb me heel het verhaal door op zijn plaats voorgesteld en daarom vond ik alles erger en erger.
Max houdt jarenlang van Alice en trouwt ermee, hij hoopt dat Alice ook van haar houdt.
Maar Alice blijkt niet van hem te houden en al gauw verlaat ze Max wanneer zij de waarheid hoort over Max’ leven. Max die blind is door zijn liefde en totaal niet weet wat te doen verkracht haar.
Ja, dat geeft de indruk dat ze hem heeft verlaten doordat hij haar verkracht heeft, maar toch als dat niet zou gebeuren ben ik er zeker van dat ze zou weggaan. Vinden jullie het ook niet?
Volgens mij was ze al van heel lang van plan om weg te gaan. Dat is toch ook normaal, wie blijft er met iemand waarvan hij zij niet houdt? Ik had verwacht dat er toch een ding goed zou lopen in Max’ leven en dat Alice van hem zou houden, maar zelfs dat was mis.
Hij is een leugenaar omdat hij de waarheid verstopt en hij is een monster wanneer hij het probeert te vertellen. Wat moet hij nu doen?
Heeft er iemand ooit zoveel van iemand gehouden?
Max hoort uit de mond van Alice zelf dat zij van iemand anders houdt en dat iemand is ook nog zijn beste vriend.
Het is al zo moeilijk om te horen uit u minnaars mond dat die van iemand anders houdt en dat die persoon zijn beste vriend is maakt het extra moeilijk. Op een dag komt hij te weten dat hij een zoon heeft ergens aan de andere kant van de wereld, maar ondertussen lijkt hij zelf op een klein kind. Heel het verhaal door was ik bedroefd, ik was enkel blij wanneer Max vertelde dat hij getrouwd was met Alice want ik dacht dat Alice van hem zou houden en hem zou aanvaarden.
Max heeft volgens mij nooit geluk gehad. Ik vond het boek wel goed maar er kon toch een ding goed goed aflopen in Max zijn leven?
Begüm Kalça (ik kan me niet meer aanmelden :s)
Max is een man die niet bemind is door zijn geliefde, een vader die nooit vader is genoemd door zijn zoon en die zelf zijn zoon ook niet zoon heeft genoemd, een kind dat nooit een kind kon zijn, een oude man die eigenlijk geen man meer is, een soort ‘mens’ dat niet gewoon is, een vriend die meer dan als een vriend is bemind, een persoon dat verschillende namen heeft... enz. Het is zeer moeilijk om Max te beschrijven want het leven dat hem Max of iemand anders maakte of beter gezegd het aangeboren patroon maakt dat we te veel over hem kunnen vertellen. Max is op de eerste plaats een geduldig mens, al die jaren dat hij heeft gewachten om Alice weer te ontmoeten is een bewijs ervan. Hij is iemand die veel aandacht besteed naar het uiterlijk van de mensen en hij kan de uiterlijke verschillen die de tijd bij de mensen heeft veroorzaakt heel goed herkennen. Hij is iemand die veel oplet wat er zich om zich heen bevindt, want hij heeft alles zo goed onthouden dat hij tot de kleinste detail kon neerschrijven. Sommige mensen noemen hem een monster omdat hij met de uiterlijk van een oude man is geboren en met de tijd omgekeerd is geëvolueerd. Het leven bestaat
voor hem grotendeels uit verdriet, zoveel verdriet dat hij het niet meer kan verdragen en zelfmoord pleegd. Het is niet enkel zijn omgekeerde leeftijd dat zijn geluk in de weg staat maar ook het feit dat Alice niet van hem houdt. Bovendien hebben gewone mensen ook verdriet zoals Hughie bijvoorbeeld. Zijn omgekeerde leeftijd is zijn grootste verdriet dat zijn geluk in de weg staat, maar niet het enigste.
Begüm Kalça
Dit is niet echt één van de richtingsvragen, maar ik wil toch even mijn persoonlijke mening kwijt over Alice.
Alice is een vrijdenkende vrouw, daar is iedereen het wel mee eens, ze was ook haar tijd vooruit. Zij werd niet uitgehuwelijkt en beloofd aan één of andere man. Neen, zij koos zelf haar echtgenoot en hertrouwde zelf verschillende keren. De gedachte dat je als vrouw je man verlaat omdat je niet meer van hem houdt, was onbegrijpelijk in die tijd. Maar voor Alice niet, zij doet maar waar ze zin in heeft. Ik vind het overdreven, niet het gedrag van Alice (want er moet iemand ooit begonnen zijn met de vrouwelijke emancipatie), maar de reactie van haar ex-mannen hierop. Vroeger was het toch aan de man om zijn vrouw in toom te houden, niet? Was het omdat Alice een zodanig mooie vrouw is dat elke man haar maar liet begaan? Waarschijnlijk wel, want ze heeft een rotkarakter. Ze weet dat ze bloedmooi is en speelt haar troeven uit. Maar waarom stopte ze dan elke relatie? Omdat haar man haar spelletje doorheeft natuurlijk en ze moet vluchten. Alleen Max begrijpt het niet en blijft haar zijn hele leven lang achterna zitten.
Alice komt Max dus in verschillende gedaantes tegen, maar ze herkent hem nooit. Dat vind ik ook al zoiets onbegrijpelijks, als een mens ouder word herken je hem toch nog? OK, niet als daar dertig jaar tussen zit, maar bij Max is dit niet het geval. Ook al gebeurt het verouderingsproces bij Max omgekeerd, Alice zou hem toch moeten herkennen?
Ik heb een fout ondekt in mijn tweede reactie die ik heb geplaatst (leesbeleving).
Het moet natuurlijk 'Toen ik deze scène las, kwam er een walgelijk gevoel in mij naar boven.' en niet 'Toen ik deze scene las, kwam er een walgelijk gevoel naar in mij naar boven.'
Op het eerste zicht lijkt het boek geen bijzonder romantisch verhaal te zijn, door het thema dat behandeld wordt.
Je zou natuurlijk niet gedacht hebben dat Max, het monster, een uniek liefdesverhaal heeft meegemaakt. Maar het was zeker niet altijd rozengeur en maneschijn.
Hij werd namelijk verliefd op het meisje dat de verdieping onder hem bewoonde, Alice, maar kon haar zijn liefde niet verklaren omdat hij er véél ouder uitzag dan zij.
Wat het voor hem nog moeilijker maakte is dat Alices moeder op hem verliefd werd, hij deelde zelfs de liefde met haar, terwijl hij alleen interesse had voor haar dochter.
Dit is natuurlijk niet speciaal romantisch..
En om er nog een schepje bovenop te doen werd Alice verliefd op Hughie, Max’ beste vriend.
Maar Hughie bleek geen interesse te hebben voor Alice; later in het boek ontdekken we dat Hughie homo was en zich tot Max aangetrokken voelde. Ook voor hem moest dit bijzonder moeilijk geweest zijn want Max heeft hier nooit iets van gemerkt. Hij was altijd op zoektocht naar Alice.
De personnages zijn in dit boek duidelijk zeer eenzaam, Hughie omdat zijn liefde voor Max nooit beantwoord kon worden. En Max omdat het leven voor hem zonder Alice, geen zin had; hij heeft haar meerder keren laten weglopen en besefte dat het de vrouw van zijn leven was en dat hij zonder haar niets aankon.
Om af te sluiten wil ik zeggen dat ‘De bekentenissen van Max Tivoli’ een boek is dat zeker de moeite waard is, dus allemaal lezen !
Inhoudelijke bedenking: bespreking personage Alice
Ik denk dat iedereen het er wel mee eens is als ik zeg dat Alice een vrijdenkende vrouw is en dat ze met haar tijd meegaat. Ze is een joodse vrouw en woonde al vanaf haar kinderjaren alleen met haar moeder. Zij laat zich absoluut niet doen en moet aan niemand verantwoording afleggen. Ze volgt haar geloof langs geen kanten. Ze wilt er ouder uit zien als ze in werkelijkheid is. Ze wordt ook niet uitgehuwd en blijft ook niet bij haar eerste man. Vele mannen hebben met haar het bed gedeeld. Zij beslist zelf haar levensweg die ze wilt volgen.
Ze is een zeer onafhankelijke vrouw. Dit is ze eenmaal gewoon. Vroeger heeft ze nooit geen aandacht gehad van mannen, buiten van Max dan. Ze had ook geen contact met jongens. Zij kan zelf haar mannetje staan.
Langs de ene kant kan ze wel vreemd uit de hoek komen, wat ik totaal niet had verwacht. Neem bijvoorbeeld de scène waarin ze teweten is gekomen dat Asgar Max Tivoli is. Ze bleef er heel kalm bij en maakte zich er niet druk om zoals haar moeder dit wel zou doen.
Ze is heel fier wat ze heeft bereikt en wa ze doet. Je kan haar een heel sterke vrouw noemen.
Vele vrouwen kijken dan ook naar haar op en dat vlijt haar.
Eerlijk gezegd vind ik dat zij een beetje egoïstisch overkomt. Het lijkt mij dat ze alleen met zichzelf bezig is en niet geeft om anderen.
Inhoudelijke bedenkingen :
Max Tivoli leeft in een lichaam dat zich ontwikkelt van oud naar jong, zijn geest echter ontwikkelt zich wel van jong naar oud. Wanneer Max zeventien is wordt hij voor het eerst geconfronteerd met vlinders in zijn buik. Hij wordt verliefd op de veertienjarige Alice. Max krijgt zijn zin niet, want Alice is niet op hem verliefd, maar toch kust hij haar. Alice wordt voor Max een echte obsessie, ondanks Alice hem verlaat. Max is iemand die een sterke wil heeft, hij moet en zal Alice terugvinden. Uiteindelijk vindt hij Alice terug en wordt hij gelukkig met haar, hij wordt zelfs papa van een flinke zoon, Sammy. Dat geluk is spijtig genoeg niet voor heel lange duur, want hun huwelijk springt af. Net op dat moment beslist Max om Alice te verkrachten. Door die verkrachting vind ik Max toch wel een wrede persoon, hij is hebzuchtig.
Max komt ergens toch ook wel als een egoïstische persoon over. Wanneer Hughie hem iets probeert duidelijk te maken heeft hij geen oor voor zijn beste vriend. Hij raast de hele tijd maar door over “zijn” Alice.
Ik ben ook eens op zoek gegaan naar een boek of film waar de hoofdrol is weggelegd voor een monster. ‘The curious case of Benjamin Button’, geregisseerd door David Fincher, is een film die pas op het einde van 2008 te zien zal zijn in de bioscoopzalen. De film zal gaan over een 50-jarige man die plots jonger wordt en ook deze man zal problemen krijgen in zijn liefdesleven net zoals Max. Ofdat deze figuur echt als monster wordt voorgesteld weet ik niet, maar wat deze persoon meemaakt stemt goed overeen met wat Max Tivoli meemaakt.
De film ‘E.T.’, geregisseerd door Steven Spielberg, gaat over een buitenaards wezen dat op de aarde terechtkomt. Een jongetje ontdekt het wezen in zijn tuin en schrikt zich eerst dood, maar al snel wordt het zijn beste vriendje. Het wezen krijgt dan ook een naam van het jongetje: E.T. Wanneer andere mensen E.T. te zien krijgen beschouwen ze hem als een monster dat zo snel mogelijk wegmoet, omdat hij gevaarlijk zou kunnen zijn. Eigenlijk is E.T. een heel lief monstertje.
Om beoordelingen over het boek ‘De bekentenissen van Max Tivoli’ te weten te komen ben ik ook op zoek gegaan naar een aantal recensies. In elke recensie wordt dit boek zeer gewaardeerd, het is een prachtige en betoverende roman. In een recensie wordt ook gezegd dat je even geen rekening moet houden met de realiteit, maar je gewoon moet laten meeslepen in het verhaal. Volgens nog andere recensies schept de auteur hier in dit verhaal een sprookjesachtige sfeer. Kortom, negatieve reacties over dit werk van A.S. Greer heb ik niet gevonden.
Leesbeleving
Ik vond het boek redelijk traag op gang komen, in het begin vond ik het zelfs wat saai. Dat komt waarschijnlijk omdat ik er niet al te veel van begreep. Maar in de loop van het verhaal geraakte ik steeds meer en meer opgezwolgen in de vele intriges en in de leefwereld van Max. Ik verstond de situatie waarin Max zich bevond en had met hem te doen. Maar dat standpunt veranderde drastisch vanaf het moment dat ik de passage las waarin Max seks heeft met de moeder van Alice. Het verschrikkelijke gevoel dat ik toen vanbinnen voelde is niet te beschrijven. Het idee alleen al! Ik was dan nog zo naïef om te denken dat het om een eenmalig voorval ging. Maar wat blijkt later, meneer Tivoli heeft zomaar heel veel nachten met de moeder van zijn geliefde in de tuin doorgebracht. Vanaf dat moment kon ik geen greintje medelijden of respect meer opbrengen voor het hoofdpersonage van dit boek.
Volgens mij leed Max niet alleen aan een ziekte waardoor je je verjaardagen omgekeerd viert, maar was hij ook een beetje geestelijk gestoord. Max, Max, Max toch… Misschien had je er beter aan gedaan eens bij een psycholoog of therapeut langs te gaan. Je verkracht toch niet diegene waarvan je houdt? Je laat het toch niet zo ver komen dat je beste en enige vriend zelfmoord pleegt omdat jij de hele tijd zit te zagen over jouw grote liefde? Met andere woorden: van dingen die niet te begrijpen vallen zijn er genoeg voorbeelden in dit boek terug te vinden, waarmee ik niet bedoel dat ik het geen goed boek vindt. Maar echt een literaire hoogvlieger vind ik het ook niet, daarvoor vind ik het niet ontspannend genoeg. Als ik een boek lees, wil ik dat ik niet teveel hoef na te denken. Je leest tenslotte een boek omdat je probeert te ontsnappen aan de realiteit waarin je (helaas) al genoeg je hersens moet folteren.
Een heel groot en opvallend probleem in het boek is dat niemand wordt bemind door zijn of haar geliefde. Laten we beginnen met Max. Max houdt van Alice al van het eerste moment dat hij haar zag. We vermoeden dat ze niet van hem houdt wegens zijn omgekeerde leeftijd, maar wie zou er kunnen bewijzen dat ze wel van hem zou houden als hij niet zo was?
Ik denk niemand. Max overtuigd zichzelf dat hij van niemand anders dan Alice kan houden en uiteindelijk wordt het ook zo. Zijn liefde voor Alice blijft enerzijds. Hij is eenzaam. Alice dan? Zij staat in vuur en vlam voor Hughie en ik denk dat ze zelfs op het einde van het verhaal van hem hield omdat haar brief me zo’n indruk gaf. Ze schreef in het brief dat ze Sammy bijna naar Hughie had genoemd en wanneer ik dit las dacht ik van ze heeft ergens diep in haar hart altijd van Hughie gehouden. Alice is ook eenzaam zoals Max omdat zij nooit echt de man die ze wilde heeft gehad. Hughie dat is een ander geval, hij is jarenlang verliefd op Max zijn beste vriend, maar weet dat Max van Alice houdt. Hij heeft geprobeerd om Max te vergeten, maar hij werd er ongelukkiger van. Zelfs zijn zoon kon hem Max niet doen vergeten. Mevrouw Levy is ook een eenzaam persoon in het verhaal. Zij heeft gevoelens gehad voor Max toen Max in de 60 eruitzag, maar zodra Max zijn gevoelens voor Alice niet kon verbergen, heeft ze besloten om weg te gaan van hem.
De belangrijke personages in het verhaal zijn allemaal eenzaam.
Begüm Kalça
- Eindelijk doet hij waar ik al een half verhaal op zit te wachten. - dacht ik toen ik het einde van het boek las. En voor de eerste en de laatste keer in het boek geen schijnbaar eeuwig durende beschrijvingen meer, want dat stoorde me soms wel mateloos. Kan mij het veel schelen welke kleur de zetel heeft waarop Alice ligt, haar been half uit haat rok, waardoor nog net een zwarte kanten kousenband met groen strikje te zien is om haar gehaakte kousen van katoen omhoog te houden. Mensenlief, soms werd het me even te veel, soms had ik echt zin om dergelijke stukken over te slaan. Maar dan dacht ik weer dat die beschrijvingen soms ook wel mooi en romantisch konden zijn waardoor ik ze toch maar las, soms met succes, soms ook niet. Maar die beschrijvingen verbraken soms wel de spanning, wat wel jammer is. Komt er dan eens een spannend stuk, wat al niet veel voorkwam, wordt het nog onderbroken door een beschrijving van het decor. Wat ik leuker vond qua beschrijvingen was toen hij beschreef hoe de mensen zich kleedden en hoe ze hun haar opstoken bijvoorbeeld, dan probeer ik me daar een beeld bij te vormen. Ik ben ook een afbeelding gaan opzoeken over die tijd om me beter te kunnen inleven.
Jammer maar helaas, nu moet ik stoppen met schrijven omdat ik tegen morgen toch mijn wiskunde nog wat moet herhalen om mevrouw Lernhout ook tevreden te stellen. (Tja, plannen is niet mijn sterkste kant en zal het ook nooit worden.)
Een reactie posten